Het zwarte gat in de navel van de Melkweg vertoont magnetische velden

IIn april 2019 stond het beeld overal op de voorpagina’s: een gloeiende oranje wiebeling met een donker centrum: de schaduw van een echt zwart gat. De donkere vlek was een sensatie. Voor het eerst hebben astronomen een voorbeeld kunnen geven van deze vreemde, maar nu ongetwijfeld bestaande objecten die kunnen worden waargenomen met behulp van een wereldwijd netwerk van geschikte radiotelescopen, de Event Horizon Telescope (EHT). Het bevindt zich direct in het centrum van het gigantische actieve sterrenstelsel M84 in het sterrenbeeld Maagd. Een ander zwart gat, dit keer in het centrum van onze Melkweg, de Melkweg, werd in 2022 ingezet. Vanwege zijn ligging in het sterrenbeeld Boogschutter en om historische redenen wordt het Sagittarius A* of kortweg “Sgr A*” genoemd.

Vandaag, 27 maart, publiceerde het EHT-team, waartoe ruim driehonderd onderzoekers behoren, een nieuwe afbeelding van het gat in het centrum van de Melkweg, en publiceerde er tegelijkertijd twee wetenschappelijke artikelen over. Astrofysische dagboekbrieven. Wederom kun je de donkere vlek zien, die is ontstaan ​​doordat het zwaartekrachtveld van het zwarte gat de zichtbare oranje microgolfgloed van de omringende materieschijf om zich heen richt. Maar deze keer is de oranje kronkel ontworpen door tientallen parallelle lijnen. Het identificeert de magnetische velden rond het zwarte gat. Dit is ook opmerkelijk, omdat een zeer vergelijkbare structuur is waargenomen in het zwarte gat in het hart van het actieve sterrenstelsel M87.

De magnetische velden werden zichtbaar omdat de EHT-onderzoekers de informatie in de polarisatie van de verzamelde straling konden evalueren. Bij gepolariseerd licht (of andere elektromagnetische straling zoals microgolven) oscilleren de golven in een voorkeursvlak. Als plasma – een gas met een temperatuur die hoog genoeg is om elektronen van atomaire objecten te scheiden – wordt doordrongen van magnetische velden, heeft dit invloed op de polarisatie van het licht dat erdoorheen gaat. Door dergelijk licht te observeren en de polarisatie ervan te meten, kan men daarom conclusies trekken over de structuur en sterkte van de betrokken magnetische velden.

“De ontdekking van deze magnetische velden opent een venster naar de diepere gebieden van Boogschutter A*, waar de interactie van zwaartekracht, magnetisme en de kromming van de ruimte-tijd zijn hoogtepunt bereikt, zegt Anton Zinsos, directeur van het Bonn Max Planck Instituut voor Radioastronomie. die nauw betrokken is bij de EHT. Wat onderzoekers echt interesseert, is de gelijkenis van de magnetische omstandigheden nabij de waarnemingshorizon van de twee superzware zwarte gaten die tot nu toe met de EHT zijn onderzocht.