Mijnbouw – politie verhuist naar Lützerath voor pianomuziek – economie

Erkelens (dpa) – Om 08.40 uur gaat alles razendsnel. Politieagenten met helmen en schilden bestormen de muur waarachter klimaatactivisten uit Luzerat hebben gebouwd. Er ontstaat wat handgemeen en dan trekken de mannen en vrouwen in witte schilderspakken zich terug. Minuten later trokken lange rijen politie de plek binnen die activisten wekenlang hadden geprobeerd te verdedigen.

Het enige wat je soms hoort is oude pianomuziek gespeeld door een gemaskerde jongeman. Af en toe is er rumoer, en dan wordt er ergens vuurwerk afgestoken. Volgens de politie gooien activisten met molotovcocktails. Het blijft echter over het algemeen vredig – afgemeten aan soms vooraf uitgesproken verwachtingen. Na korte tijd werd de politie alomtegenwoordig in het dorp, wat echter zeer beheersbaar is. Midden op de dag wapperde midden op de dag nog een spandoek: “Police Everywhere, No Justice Anywhere.”

Drie huizen – of meer?

NRW minister van Binnenlandse Zaken Herbert Rolle (CDU) beweert zelfs dat het helemaal geen dorp is. “Dit zijn drie huizen”, legde hij de dag ervoor uit, als het er natuurlijk nog veel meer waren. Wat hij nog meer zei: “Klimaatadvocaten, de mensen daarbuiten, hebben de afgelopen jaren veel succes gehad.” Daarmee bedoelt hij het uitfaseren van kolen in 2030. “En nu komt het op een klein deel aan. Je kunt zeggen: er moet nu een compromis worden gesloten.”

Natuurlijk zien activisten de dingen anders. “Er zit hier 280 miljoen ton steenkool in de grond”, zegt activist Lakshmi. Als het wordt platgewalst door energiebedrijf RWE, kan Duitsland zijn klimaatdoelstellingen niet meer halen.

Veel activisten laten zich zonder verzet wegvoeren. De rest scandeerde: “Je bent niet alleen.” Anderen roepen vanuit hun boomhutten: “Verdomme! Zet geen stap meer!” Dit lijkt een beetje op de bedreigingen van Monty Python aan de arme ridder wiens armen en benen al zijn afgehakt.

Ontspannen atmosfeer

Aanzienlijk lichter weer in de ochtend. Politieagenten praten met elkaar – ook met activisten. Terwijl er bijna een door het dak van een oude schuur knalt, vraagt ​​een bezorgde officier: “Gaat het?”

Het begon minder ontspannend en plezierig voor alle betrokkenen. ’s Morgens was het erg donker en regende het toen de politie het protestdorp Eriklins binnentrok. De sfeer is gevaarlijk omdat niemand echt weet wat er gaat gebeuren. Koplampen knipperen, politieauto’s en tuigjes rijden weg. Het is het moment waarop activisten zich al maanden aan het voorbereiden zijn. De tiende dag

Alles ziet er hier onwerkelijk uit. Er is een open mijn, ’s nachts een enorm zwart gat met verlichte gigantische platforms die niet-ingewijden misschien verwarren met kale stalen kerstbomen. Rode stippen flitsen aan de horizon, windturbines. Bovendien sloegen de activisten monotoon op de trommels – ook om op de een of andere manier te bewegen. “We zijn hier niet voor de lol”, zei er een. “Maar dit is geen verbod om je tijd hier draaglijk te maken.”

spookachtige aanblik

Aan de rand van de open mijn stonden een- en tweebenige boomstammen, waaraan mensen zich hadden vastgemaakt – een spookachtige aanblik in het doffe licht van een of andere lamp. De actievoerders willen de evacuatie zo moeilijk mogelijk maken. De een zei: “Het zou leuk zijn als je hier iets te eten kunt krijgen.” “Er liggen nog een paar vegetarische worstjes in mijn tent.”

Dan wordt het serieus – maar niet altijd gevaarlijk. “Wat doe jij hier?”, vraagt ​​een verslaggever aan een groep activisten die in de regen onder een monopod zitten. “Is dit een speciale stijl?” “Ja,” krijgt hij het antwoord. “Dit is de schildpadformatie.”

Ook journalisten arriveerden in compagnie, en niet alleen uit Duitsland. “Het is cool, het is normaal”, zegt een verslaggever live op de Nederlandse tv – het is koud, het is vochtig. Niemand is het daar niet mee eens.

Als de dageraad aanbreekt, rinkelen alarmbellen in het dorp. “We denken dat het meteen gaat beginnen omdat hier veel politieauto’s hebben gereden”, zegt een woordvoerster van een van de actievoerders. Bewoners van Lützerath hebben ook een andere manier om elkaar te waarschuwen: iemand geeft een bericht en voorbijgangers herhalen het in koor – geen luidsprekers nodig.

gewikkeld in thermische dekens

Ondertussen verhuisden de politieagenten naar de landmuur vlak voor de ingang van de stad en keken ze recht in de ogen van de activisten. Ter bescherming tegen de kou wikkelden enkele verdedigers van Lützerath zich in goudkleurige thermische dekens, waardoor ze er in combinatie met hun witte pakken en gezichtsmaskers uitzagen als buitenaardse acteurs. Een activist smeekte zijn tegenstander: “Deze operatie kan niet de reden zijn dat je politieagent wordt!”

Absoluut plechtig wordt het wanneer de christelijke factie onder de activisten een hymne begint te zingen tussen humeurige kaarsen: “Wonderfully beschermd door goede krachten…”

De smeedijzeren tralies erachter zijn de overblijfselen van een kapel en herinneren eraan dat Lützerath al sinds de vroege middeleeuwen bewoond is. Dit is bijna 1000 jaar geschiedenis. Maar vanaf deze woensdag zullen weinigen vermoeden dat zijn dagen geteld zijn.

© dpa-infocom, dpa: 230111-99-181528/3