Uitglijden in waarneming – In Berlinale Fever | Cadeau

Na een paar dagen filmmarathons kan het besef een beetje wegglijden. Je kijkt naar het scherm en opeens voel je dat de beeld- en geluidspaden door elkaar lopen, de verschillende digitale projecties door elkaar lopen. Of is tekst-beeldschaar het nieuwe? bij een demonstratie Opera van het paard Door Moyra Davey op het forum, er was de eerste 10 minuten helemaal geen geluid van foto’s van plassende paarden, close-ups van man eikel en staarten, mooi door gaten geschoten. Het publiek nam het in stilte op.

contemplatieve eentonigheid

Totdat de show stopte: Sorry, technische fout. Dus opnieuw vanaf het begin – dit keer met stem. De off-camera vrouwenstem zegt niets over de paarden, maar over de kinderclub in New York: hoe ze in de stemming komen voor het nachtfeest, welke medicijnen ze nodig hebben, wanneer het juiste moment is om naar de club, welke muziek speelt, hoe mensen omgaan met de stijl, hoe ze dansen, hoe het allemaal ontaardt in massale gemeenschappelijke razernij. En hoe moeilijk het is om ’s ochtends uit te stappen. De eentonige zang waarmee de Canadese fotograaf, auteur en videokunstenaar Davey dagboekachtige teksten voorleest, is aanvankelijk verontrustend, maar schept na verloop van tijd een contemplatieve sfeer. Davey beschrijft een bepaald aspect van de clubcultuur in New York: de verheven feesten van David Mancuso, de DJ en stemvervormer die in de jaren tachtig en negentig niet-commerciële LGBQ+vriendinnenfeesten organiseerden in een Soho deep house, waar de kenners op de bedevaart. Als voor de Goddelijke Liturgie.

Terwijl Davy’s monoloog langzaam van de dansvloer naar de uitgang zweeft – je wilt het feesten beëindigen op 50 – galopperen de paarden tegen het licht in over de wei. In de ochtendmist zien we herten aan de rand van het bos, trillende spinnenwebben en de gouden zee van gras. Het is een beetje cheesy, maar op een bepaalde manier ook schattig. Men denkt aan de Amerikaanse drop-out filosoof Henry David Thoreau, die zijn extase vond in het ongerepte Walden Lake. in Opera van het paard Dieren en de natuur zijn nu een essentiële ontsnapping uit de realiteit voor feestgangers. Naarmate de film vordert, verschijnt Moira Davy ook in de film als zichzelf, als een weerspiegeling in een spiegel, als een schimmige figuur op de achtergrond terwijl de camera een boerderij binnen scant. Laten we de rest als volgt samenstellen: Trouw aan Loft’s motto “Love Saves the Day”, heeft de verteller haar feestschoenen ingeruild voor rijlaarzen en krijgt ze nu haar liefde te paard.

Het eren van de vader en de lokale geschiedenis

Paarden – en honden en koeien – komen ook voor in het essay van Fiona Tan Beste Fiona voor. Ook in dit werk willen de tekst- en beeldniveaus aanvankelijk niet bij elkaar passen. De Nederlandse kunstenaar met Indonesische roots heeft historisch materiaal uit filmarchieven verzameld over het dagelijkse werk in Nederland rond 1900: clips van mosselvissers, havenarbeiders, staalkoks, lavendel oogsten, vrouwen die wol spinnen, windmolens en schaatsers op bevroren grachten. Alles is in contrastrijk zwart-wit, wat kleur later, ritmisch in het verhaal van Outside geknipt.

Er is een mannenstem met een Schots accent die de brieven voorleest. Ze waren afkomstig van de vader van Tan, van wie de directeur in de jaren tachtig tijdens haar studie in Amsterdam regelmatig post kreeg. De vader vertelt over het dagelijkse leven van het gezin in Australië, over de honden en katten thuis, en geeft commentaar op de wereld en de weersomstandigheden. Het zijn persoonlijke en gevoelige teksten die in schril contrast lijken te staan ​​met de gevonden beelden. Gaandeweg ontstaat er echter een echoruimte, bijvoorbeeld wanneer de vader alles opschrijft wat hij als schooljongen in Jakarta – Indonesië was toen nog een Nederlandse kolonie – over Nederland moest leren en vervolgens een groep zwarte havenarbeiders verschijnen kort in de scene straat. Men vraagt ​​zich onwillekeurig af: waarom is er niet meer? En beseften de Hollandse meisjes met hun sneeuwwitte mutsen dat hun welvaart was gekocht door uitbuiting in de koloniën?

Maar zelfs als Beste Fiona Bij het beantwoorden van dergelijke vragen is het geen dogmatische verklaring geworden. De film laat in ieder geval zien hoe complex en verweven de biografieën van immigranten kunnen zijn in de huidige geglobaliseerde en postkoloniale wereld. De film van Fiona Tan is een fascinerende ervaring als experiment tussen eerbetoon aan de vader en de lokale geschiedenis van het moederland.