Hoe wetenschap met humor en humor te communiceren

Jij hebt dus ook de eer om triviale praktische problemen op te lossen.

Elke wetenschappelijke vraag is in eerste instantie triviaal. Op school leren we wat onderzoekers hebben ontdekt en dat iedereen het geweldig vindt en dat iedereen nu een eigenschap heeft die iedereen vanaf het begin begreep. Maar dit gebeurt nooit. Wetenschappers rapporteren vaak wat ze in eerste instantie bedoelden en probeerden en waarom het niet werkte. Zelfs als iets vanaf het begin perfect werkte, maakte het anderen in eerste instantie niets uit of uitten ze hun twijfels. Maar op school leren we nog steeds verhalen over instant-genieën.

Zijn wetenschappers dit soort humoristen?

zeker. En dat moet ook, want er is nauwelijks een ander beroep dat zoveel te lijden heeft onder de mislukkingen. Soms heb je geluk, maar meestal lukt het niet. Er gebeuren voortdurend slechte dingen, en als je reactie daarop de rest van je leven verdriet en wanhoop is, is dat geen goede manier om je leven door te brengen. Om hem kunnen lachen is beter. En je moet begrijpen dat als het idee niet werkt, je gewoon andere, betere vragen moet stellen. Dit hoort bij de wetenschap en bij het menszijn.

Terug naar wetenschapscommunicatie: wat als het niet bestaat?

We zouden als honden zijn die hun nieuwe manier van het stelen van voedsel van de buren niet in detail zouden kunnen uitleggen aan alle andere honden in de wereld.

Is wetenschappelijke communicatie voor ons mensen een essentiële functie van de vooruitgang?

Mensen leggen elkaar uit wat ze hebben ontdekt, en wetenschappers doen dat systematisch en gedetailleerder. In de wetenschappelijke wereld heerst echter het gevoel dat het ene onderzoek moeilijker, serieuzer en heldhaftiger is dan het andere. De natuurkunde staat bijvoorbeeld bovenaan, de biologie onderaan als het gaat om betrouwbaarheid, en het menselijk gedrag staat nog lager. Alles wat gemeten kan worden is groots en waardevol. Aan de andere kant wordt gedacht dat de redenen waarom mensen verliefd worden interessant zijn, maar minder belangrijk en geen grote intellectuele prestatie. Dat komt ook omdat je het in de natuurkunde of scheikunde duidelijk eens bent over waar we het over hebben: de beker die op de grond valt. Vragen als wat liefde is of wat kunst is of wat de waarde van geld is, kunnen echter voor altijd door deskundigen van de eerste orde worden besproken zonder er zeker van te kunnen zijn dat ze allebei hetzelfde bedoelen, omdat ze niet kunnen worden gemeten.

Wie bepaalt wat waarheid is?

Misschien zijn schrijvers of dichters het beste in het analyseren van de waarheid.

Welke rol speelt het communiceren van feiten voor de democratie?

Het is niet altijd duidelijk wat de feiten zijn. Veel dingen zijn tegelijkertijd waar en spreken elkaar tegen. Als sommige mensen een mening hebben over wat de feiten zijn en anderen er een andere mening over hebben, dan hebben ze misschien allebei gelijk, maar komen de feiten niet overeen, dat wil zeggen dat de twee reeksen feiten niet overeenkomen. Tegelijkertijd zeggen beide partijen dat ze de feiten hebben, terwijl de andere kant liegt. Dit leidt nergens toe.

Wij kunnen vragen stellen. Over belangrijke vragen kan iedereen het goed eens zijn. Als ze weer vragen zouden gaan stellen in plaats van elkaar antwoorden toe te schreeuwen, zou een groot deel van de discussie de goede kant op kunnen gaan en zou er iets kunnen gebeuren.