Warcus World: Waarom het delen van macht beter is
U kunt op verschillende manieren naar de rechtbank in Duitsland stappen – of het nu is omdat u bent aangeklaagd voor een strafbaar feit, of omdat u verwikkeld bent in een civielrechtelijk geschil en een bijl hebt om uw werkgever, het openbaar bestuur en de sociale dienst in elkaar te slaan. zaken. beveiliging of belastingkantoor. Maar één ding is altijd hetzelfde: het is duidelijk welke rechter verantwoordelijk is en de wet regelt de verantwoordelijkheden. Als ik bijvoorbeeld iemand bij mijn deur beledig en zij vervolgen mij, is één Jena County Court-rechter verantwoordelijk (als er al een hoorzitting is). Wie er precies voor mij zit, is ook vooraf duidelijk, omdat de rechters van de rechtbank zelfsturend zijn en zichzelf vaste en transparante bedrijfsverdelingsschema’s geven. Verantwoordelijkheid wordt verondersteld uiteindelijk te worden bepaald door de eerste letter van mijn achternaam.
Dit “recht voor een legitieme rechter” nemen we in een rechtsstaat als vanzelfsprekend aan, ook al denken we erover na. Jaren geleden sprak ik een plaatselijke rechter, die me uitlegde dat het er in de DDR-rechtspraak heel anders aan toe ging. Niet alleen beslisten de gerechtsdirecteuren relatief vrij wie de zaak kreeg, ook waren er regelmatig stafvergaderingen waarin vooraf werd besproken hoe en hoe de zaak moest worden beslist. De lagere rechtbanken werden tijdens de lopende procedures op verschillende manieren gecontroleerd door de hogere rechtbanken, en de SED, die de eenpartijstaat controleerde, had mogelijkheden om op alle niveaus invloed uit te oefenen. Dat doe je allemaal tot in de puntjes Lees de rapporten van de onderzoekscommissies over de behandeling van de SED-dictatuur.
Tegenwoordig vinden we dergelijke gebeurtenissen over het algemeen schandalig omdat we een idee hebben van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, dat op zijn beurt teruggaat op een algemeen idee van de scheiding der machten. Ik vermoed dat niemand op school minstens één keer zou kunnen vermijden erop te wijzen dat er in een staat een wetgevende (wetgevende), uitvoerende (uitvoerende) en rechterlijke (rechterlijke, rechterlijke) macht is die niet samenvallen. Historisch gezien is dit geen normaal probleem. Lange tijd was het meer regel dan uitzondering dat een heerser de baas was over zijn onderdanen en gerechtelijke stappen kon ondernemen, zo niet hijzelf, dan toch op zijn minst het op zich nemen.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”