Achter spierverslaving zit vaak een zwak karakter
Spierverslaving zou geworteld kunnen zijn in narcisme – en dus indirect in de vader-zoonrelatie. Dat stelt een groep bewegingswetenschappers en psychologen in het vakblad »Persoonlijkheid en individuele verschillen«. Zoals de onderzoekers (allemaal mannen) afleidden uit informatie van bijna 500 mannelijke proefpersonen, kan spierverslaving een manier zijn om met gevoelens van ontoereikendheid om te gaan.
Spierverslaving is ook professioneel bekend als dysmorphia en in de volksmond als het Adonis-complex. In de DSM-5 is het opgenomen in ‘lichaamsdysmorfe stoornis’, een te grote nadruk op denkbeeldige of kleine fysieke defecten. In het geval van spierverslaving beschouwen patiënten, meestal mannen, zichzelf als erg zwak. Ze zijn dus constant bezig met het opbouwen van spieren: ze trainen bijvoorbeeld zo veel dat andere gebieden van hun leven eronder lijden, of ze nemen spieropbouwende supplementen, zelfs als ze het risico lopen hun gezondheid te schaden.
Nu wilden Matt Poulter van de University of the West of Scotland en zijn collega’s meer leren over de psychologie van spierverslaving. Ze rekruteerden ongeveer 500 mannen, gemiddeld achter in de twintig, die al minstens een jaar regelmatig trainden voor kracht en uithoudingsvermogen. Deelnemers verstrekten informatie over eventuele symptomen van spierverslaving, hun relatie met hun ouder en kenmerken van twee vormen van narcisme: kwetsbaar, “kwetsbaar” narcisme, dat wordt gekenmerkt door een laag zelfbeeld en overgevoelige reacties op kritiek en afwijzing. en ‘verschrikkelijk’ narcisme, waarvan grandioze fantasieën, arrogantie en de zoektocht naar controle en rechten typerend zijn. De twee variabelen sluiten elkaar niet uit; Ze kunnen alleen of samen verschijnen.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”