Dokumentarfilm “Leonardo DiCaprio: Most Wanted!”

Henrik Sandner in gesprek met Patrick Wilensky

Luister naar het bericht

Abonneer u op de podcast

Een vloot van advocaten en agenten zorgt ervoor dat het imago van Leonardo DiCaprio behouden blijft, legt directeur Henrik Sandner uit. (AFP / Christophe Simon)

Regisseur Henrik Sandner onderzocht hoe Leonardo DiCaprio veranderde in een superster en hoe hij ervoor zorgde dat hij zo bleef. Advocaten en agenten om zich heen verzamelen, ervoor zorgen dat collega’s zwijgen. Een ding is duidelijk: het beeld is belangrijk.

Patrick Willensky: Hij is een van de beroemdste acteurs in Hollywood: Leonardo DiCaprio. Sinds zijn debuut met James Cameron ‘Titanic’ is hij in ieder geval een internationale ster geworden. Bovenal veranderde zijn daaropvolgende samenwerking met regisseur Martin Scorsese mooie meisjes en een zwerm meisjes in fatsoenlijke persoonlijke actrices – een prestatie die zijn hoogtepunt bereikte met een Academy Award voor “The Revenant”.

Afhankelijk arte-Dokumentarfilm “Leonardo DiCaprio: The Most Wanted!” Hij probeert het “DiCaprio” -sterrenstelsel te vangen. In interviews met collega’s en critici durft regisseur Henrik Sandner te proberen uit te leggen: wat definieert de kunst en het succes van Leonardo DiCaprio? Wat maakt zoveel indruk op je dat je besluit er een documentaire aan te wijden?

Henrik Sandner: De carrière van Leonardo DiCaprio duurt heel, heel lang, nu meer dan 30 jaar. Het heeft tot op de dag van vandaag een hele generatie gevormd en deze generatie zet haar carrière voort. Het is een spannend verhaal.

Rambenso wil de film zien

Willinsky: Het verhaal begint voor hem al heel vroeg, aangezien hij als kind voor de camera stond. Wat bracht hem ertoe om te schieten?

Sandner: Vanaf het begin was hij, zoals ze zeggen, een beetje opgewonden. Hij hield ervan anderen te vermaken en aan het lachen te maken. Dit zei iedereen die hem kende als kind. Hij is de zoon van Hollywood, en het is natuurlijk een zeer vormende ervaring: opgroeien in deze wereld betekent ook een rolmodel hebben. Hij wilde altijd al deel uitmaken van Hollywood. Hij is een kind van die cultuur.

In de jaren tachtig werd bijna elk kind op een gegeven moment gedwongen om acteurs te kiezen, en de moeder van DiCaprio deed dat ook. Leonardo DiCaprio behoort tot een hele generatie jonge acteurs die als kinderen in films zijn verschenen: Toby Maguire is bijvoorbeeld zijn beste vriend en hij heeft zich al in de strijd om acteershows bevonden. De vriendschap gaat door tot op de dag van vandaag, en Toby Maguire is tot op heden ook een geweldige acteur.

Willinsky: Ik vind het spannend om ook aan de regisseurs te vragen wat er zo opwindend was aan de jonge Leonardo DiCaprio dat ze hem kozen. Onder andere hoor je de Poolse regisseur Agnieszka Holland, die Arthur Rimbaud samen met hem in Amerika neerschoot, “Total Eclipse” met hem. Iedereen probeert te beschrijven wat waar is aan deze jonge acteur: hij is een medium en heeft uitstraling. Hoe beantwoord je de vraag: wat maakte deze jonge acteur DiCaprio zo begeerd voor regisseurs, wat had deze jonge acteur?

Sandner: Ik citeerde wat Agnieszka Holland in mijn film zei. Ze zegt dat hij een tussenpersoon voor mij was. Michael Caton Jones, met wie hij “This Boy’s Life” regisseerde, zegt het zo. Hij zegt dat je hem een ​​verhaal kunt vertellen en hij heeft het opgenomen, hij was als een spons, zelfs als heel, heel jonge acteur.

Leonardo DiCaprio staat al van kinds af aan voor de camera. Hij debuteerde in 1991 in de sciencefictionfilm “Critters 3 – Die Kuschelkillers Are Coming”. (Foto Alliance / dpa / Ipol)

Op 16-jarige leeftijd werkte hij samen met Michael Caton Jones, en dit geeft aan dat deze zeer jonge acteur dit kan: niet door middel van acteertechnieken, niet door middel van een specifieke en bekende acteermethode, nee, hij nam instinctief deze rol in zichzelf op zich. . Je kunt hem een ​​rol geven en hij nam zijn rol op zich en werd die rol. Dit zet zich later in zijn carrière voort. Maar zelfs toen hij nog heel jong was, werd het duidelijk dat hij werkte. Scorsese ontdekte later ook dat het DiCaprio’s grote talent was: hij zou de rol op zich nemen.

Janus ‘gezicht van beroemdheden

Willinsky: Succes en roem op een schaal die beangstigend lijkt, hetzelfde kwam met “Titanic”. Je beschrijft dit in je film aan de hand van een scène tijdens de Berlinale: Bij de wereldpremière van “The Beach” ziet deze jongeman op de rode loper eruit als een kat die plotseling wordt verlicht door schijnwerpers en wegrent. Iemand is bang voor succes, toch?

Sandner: Zeker. Ik hou ook van het gezegde dat Michael Caton Jones zegt: je hoeft niet gelukkig te zijn als de hemel je alles geeft wat je wilt. Leonardo DiCaprio wilde altijd al dat succes, en ik denk dat hij verwachtte dat hij dat ooit zou doen, maar uiteindelijk kon hij het echt niet aan. Wie kan dat doen?

Dat is natuurlijk altijd een vraag: als je zo’n enorme mand met celebs hebt en je bent nog jong, kan het je bang maken. Hij zei zelf ooit in een interview dat er ongelooflijk veel fanbrieven waren, en zowel meisjes als jongens schreven hem en schreven hem alsof hij hun beste vriend was. Ze namen een stukje van wat hem dwars zat.

Willinsky: U beschrijft ook dat u op zijn laatst op dit punt veel over zijn imago nadenkt. Misschien kan dit worden afgemeten aan het feit dat hij ook de film “Don’s Blume” die hij produceerde tevoorschijn haalde. Dit is een erg satirische film, erg donker, plotseling komt het niet meer overeen met het beeld van de jonge Leonardo DiCaprio, die zijn leven opofferde voor Kate na de val van de Titanic. Hoe belangrijk is het voor iemand als Leonardo DiCaprio om zijn eigen imago te kunnen bepalen?

Advocaten en agenten voor het beeld

Sandner: Zoals hij zelf zegt, waardeert hij zijn imago helemaal niet. Filmcriticus Katia Nicodemus, die ik ook in mijn film heb, zegt het echter anders: ze zegt heel vriendelijk: maar zijn imago is erg in hem geïnteresseerd. Dat is precies het punt. Vóór “Titanic” probeerde hij eigenlijk niet om zijn imago te geven. Toen besefte hij dat hij er na “Titanic” in geïnteresseerd zou moeten zijn. Hij moet een reeks regels en controle creëren zodat hij niet onderworpen wordt aan onderwerping, want een persoon die zich in een openbare plaats als deze bevindt, kan ook uit elkaar worden gescheurd.

Hij wilde niet meer aanvalspunten creëren. Hij heeft om hem heen een vloot mensen gecreëerd die hem een ​​beetje beschermen, kan ik bijna zeggen – advocaten, ook een hele vloot van klanten; Een beschermende muur betaalt ervoor. Dat is vandaag nog steeds het geval. Dus je mag natuurlijk niet eens zelf een interview afnemen. Maar dit is nu een gangbare praktijk in Hollywood, en het is geen uitzondering – voor deze mensen die proberen zichzelf te beschermen tegen deze blik naar buiten: zij beslissen wat men over hen moet zien.

De film “Don’s Blame” waarnaar u zinspeelt, is in Europa niet verboden. Voor zover ik weet, heeft hij het alleen voor de Verenigde Staten en Canada beheerd. Maar in Europa kun je de film bekijken en ook op dvd kopen. Als ik me niet vergis, ging hij in première in de Berlinale in 2001. Hij is dus niet wereldwijd toegankelijk, maar deze film werd verboden omdat hij zijn imago had beschadigd.

Als je deze film hebt gezien, is het gewoon een groep jonge mannen die elkaar ontmoeten in een klein restaurant waar anti-vrouwen uitspraken worden gedaan – en het is ongelooflijk onsympathiek voor de rol, maar het is een rol. Maar hij zag dat er ook veel Leonardo in de rol zat, en dat kon verkeerd worden begrepen. Daarom wilde hij deze film streng verbieden en kon hij dat ook doen.

Neem de controle over het systeem

Willinsky: Je zei al hoe moeilijk het is om er zelf toe te komen, dus je kwam het niet tegen in je documentaire. Iets dat je vanaf het begin duidelijk was, of heb je het geprobeerd?

Sandner: We hebben het natuurlijk geprobeerd bij het productiebedrijf, al was het ons bijna duidelijk dat het niet zou werken. Ik bedoel, hij heeft een Duitse moeder, en hij heeft ook familieleden die in Duitsland wonen, maar dat was niet het geval waar we zeiden dat we zeker iemand via de achterdeur moesten inhalen, want dit management neemt – deze riem om de mensen die hem beschermen – ook heel erg slecht.

In feite gaan alle vragen, ongeacht of je het een geweldige regisseur als Baz Luhrmann vraagt ​​of iemand anders met wie hij samenwerkt of Scorsese, alle vragen gaan met hem mee. Het was ook interessant dat niemand die na 1998 met hem werkte, na het ongelooflijke succes van “Titanic”, toestemming kreeg om met ons geïnterviewd te worden.

Het was natuurlijk moeilijk om die film te maken, maar aan de andere kant realiseerden we ons ook dat we pas mensen kregen die vóór 1998 contact met hem hadden, omdat hij dat systeem niet zo goed kon beheersen en wilden.

DiCaprio’s inzet voor het milieu

Willinsky: U kunt uw film afmaken door te vragen wat u kunt verwachten van zo’n acteur en ook van het DiCaprio-systeem. Hoe beantwoord je de vraag na zo intensief met dit leven te hebben omgegaan, met deze acteur: wat kunnen we nog meer verwachten van Leonardo DiCaprio?

Sandner: Ik denk zo veel. Wat ik interessant aan hem vind, is dat hij zichzelf in een soort mythe heeft gecategoriseerd. Hij wil ooit een van de beste oude Hollywood-sterren worden. Hij weet dat hij, eerlijk gezegd, oud wordt in het openbaar. Hij heeft zijn films, hij heeft net een nieuwe productie met Scorsese, hij koos heel zorgvuldig.

Ik denk dat hij zijn inzet voor het milieu zal zijn. Ik vind het heel opwindend dat hij zijn roem gebruikt om een ​​heel coole boodschap over te brengen, om een ​​generatie te winnen die totaal anders is dan degene die hem aanmoedigde op Titanic. Om zo te zeggen reist hij ook op totaal verschillende manieren en gebruikt hij deze beroemdheid die hij heeft in andere berichten. En ik denk dat dit in de toekomst steeds sterker zal worden.

Hij zou niet elk jaar vier grote films maken, dat wilde hij nooit. Als hij om de twee jaar een grote film maakt, zal hij het zeker goed doen, maar in de tussentijd heeft hij andere taken.

De verklaringen van onze gesprekspartners weerspiegelen hun eigen opvattingen. Deutschland Funk Kultur neemt de verklaringen van haar gesprekspartners in interviews en discussies niet als hun eigen verklaringen over.