Onderwater geschreeuw: hoe dolfijnen reageren op geluid

Onderwater schreeuwt
Hoe reageren dolfijnen op geluid?

14-1-2023 21:47 uur

Dolfijnen zijn intelligente dieren die in groepen leven en communiceren met behulp van geluiden onder water. Geluid in de oceanen verstoort echter de sociale communicatie van zeezoogdieren. Een recente studie beschrijft hoe dieren onderwatergeluid proberen te compenseren.

Wanneer er geluid in hun omgeving is, verhogen dolfijnen het volume en de duur van de fluittonen die ze gebruiken om te communiceren. Ondanks deze pogingen om dit te compenseren, kan de communicatie met zeezoogdieren sterk worden beïnvloed door harde geluiden, meldt een team onder leiding van Pernell Sorensen van de Universiteit van Bristol in Groot-Brittannië.

Dolfijnen communiceren met elkaar door middel van verschillende geluiden onder water. Als de dieren zich echter in een bijzonder lawaaierige omgeving bevinden, moeten ze “schreeuwen” om te communiceren. die in het tijdschrift “huidige biologie” De gepubliceerde resultaten laten zien hoe onderwatergeluid het leven van dolfijnen kan beïnvloeden.

Dolfijnen zijn sociale dieren die samenleven in zogenaamde scholen. Ze beschermen elkaar, brengen samen jonge dieren groot, jagen samen op prooi en spelen samen. Om dit te doen, produceren ze onder andere echolocatiefluitjes en -klikken. De uitwisseling van informatie met leden van hun groep, bijvoorbeeld tijdens het jagen of paren, is essentieel voor het overleven van individuen en populaties.

Door de mens veroorzaakt lawaai

De onderwatercommunicatie van zeezoogdieren wordt echter steeds meer verstoord door mensen. Het graven of laden onder water zorgt voor veel lawaai, waardoor de dieren niet meer normaal kunnen communiceren en ingewikkeld gedrag niet goed op elkaar kunnen afstemmen. Oriëntatie, foerageren of het herkennen van specifieke soorten wordt sterk belemmerd. Op de lange termijn kunnen deze afwijkingen leiden tot ernstige gedragsveranderingen, gezondheidsschade en zelfs een verhoogd risico op diersterfte.

Om de toegenomen geluidsoverlast te compenseren, gebruiken individuele dieren hun eigen oproepen die luider, langer of frequenter zijn. Of ze vertrekken naar rustigere gebieden. Tot op heden is dit gedrag alleen aangetoond bij enkele individuen. Het internationale team heeft nu onderzocht hoe twee tuimelaars – een soort tuimelaar – omgingen met het toenemende geluid terwijl ze een gezamenlijke taak moesten oplossen.

Mannelijke dolfijnen, Delta en Reese, werd gevraagd om tegelijkertijd op twee onderwaterknoppen te drukken die zich aan tegenovergestelde uiteinden van de experimentele lagune bevonden. In eerdere experimenten had het duo al bewezen dat ze zo’n opgave konden oplossen door zorgvuldig te communiceren. De nieuwe uitdaging is om de taak te voltooien bij verschillende achtergrondgeluidsniveaus – van normaal omgevingsgeluid tot het angstaanjagende geluid van een hogedrukreiniger.

Het resultaat: het succes van de dolfijnen nam af naarmate het omgevingsgeluid toenam. Terwijl de twee bij 85 procent van de pogingen beide knoppen tegelijkertijd konden indrukken bij normaal omgevingsgeluid, daalde hun slagingspercentage tot 62,5 procent bij de sterkste geluidsstoring.

Ruis kan niet volledig worden gecompenseerd

De onderzoekers merkten ook op dat de dolfijnen het volume en de duur van hun fluittonen verhoogden naarmate het geluidsniveau toenam. De dieren moesten letterlijk “schreeuwen” om zichzelf te coördineren. Beim Lärm des Hochdruckcleaners pfiffen sie fast doppelt so long who sonst. Zusätzlich änderten die Tiere auch ihre Körpersprache: Mit steigendem Lärm orientierten sie sich öfter neu zueinander en schwammen auf die entgegengesetzte Seite der Lagune, um sich näherzukommen en die Signale des Partners die verstehen zu waarderen. “Ons onderzoek toont aan dat de communicatie van dolfijnen aanzienlijk wordt belemmerd door lawaai – ondanks hun verschillende pogingen om dit te compenseren”, zegt eerste auteur Sorensen.

Hoewel de studie alleen werd uitgevoerd op dolfijnen die door mensen werden verzorgd, veronderstellen de onderzoekers dat door de mens veroorzaakte geluiden ook invloed hebben op wilde dolfijnen. “Achtergrondgeluid kan bijvoorbeeld de foerageerefficiëntie allemaal samen verminderen”, zegt Stephanie King (ook van de Universiteit van Bristol). “Dit schaadt niet alleen de gezondheid van individuen, maar uiteindelijk de hele bevolking.”