Op je voeten

Net als spinnenpoten (er is veel dat niet kan worden beschreven met een menselijke metafoor), bereiken jonge dansers die hun artistieke taal hebben ontdekt of bezig zijn die te vinden het hele Europese continent (en soms daarbuiten), bijvoorbeeld naar Frankrijk, Duitsland , Oostenrijk, Letland, Nederland en Korea.

Voor Alps Move buigen deze benen en stoppen ze in Bolzano, Lana, Meran en Brixen, waar ze op zijn best sporen achterlaten.

Dit is het geval – de Tanz heeft ook een Kunstvorm in Südtirol über keinen ausgewiesenenenenenenenenenenenenenenfügt – zumindest eine schnittstelle zu schaffen, über welche personen, die für ein Projekt nach Tänzer:innen, Choreograph:innen oder etwauch Tanzpädagog:inn And suchen, zu diesen finden vaardigheid. Bovendien moet dit netwerk ook een nuttige hulpbron zijn voor journalisten en geïnteresseerde doelgroepen, omdat het een overzicht biedt van bestaande projecten.

Het grootschalige project vindt plaats in de parochiekerk van St. Nicolaas in Meran met video, dans, barok en hedendaagse orgelmuziek, “Balg – Teneri Frammenti” (Evelin Stadler, 8 oktober), opwekkingen en participatieve activiteiten in de openbare ruimte ( “Imago” van Elena Molinaro bij het Overwinningsmonument in Bolzano, 8 oktober), tot een kleine productie in het Waaghaus met een beperkt aantal zitplaatsen en een breed scala aan stijlen op één podium. Eén van deze kleine projecten werd tijdens de persconferentie in een korte teaser getoond. Met surround-geluid binnen en Vanessa Morandel In de buitenruimte van café Waag was er een fantastisch optreden van de danseres die in Zürich in opleiding is. De prestatie direct na de verhoging eindigt met verhoogde activiteit en expressie, waardoor je er meer van wilt “Geen paniek!” (14 oktober). Ook omdat er weer een jong en hopelijk fris element in de intieme sfeer wordt geïntegreerd met teksten van Felix Mayer (U20 Ö-Slam-kampioen 2019 en runner-up Zuid-Tirol 2018 bij Poetry Slam).

Er wordt van alles – sorry, voeten – gedanst in Zuid-Tirol in oktober.

Alpine-beweging, Vanessa Morandel: De jonge danseres studeert momenteel hedendaagse en urban theaterdans aan HF Zürich. | Foto: privé

Salto.bz: Mevrouw Morandel, als er een onderliggend gevoel in sommige teksten van Meyer terug te vinden is, dan is het melancholisch. Is ‘Don’t Panic’ een treurig stuk in de breedste zin van het woord?

Vanessa Morandel: Het wordt een droevig stuk in de breedste zin van het woord, en het zou zelfs een pijnlijk stuk moeten zijn. Het is niet leuk om er deel van uit te maken en het is niet leuk om naar te kijken. Het is duidelijk een stuk dat bedoeld is om de kwetsbaarheid van de mens en de natuur te laten zien. In bredere zin is het ook triest.

Ik denk dat ik in je teaser iets van uitputting zag. Ze spelen met het gewicht van het lichaam en bewegingen beginnen en stoppen. Wat geeft jou als jongere vooral stress in deze periode?

Wat is precies de focus in dit stuk. Ik kan mezelf niet van de buitenkant scheiden. Als jongere heb ik uiteraard connecties met het onderwerp geestelijke gezondheid. In onze prestatiegerichte samenleving worden mensen bijna aangemoedigd om op een gegeven moment een burn-out te krijgen. In mijn dansopleiding wordt altijd gezegd: “Ook al ben je goed, alleen de besten komen er doorheen.” Alleen door oefening blijf je een niemand. Natuurlijk leg je jezelf voortdurend onder druk. Ook het traject van het stuk doet enigszins denken aan een paniekaanval: van uitputting, niet kunnen ademen, naar volledige uitputting…

Alps Move, Teaser Vanessa Morandel: | Foto: privé

Maak jij gebruik van persoonlijke ervaringen?

Ja en nee. Meer een getuige die kan aanvoelen hoe het voelt om ‘te ver te gaan’ en te lang je grenzen te verleggen. Tot nu toe is het voor mij van korte duur geweest, dus ik heb altijd kunnen herstellen, maar het onderwerp is erg belangrijk voor mij. Je kunt het feit dat jouw wereld in brand staat niet los zien van jou, en dat is wat de bal aan het rollen brengt, om zo te zeggen. Oorlogen en andere conflicten zijn ook dingen die, zelfs als je ze negeert, ergens nog steeds bestaan ​​omdat je deel uitmaakt van een groter geheel.

Haar naam komt twee keer voor in het programma. Is ‘Birdcage’ optimistischer?

Met Emma Giuliani maakte ze een dansfilm die soortgelijke thema’s behandelt. Ze vroeg me een paar jaar geleden of ik de choreografie mocht doen en toen danste ik in haar film. Uit deze samenwerking ontstond ook het idee van “Don’t Panic!” En ik wilde haar heel graag terug hebben voor het videogedeelte van deze productie. Dus aan de ene kant hebben we de korte film “Don’t Panic!”, en aan de andere kant hebben we de show “Don’t Panic!”

Alpine-actie, Vanessa Morandel-teaser: Een stille kreet, een krachtig gebaar. “Geen paniek!” Het gaat over de druk op jongeren in het licht van een verwoeste planeet. | Foto: privé

READ  Jazzlegende Chris Barber sterft

Bevrijd dansen jou te midden van deze gevoelens die bij jouw generatie vaak aanwezig zijn?

Zeker, er is zoiets als een ‘moment van catharsis’, maar ik ben een heel gelukkig mens, en voor mij is dit veel te extreem omdat ik die gevoelens ook kan voelen. Voor mij is dat niet echt bevrijdend. Er zijn kunstenaars die zich afvragen waarom ze iets verdrietigs moeten doen als de wereld al in brand staat of ze zelf al verdrietig zijn. Dit is één benadering. Aan de andere kant zie ik het zo: als je het voorrecht hebt om op het podium te staan, moet je daar gebruik van maken. Misschien niet via de microfoon, want ik denk niet dat als we mensen vertellen wat ze moeten doen, we ergens komen. Maar misschien gaat het erom het bewustzijn te vergroten en mensen weer voor elkaar te laten voelen. Dat vind ik de grote kracht van dans, het gaat vooral om het onverklaarbare. Ik vind het bevrijdend als mensen ernaar kijken en zich betrokken voelen bij mij.