‘Lenen’ op Netflix: onsympathiek – Media

Birgit Nyborg is terug. De gelaatstrekken zijn harder, de bril is groter en de blouse is helemaal naar beneden bijgesneden. Het is alweer een tijdje geleden sinds vorig seizoen. Negen jaar om precies te zijn. Nu gaat de Deense politieke reeks een nieuwe ronde in, en dat zou je verwachten: Sidse Babett Knudsen speelt de hoogpresterende politicus beter dan ooit.

De afgelopen drie seizoenen, waarin de games en geesten van de machtigen zijn onderzocht, hebben veel lof gekregen en vele prijzen gewonnen. huis van papier Nog niet geboren en Kevin Spacey moet nog worden afgezegd. als de eerste seizoenen lenen Het was te zien op de Deense televisie, de Amerikaanse president heette nog Barack Obama en Donald Trump was een onsympathieke zakenman. Er is in de tussentijd veel gebeurd.

Nyborg is nu minister van Buitenlandse Zaken en hij moet het geschil met Groenland oplossen

In het nieuwe en vierde seizoen, nu op Netflix, wint de serie aan kracht. Nyborg is nu niet langer premier, maar de minister van Buitenlandse Zaken van Denemarken. De kinderen zijn het huis uit, de ex-man is grijs. “Ik ben blij dat ik niet meer zo veel hoef te werken”, zegt hij. Ze antwoordt: “Ik ben blij dat ik zoveel kan werken zonder me te verontschuldigen.”

Er is zeker veel te doen. De acht afleveringen staan ​​in het teken van het conflict met Groenland. Een boorbedrijf heeft olie gevonden in het noordpoolgebied. Groenlanders willen de vondst gebruiken voor hun onafhankelijkheid, en Nyborg niet, en zou ook liever geen pijpleiding hebben. Vanwege het klimaat. Althans in het begin.

Zelfs als de kleine lokale politiek in Christiansburg, zetel van regering en parlement, die de afgelopen seizoenen kenmerkten, naar de achtergrond verdwijnt, is Groenland geen slechte keuze als bijzaak. Het noordpoolgebied biedt verbluffende beelden en het conflict behandelt actuele problemen, waaronder de crises van klimaat en identiteit. Ook de nieuwe rekruten uit Groenland zijn de moeite waard: aan de ene kant is er de Groenlandse minister van Buitenlandse Zaken (Svend Hardenberg), die het liefst thuis over een worstenbordje onderhandelt en Nyborg het leven zuur maakt met zijn eisen. En Nyborgs ambassadeur in Groenland (Mikel Boe Volsgaard), die alles heeft gelezen voor poolreiziger Knud Rasmussen, maar vanwege zijn vliegangst voor het eerst te maken krijgt met Arctische bodem.

Maar er zijn ook constanten. Sterjournalist Catherine Wonsmark (ook geweldig: Birgit Hurt Sorensen), de occasionele Nyborg-persvoorlichter, worstelt voor haar nieuwe rol als hoofd politiek bij de publieke omroep. Plots adviseert de blanke vrouw van middelbare leeftijd haar collega’s om niet zwanger te worden en twittert ze over haar leiderschapscultuur.

Nyborg lijdt ook aan veroudering. Dit maakt de serie misschien te voor de hand liggend. Soms trekt ze een haar van haar kin en soms droogt ze haar oksels af met keukenpapier. Ik zie dat de staatssecretaris in de menopauze zit. Ik heb ooit geanalyseerd: “Ik ben 53, ik ben gescheiden, ik ben vrijgezel”. “Ik heb tenslotte een abonnement op een bloemenbezorgservice.”

In het verleden bleef Nyborg – ondanks bekwame intriges – de vrouw met de balk. Dit is nu anders. Toen ze eindelijk over de kantoorverdieping langs twee flessen wijn kroop en haar politieke aartsvijand tot kanselier maakte, was er ook een beetje Frank Underwood voelbaar in Birgit Nyborg. “Ik heb haar nog nooit zo agressief gezien”, zegt Wonsmark over haar. Nyborg wil haar positie niet koste wat kost verliezen en brengt haar zoon liever in verlegenheid op televisie.

‘Je bent jezelf niet meer, Birgit,’ beschuldigt ze aan de plaatsvervangende kant van het feest. Ze antwoordde: “Ja, maar ik pas me aan de omstandigheden aan.” De hoofdpersoon verlaat de rol van super sympathiek. Dit doet lenen soort goed.

Borgen: The Power and the Glory, vanaf 2 juni op Netflix.

U kunt meer serie-aanbevelingen vinden hier.