Verrassende ontdekkingen in de Noordelijke IJszee – wissenschaft.de

Welke organismen zwemmen door de watermassa’s onder het ijs van de Noordelijke IJszee? En het is niet alleen plankton en kleine vissen – er lijken ook grote roofdieren te bewegen: kabeljauw en inktvis worden verrassend ver naar het noorden gevonden, waar de vondsten werden gedaan als onderdeel van het MOSAiC-expeditiedisplay. Vermoedelijk leveren deze grote vissen voedsel voor zeezoogdieren en uiteindelijk voor ijsberen in het hoge noorden. De onderzoekers zien echter geen potentieel voor visserij en benadrukken het belang van de bescherming van de Noordelijke IJszee, die zwaar wordt getroffen door klimaatverandering.

Het was de grootste poolexpeditie ooit: vanaf de herfst van 2019 dreef de Duitse onderzoeksijsbreker Polarstern een jaar lang over de Noordelijke IJszee, bevroren in zee-ijs. Aan boord waren wetenschappers die onderzoek deden naar vragen over de klimatologische rol en evolutie van het verre noorden van de aarde, maar de biologie van de gletsjeroceaan is ook een focus geweest van onderzoeksprojecten. Een daarvan was gewijd aan het verkennen van visbestanden in het centrale noordpoolgebied: tijdens de 3.170 kilometer lange drift hebben onderzoekers van het EFICA-consortium (European Central Arctic Ocean Fisheries Stock) de informatie eerst vastgelegd met behulp van het Polarstern Fisheries Echo System.

Hydro-akoestische gegevens toonden aan dat zoöplankton en kleine vissen overvloedig aanwezig zijn in de Atlantische watervoerende laag van het Amundsen-bekken, dat 100 tot 600 meter diep is. Blijkbaar zou de relatief lage biomassaproductie in de koude en donkere zee als basis voor deze organismen daar kunnen hebben gediend. Met een diepzeecamera die onder het zee-ijs was geïnstalleerd, ontdekten wetenschappers echter dat er niet alleen kleine bewoners waren: ze vonden grote inktvissen (Gonatus Fabricii) en sardines (Benthosema glaciale) veel verder naar het noorden dan voorheen bekend was.

IJsvissen verrassing

Maar de grootste verrassing kwam bij het vissen met lange lijnen bij de gaten in het ijs: de wetenschappers vingen vier grote vissen. Tot hun verbazing ontdekten ze dat drie van hen Atlantische kabeljauw waren. De wetenschappers merkten op dat deze soort, bekend als voedselvis, tot nu toe niet in het noorden werd verwacht, en zeker niet als strandvis in een diepzeebekken meer dan 500 km van een kust.

Om meer over de vissen te weten te komen, werden de weefselmonsters vervolgens onderworpen aan verschillende analysemethoden. Uit genetische vergelijkingen bleek dat de Atlantische kabeljauw die tijdens de MOSAiC-expeditie in het centrale Noordpoolgebied werd gevangen, afkomstig was van Noorse paaigronden. Specifieke isotopensignaturen in de lichaamsweefsels van een van de monsters onthulden dat het tot zes jaar had doorgebracht in arctische watertemperaturen van één tot twee graden Celsius. “Zelfs als Atlantische kabeljauw zijn bestand niet heeft in het centrale Noordpoolgebied, laat deze studie zien dat hij daar kan overleven. Weinig individuen lijken in staat te zijn genoeg voedsel te vinden om voor langere tijd te overleven”, zegt ze. Hoofdauteur Pauline Snoijs Legonmalm van de Universiteit van Stockholm.

Wetenschappers zeiden dat er nu een nieuwe schakel in de voedselketen van het centrale Arctische ecosysteem bekend is – het niveau van grote roofvissen en inktvissen. Zoals ze uitleggen, draagt ​​​​de constante migratie van grotere Atlantische vissen, naast kleinere vissen, ook bij aan de voedselbasis voor zoogdieren daar. “De beschikbaarheid van kleine vissen en zelfs enkele grote vissen in de Atlantische waterlaag zou kunnen verklaren waarom zeehonden, walrussen en ijsberen zelfs in het noordpoolgebied worden gevonden. Co-auteur Hauke ​​​​Flores van het Alfred Wegener Institute, Helmholtz Center for Polar en Marine Research in Bremerhaven zegt: “Alle vissen en zoogdieren zijn zeer zeldzaam, maar ze bestaan ​​wel.”

Er zijn geen bruikbare visbestanden

Als het om kabeljauw gaat, spitst de visserij zich natuurlijk de oren. Onderzoekers benadrukken echter dat de Noordelijke IJszee geen alternatief biedt voor de stressvolle visgronden van de Noord-Atlantische Oceaan. “Dit was te verwachten gezien het feit dat de centrale Noordelijke IJszee zeer lage nutriëntenconcentraties en een zeer lage biologische productiviteit heeft. Zelfs als er in de toekomst meer Atlantische vissen en hun prooi worden geïntroduceerd als water uit de Atlantische Oceaan, zal de capaciteit van het centrale Arctische ecosysteem Het draagvlak voor grotere visbestanden is ongetwijfeld zeer beperkt”, zegt Snoijs Legonmalm. Volgens haar is een omkering van het gebruik noodzakelijk: het is cruciaal dat zo’n gevoelig maar volledig functioneel ecosysteem, zoals Antarctica, sterke internationale bescherming krijgt.

Wat dat betreft zijn er voor de verandering bemoedigende ontwikkelingen te melden. “De exploitatie van toegankelijke natuurlijke hulpbronnen wordt meestal voorafgegaan door wetenschappelijk onderzoek en het opzetten van duurzaam beheer, en internationaal gedeelde visbestanden op zee zijn bijzonder kwetsbaar voor overbevissing”, zegt Snoeijs Leijonmalm. In overeenstemming met het voorzorgsbeginsel is op 25 juni 2021 echter een multinationale overeenkomst in werking getreden: “Het verbiedt alle commerciële visserij gedurende ten minste 16 jaar en stelt de wetenschap op de eerste plaats door wetenschappelijke beoordelingen te geven van de status en verdeling van potentiële visbestanden in de midden in de Noordelijke IJszee en het ecosysteem dat het ondersteunt – een wijs politiek besluit en een goed begin op weg naar universele bescherming.”

Bron: Stockholm University, Alfred Wegener Institute, Helmholtz Center for Polar and Marine Research, gespecialiseerd artikel: Science Advance, doi: 10.1126/sciadv.abj7536

© wissenschaft.de – Martin Vieweg