Wermelskirchen: Dialect inspireert wetenschap
dialect in Wermelskirchen
:
Dialect inspireert wetenschap
Enthousiast over het dialect in Wermelskirchen: Professor Björn Köhnlein nam digitaal vanuit Ohio deel aan de lezing van de Historical Society over de resultaten van zijn onderzoek.
Foto: Teresa Demsky
Wermelskirchen Taalkundige Bjorn Kunlin zegt dat de resultaten van onderzoek naar het Wermelskirchen-dialect verbluffend zijn.
Als het dialect wordt gesproken in de huiskamers van Wermelskirchen, wordt Platt genoemd. Dan begrijpt de een de ander, worden gedeelde wortels gekoesterd en komen gedeelde herinneringen tot leven. Wetenschap blijft meestal buiten de deur. Maar taalkundige professor Bjorn Konlin wilde het zeker weten – en vorig jaar bezocht hij verschillende dialectvrienden in Wermelskirchen. Hij luisterde aandachtig, maakte proefopnames, bekeek de luit en plaatste die uiteindelijk in de juiste context.
Het resultaat van zijn onderzoek presenteerde hij donderdagavond in een digitale lezing van Bergisches Geschichtsverein in Wermelskirchen. De associatie over Volker ondersteunde de taalkundige Ernst bij zijn onderzoek. 43 luisteraars namen deel – om het dialect vanuit een wetenschappelijk perspectief te benaderen. Het resultaat: “Het dialect in Wermelskirchen is uniek”, zei Björn Köhnlein, het enthousiasme van de taalkundige stond op het gezicht. Hij legde het publiek uit dat de ontwikkeling van het dialect in Wermelskirchen “verbazingwekkend” was. Deze ontwikkeling is waarschijnlijk onherkenbaar in enig ander dialect in Duitsland.
De nadruk ligt vooral op de effecten van de tweede fonemische verschuiving: zo’n 1500 jaar geleden zorgde dit ervoor dat de taal vanuit het zuiden veranderde. Het Germaanse woord “bijten” werd “bijten” en “bijten” in het Hoogduits. Terwijl andere talen zoals Holland of Groot-Brittannië vastgehouden hebben aan de T-klank – “bite” en “bijten” – vervangt het Hoogduits de T-klank door de S-klank Behalve de mensen in Wermelskirchen, die taalkundig gelokaliseerd zijn in het grensgebied vanwege het pad “Benrather line”. Het dialect in Wermelskirchen kreeg de T-klank in de infinitief: iedereen die tegenwoordig “bijten” noemt, spreekt van “aanbieden”. In de verleden tijd gingen inwoners van Wermelskirchen echter naar S-sound: “jebessen”. Na een lange klinker bleef de letter T over, en na een korte uitspraak werd het de letter S. Hetzelfde geldt voor andere klanken. De taalkundige vond dit uniek. Hij zegt: “Het dialect in Wermelskirchen versmelt zeer oude taalstadia met het huidige Hoogduits, en het werkt volgens zijn eigen regels.” Dit onderscheidt het systematisch van alle andere Duitse dialecten die hem bekend zijn.
Bij zijn onderzoek dacht Björn Köhnlein ook aan een andere vraag: in 1904 presenteerde Max Hasenclever van Zurmühle zijn proefschrift over het onderwerp “Het dialect van de Wermelskirchen-samenleving” – hij ontdekte ook dat er woorden zijn die uitsluitend worden onderscheiden door toon-toondiscriminatie. Dus het benadrukken van een woord verandert de betekenis ervan. In gesprek met enkele “Plattkaller” in Wermelskirchen ging Köhnlein op zoek naar deze dialecten. Ten slotte verklaarde hij: “Ik heb ze niet gevonden, maar ook niemand kan zich dergelijke toondialecten herinneren.” Er wordt dus aangenomen dat toonhoogtedialecten sinds 1904 zijn vervaagd. Het accentverlies wordt vaak opgemerkt in dialecten. Als iemand uit Wermelskirchen echter met de juiste termen zou komen, zou hij zeer geïnteresseerd zijn, zoals de taalkundige benadrukte.
In de discussie die volgde, was het publiek vooral geïnteresseerd in één vraag: hoe kan dialect toch worden gered? Conlin vat samen “veel lokale dialecten zijn weggevaagd vanwege hun devaluatie in vergelijking met Hoogduitse dialecten”. Ouders waren bezorgd dat het accent de opvoeding van hun kinderen op school zou belemmeren. “We weten vandaag dat er geen nadelen zijn voor jonge mensen die zijn opgegroeid met een accent en tegelijkertijd super Duits. Integendeel.” Het lijkt echter bijna te laat om het inzicht te krijgen. De taalkundige moedigde aan: “Het enige wat we kunnen doen: we kunnen weer in het dialect met de kinderen praten.” Dit geldt voor het dagelijks leven, maar het is ook mogelijk om soortgelijke cursussen aan te bieden. Scholen kunnen ook dialectlessen aanbieden in werkgroepen – als er de juiste professionals zijn die het onderwijs kunnen overnemen. Op deze manier kunnen “Plattkallen” nog worden bewaard voor de volgende generatie.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”