Prehistorische aap krijgt een gezicht – forschung.de

Prehistorische aap krijgt een gezicht – forschung.de

Het is bekend dat wij mensen afstammen van dezelfde voorouder als de mensapen. Tot op heden zijn er echter grote hiaten in onze kennis van de vroege evolutie van onze gemeenschappelijke mensachtigenfamilie. De sleutel om dit te begrijpen is de uitgestorven mensapensoort Pierolapithecus catalaunicus, die twaalf miljoen jaar geleden leefde en dicht bij de gemeenschappelijke wortels van mensachtigen stond. Onderzoekers hebben nu het gezicht van deze evolutionair belangrijke soort gereconstrueerd met behulp van een fossiele schedel. Dit levert nieuwe inzichten op in de gezichtsevolutie bij mensapen en mensen.

Tijdens de geologische periode van het Midden-Mioceen – ongeveer 15 tot 7 miljoen jaar geleden – leefden er in Europa een groot aantal mensachtigen. Tot deze groep mensachtigen behoren mensapen (hominiden) en mensen, waaronder de uitgestorven mensapensoort Pierolapithecus catalaunicus. De evolutionaire relaties tussen uitgestorven mensachtigen, mensapen en mensen zijn vaak onbekend. Dit is onder meer te wijten aan het feit dat er tot nu toe slechts enkele fossiele schedels van deze soorten zijn ontdekt en dat deze tijdens de fossielen doorgaans slecht geconserveerd, onvolledig of veranderd zijn.

Reconstructie van de schedel en het gezicht van een prehistorische aap

Een team onder leiding van Kelsey Pugh van de City University van New York onderzocht een van deze zeldzame schedelfossielen met behulp van computertomografie. Het fossiel, dat ongeveer twaalf miljoen jaar oud is, is de enige schedel van een exemplaar van Pierolapithecus catalaunicus dat tot nu toe is ontdekt. Het fossiel komt uit het noordoosten van Spanje en is grotendeels bewaard gebleven, maar is in verschillende stukken verdeeld en daardoor licht vervormd. Met behulp van CT-scans hebben Pugh en haar collega’s voor het eerst delen van de schedel digitaal opnieuw in elkaar gezet, waardoor het menselijke gezicht in 3D werd gereconstrueerd. De onderzoekers vergeleken dit met 80 levende en uitgestorven soorten mensachtige primaten.

READ  Charpentier, winnaar van de Nobelprijs voor de Scheikunde, werd benoemd tot lid van de Pauselijke Academie van Wetenschappen

Het resultaat: de vorm en grootte van het gezicht van P. catalaunicus lijkt sterk op levende en uitgestorven mensapensoorten in het gebied van de stamboom van de mensapen, waar ook gorilla’s en orang-oetans voorkomen. Het gezicht van uitgestorven menselijke voorouders, vergelijkbaar met deze mensapen, had een relatief groot en breed middengezicht met hoog geplaatste ogen en een platte, brede neus. Er waren echter ook duidelijke verschillen, bijvoorbeeld in de vorm van de kaak.

In de wortel van de mens, maar niet van zijn voorouders

Volgens de onderzoekers suggereert dit dat de prehistorische mensaap P. catalaunicus zeer vroeg is geëvolueerd uit de gemeenschappelijke voorouder van mensapen, maar zelf niet de laatste gemeenschappelijke voorouder was. Als alternatief kan Perolapithecus een vroege tak in de stamboom zijn geweest, die onafhankelijk van andere protozoën van de gemeenschappelijke voorouder evolueerde. Een reconstructie van het gezicht van deze prehistorische aap levert echter waardevolle informatie op over hoe deze gemeenschappelijke voorouder er ooit uitzag.

“De gecombineerde resultaten van onze 2D- en 3D-analyses geven aan dat de laatste gemeenschappelijke voorouder van alle mensachtigen qua algemene schedelvorm verschilde van alle bestaande geslachten van mensapen en van Peyrolapithecus,” aldus Pugh en haar collega’s. De vorm van de oogkassen was ook anders bij de voorouders van alle mensen. Ondertussen bevestigen de reconstructies dat deze gemeenschappelijke voorouder wellicht meer leek op de hedendaagse mensapen en mensen, met zijn vrij grote gezicht, dan op kleine mensapen zoals gibbons, legt het team uit.

Volgens de auteurs bieden de resultaten nieuwe inzichten in de gezichtsevolutie bij mensapen. Hun conclusies vertegenwoordigen echter slechts een voorlopige hypothese die opnieuw kan worden geëvalueerd naarmate er nieuwe fossielen worden ontdekt.

READ  Australië: een rivier van dode vissen

Bron: Kelsey Pugh (City University of New York) et al., Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), doi: 10.1073/pnas.2218778120

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *