Vroeg alfabetcertificaat – wissenschaft.de

“Ik hoop dat deze slagtand de luizen in het haar en de baard zal uitroeien”: archeologen ontdekten dit gezegde op een 3700 jaar oude ivoren kam uit de Kanaänitische stad Tell Lachish. Het bijzondere: het is een volledige zin uit de vroege ontwikkelingsfase van het alfabet in de taal van de Kanaänieten. Wetenschappers zeggen dat de ontdekking bewijst dat het schrijven van het alfabet al heel vroeg in het dagelijks leven werd gebruikt.

Degenen die dit artikel lezen, gebruiken een concept dat diep geworteld is in de geschiedenis: alfabetisch schrijven zou rond 1800 voor Christus in het Midden-Oosten zijn ontstaan. Het Centrum voor Mensenrechten is ontstaan ​​uit formaties. Het principe verschilde van de eerdere schriftsystemen van Egypte en Mesopotamië in zijn eenvoud: de letters van het alfabet betekenden de klanken waarmee de woorden van de taal konden worden gevormd. Dit praktische systeem werd voor het eerst op grote schaal gebruikt door de Kanaänieten en verspreidde zich uiteindelijk naar de Middellandse Zee door de volkeren van de Levant die bekend staan ​​als de Feniciërs. Dit evolueerde vervolgens naar het Griekse alfabet en uiteindelijk het Latijnse alfabet, dat we gebruiken voor onze geschreven taal.

Kleine figuurtjes op een ivoren kam

Verschillende vondsten, voornamelijk uit de overblijfselen van Tel Lachis in Israël, getuigen van de vroege geschiedenis van de ontwikkeling van het alfabet uit het vroegere Kanaän. Het was een belangrijke Kanaänitische stadstaat uit het tijdperk van het tweede millennium voor Christus. Tell Lachish wordt verondersteld een belangrijke rol te hebben gespeeld in de ontwikkeling van het alfabet. Tot op heden zijn echter alleen individuele woorden of namen gevonden op objecten in vroeg alfabetisch schrift. Maar zoals geleerden nu hebben gerapporteerd over Joseph Garfinkel van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, hebben ze nu ook een inscriptie ontdekt met een volledige zin in Tell Lachish.

Het bevindt zich op een ivoren kam van slechts 3,5 x 2,5 cm en wordt geschat op ongeveer 3.700 jaar oud op basis van de omstandigheden van de ontdekking en de kenmerken van de personages. Het had ooit tanden aan twee kanten, maar het verbrijzelde tot aan de basis. Wetenschappers meldden dat een rij met zes bredere tanden waarschijnlijk werd gebruikt voor het ontwarren van broodjes, terwijl de andere kant met 14 tanden voor “fijnere” doeleinden lijkt te zijn gebruikt. De nok is in 2017 eigenlijk opgegraven, maar medeauteur Madeline Mumcuoglu ontdekte de oppervlakkig geëtste inscriptie pas tijdens een hernieuwd onderzoek in 2022. Nader onderzoek wees toen uit dat er 17 letters op de top stonden van slechts één tot drie millimeter breed.

Leeftijdsuitdaging voor luizen

Zoals de onderzoekers melden, hebben de letters een vorm en datum die oud is uit de eerste fase van de uitvinding van het alfabet. Ze slaagden er uiteindelijk in om de betekenis van de gevormde woorden te bepalen. Vandaar het oude gezegde op de kam: “Laat deze slagtand de luizen in het haar en de baard uitroeien.” Hieruit blijkt ook het doel waarvoor de fijngetande kant van de kam is ontworpen: het werd gebruikt om luizen en neten te verwijderen. De wetenschappers bevestigden dit ook door stukjes hoofdluisnimfen in de tanden te ontdekken.

“De inscriptie is nu de eerste zin die in de Kanaänitische taal in Israël is gevonden. Dit gezegde is ook een direct bewijs van het gebruik van het alfabet in het dagelijks leven ongeveer 3700 jaar geleden”, benadrukt Garfinkel het belang van de vondst. Het is ook vermeldenswaard dat de inscriptie het doel van het object aangeeft – in tegenstelling tot toewijding of eigendomsinscripties op andere objecten. De onderzoekers zeggen dat het logomateriaal ook aangeeft dat de eigenaar tot de rijke klasse van de stad behoort. Omdat ivoor een duur materiaal was en waarschijnlijk een luxeartikel geïmporteerd uit Egypte. Vroeg bewijs van alfabetisch schrift bewijst dus dat zelfs mensen met een hoge sociale status in die tijd aan luizen leden.

Bron: De Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, professioneel artikel: Jerusalem Journal of Archaeology, doi: 10.52486/01.00002.4

© Zeiten.de – Martin Vieweg