Gezichtspunt: Artechock

De Franse bewerking van een van de meest uitgebrachte serieformaten ooit begonnen voor arte – Onder behandeling Het vertelt niet alleen over de Franse schok

van Axel Timo Bohr

“Als je het begrijpt, dan heb je het mis.”
– Jacques Lacan

Israëlische series, zoals hoogwaardige ruwe diamanten, worden al jaren op de internationale seriemarkt verhandeld. Denk maar aan een remake van Krijgsgevangenen Ontvoerd (vaderland: 2011-2020). Of gewoon BeTipul – בטיפול in het Engels “in behandeling”, in het Duits “in behandeling”, wat bijna een veteraan is van de serie, oorspronkelijk uit de grote serieboom kwam, en de serie 2005-2008 in Israël vertoonde, lang voordat Netflix arriveerde in Europa in 2012. Toen nam HBO dit innovatieve, bekroonde format dat ogenschijnlijk vijf dagen per week de gesprekken van een therapeut beschrijft met vier patiënten en een supervisor, maar tegelijkertijd het trauma creëert van een volledig transparant gemeenschap.

De amerikanische aanpassing, Die tussen 2007 en 2010 in drie seizoenen werd geproduceerd (elk seizoen met nieuwe patiënten), keert nu al terug naar het acteerbereik – Gabriel Byrne Als genezer, jonge mensen Mia Wasikowska Als tieners en Diane West Als vroege mentor en huidige supervisor – we staan ​​opgesteld in de gelederen van de volgende edities, die nauwelijks afwezig zijn in een mondiaal gebied: van Argentinië tot Macedonië, Servië, Kroatië, Slovenië, Portugal, Polen, Hongarije, Tsjechië, Slowakije , Roemenië, Moldavië, Nederland, Japan, Canada, Rusland en Italië naar Brazilië Dit jaar is het vierde seizoen van de Verenigde Staten, zij het met een gloednieuwe cast.

En de wereld moet hard op de bank liggen, niet alleen vanwege de huidige Covid-pandemie. Ondertussen is het niet alleen Israël dat de “oorlog voor de deur” heeft, en de “genezingsketen” is een element dat niet mag worden onderschat om onze problemen, lijden en trauma’s te presenteren als een therapeutische filmische zone.

Voor nu Op de een of andere manier uitzenden De Franse bewerking is de verantwoordelijkheid van het duo van regisseur Eric Toledano en Olivier Nacach, dat beroemd werd door Best Friend-vrienden, die pas in 2019 lieten zien hoe kwetsbaar de Franse samenleving en vooral de Franse samenleving is met alles geweldig, dat helaas volledig is verdwenen in het Duits bioscopen psyche.

Onder behandeling Deze vervormingen zijn echter meer ingetogen, in de kamer-speelsfeer van de klassieke therapiesessies gecreëerd door de kernopstelling van de serie, die de kijker perfect kan posten op dezelfde dagen als in de serie om zo recht te doen aan de serie. ‘ orgineel idee. Maar natuurlijk opent de wereld altijd nieuwe horizonten, en ook in deze voortdurende contemplatieve situatie, zelfs meer dan Toledano en Nakash zeven weken doorbrachten (d.w.z. 35 afleveringen van ongeveer een half uur) na de aanval van “Islamitische Staat” op Bataclan In november 2015 gekozen om het Franse bedrijf op de bank te zetten.

De bank bij Dr. Philippe Diane (Frederic Piero), een Parijse analist van in de vijftig lijdt niet alleen aan zijn patiënten, maar in toenemende mate aan zichzelf. De jonge chirurg (Melanie Terry), die hem altijd op maandag bezoekt, werkt niet alleen continu na de aanslag op Bataclon, maar twijfelt ook aan hun relatie en brengt steeds meer haar verlangen naar haar therapeut over. Een elitepolitieagent (Reza Katib), psychologisch getraumatiseerd door zijn opdracht in Bataclan, stelt de therapeutische situatie in vraag, net als een stel dat worstelt met de kwestie van hun tweede kind (Clemens Boise en Bio Marmay) en de constellatie van hun relatie in twijfel begint te trekken. . En krachtige zwemster (Celeste Bronkell), 16-jarige die het risico loopt zelfmoord te plegen, wil eigenlijk heel snel de bank verlaten met een tegenoordeel in plaats van tegen de wortel van haar verontrustende acties te botsen. De escalerende behandelingshouding en relatiecrisis met zijn vrouw Philip verstoren zo veel dat hij zelf psychologische hulp zoekt als onderdeel van de supervisie en zijn oude collega en mentor Esther (Carol Bouquet) bezoekt, die hij al 12 jaar niet heeft gezien en die misschien wel de zwakste actrice in de volledig onevenwichtige groep – Niet alleen in vergelijking met Diane West en het verdiende feit dat de rol eigenlijk met een oudere actrice moest worden gespeeld. Het is ook jammer dat Toledano en Nakache het idee van de Amerikaanse versie hebben verlaten om de voornamen van de helden in te vullen met de namen van de acteurs om de gegeneraliseerde en transcendente kant van de behandeltoestand opnieuw te verduidelijken.

Anders volgt het Onder behandeling De Israëlische en Amerikaanse modellen zijn in de basis erg subtiel en laten voldoende vrijheid toe om van de serie een Franse serie te maken. Of dat nu is door verwijzing naar de stopzetting van Bataclon, verwijzingen naar Jacques Lacan Of de Algerijnse afkomst van een elitepolitieagent, die in de Amerikaanse versie een gevechtspiloot is die getraumatiseerd was in de oorlog in Irak, maar vanwege zijn Afro-Amerikaanse afkomst werd geconfronteerd met identiteitsopbouw, aangezien hij nu politieagent is, Adel Chaiban .

Tegelijkertijd illustreert het gemak waarmee fundamentele problemen ook kunnen worden overgedragen naar de Franse culturele wijk in deze aanpassing echter hoe angst, lijden en trauma gelijk en onderling uitwisselbaar zijn, en dat wij hoe dan ook op dezelfde manier lijden. Waar we sociaal waren. Het is eens te meer duidelijk dat naast kinder- en gezinsfactoren voor behandeling, externe factoren in toenemende mate samenkomen in een geglobaliseerde wereld, omdat bijna elk land nu een ‘Bataclon’ heeft, relaties heeft die onder de loep worden genomen en jonge mensen heeft die de verwachtingen van de samenleving overtreden en misbruiken, de levenslijn beschadigen die ons maakt tot wat we erop zijn, en het doet mensen pijn. Getroffen mensen die ook beseffen dat dit precies is waar de mens deel van uitmaakt. Zoals erover praten.