‘Ons beeld van zee-ijs is onvolledig’

Ironisch genoeg verklaarden we de lichte stijging destijds met argumenten die vergelijkbaar waren met de argumenten die we nu bespreken over de ernstige ineenstorting van het Arctische zee-ijs. Dit komt omdat veel processen elkaar tegenwerken op Antarctica, waardoor mogelijk het gewicht van de betrokken processen verandert – het systeem kan dus op zijn kop zijn gezet. Onze hypothese was dat sterkere winden een rol speelden bij de toename van het zee-ijs – in dit geval omdat ze het zee-ijs naar het noorden verplaatsten, waardoor het gebied groter werd.

Een andere factor is het smelten van ijs op landmassa’s. Smeltwater is lichter dan zeewater. Het drijft bovenop en vormt een soort beschermende laag tussen de warme oceaan en het zee-ijs. Mogelijk is deze laag na 2016 instabieler geworden, waardoor warm water in contact komt met het ijs en het ijs makkelijker smelt. Maar wat mij een beetje ongelukkig maakt, is dat we bij zoiets alleen maar over de regio praten. We hebben veel gegevens over het gebied dat bedekt is met zee-ijs, maar helaas weten we relatief weinig over de omvang van het ijs. Als gevolg hiervan bestaat er veel onzekerheid over hoeveel ijs er daadwerkelijk bestaat.

Welke rol speelt de omvang van het zee-ijs op Antarctica? Ik dacht eerder dat het op Antarctica secundair was, omdat de enorme hoeveelheid nieuw gevormd ijs in de winter altijd vers en luchtig ijs is.

dit is niet waar. Het ijs op Antarctica is zeer dynamisch. Koude winden en katabatische winden stromen vanuit Antarctica binnen en duwen het zee-ijs weg. Dit opent zogenaamde bulengas, dat wil zeggen open watergebieden. In deze gebieden met open water vormt zich nieuw ijs dat door de wind uit elkaar wordt geduwd en samengedrukt. Er ontstaan ​​bijvoorbeeld dikke ijsruggen, wat ook tot een volumevergroting leidt. We moeten met deze factoren rekening houden als we willen weten hoe het Antarctische ijs zich ontwikkelt. De Weddellzee, waar we werken, heeft het grootste aandeel dik, meerjarig ijs dat op Antarctica is waargenomen. Uiteraard is niet alleen het gebied van belang, maar ook of de dikte van het ijs verandert. Bijvoorbeeld omdat het ijs van onderaf smelt. Maar dat weten wij nog niet. Dit betekent dat ons beeld van zee-ijs onvolledig is.

waarom is dat? Zijn er niet genoeg gegevens?

Dit is eigenlijk het grote probleem. Over het algemeen hebben we niet veel gegevens uit de poolgebieden. We hebben veel minder informatie over Antarctica dan over het noorden, omdat het gebied veel moeilijker toegankelijk is. Er zijn satellietgegevens waarmee we de omvang van het zee-ijs kunnen meten. Maar deze satellietgegevens hebben te veel onzekerheid, omdat we te weinig directe observatiegegevens hebben om te vergelijken, en omdat we veel processen niet in detail begrijpen. Dat zie je ook terug in de modellen waarmee we ontwikkelingen proberen te begrijpen.