Het passeren van de ster kan het einde van het zonnestelsel betekenen
Een Canadees onderzoeksteam heeft bijna 3.000 simulaties van ons zonnestelsel uitgevoerd. Daarin wilden ze de effecten testen van passerende sterren op ons en op ons zonnestelsel. Als de aantrekkingskracht van een ruimtester de baan van Neptunus met slechts 0,1 procent zou veranderen, zou het ons zonnestelsel volledig uit elkaar schudden.
Toronto (Canada) – in het universum bepalen zwaartekrachten de interactie van planeten en andere hemellichamen. Wanneer een massieve ster langs ons zonnestelsel vliegt, kan zijn zwaartekracht de verste planeet Neptunus uit zijn baan drijven. Zelfs een verschuiving van 0,1 procent in de baan kan tot deze regeling leiden in ons zonnestelsel Stort in. Hoe waarschijnlijk is het scenario? En wanneer zal het zonnestelsel in chaos vervallen?
Kleine verstoringen in de baan kunnen ons zonnestelsel doen wiebelen
Een Canadees onderzoeksteam bestaande uit Garrett Brown en Hanno Ryan van de afdeling Fysische en Milieuwetenschappen van de Universiteit van Toronto in Scarborough en de afdeling Natuurkunde van de Universiteit van Toronto voerde 2.880 simulaties uit. Ze zouden allemaal de effecten van het voorbijvliegen van een vreemde bol op ons zonnestelsel moeten bestuderen. Ryan werkt ook bij de afdeling Astronomie en Astrofysica van de Universiteit van Toronto.
De studie richtte zich op dingen die te zwak waren om het planetenstelsel direct te destabiliseren. Deze objecten moeten echter krachtig genoeg zijn om de dynamische toestand van ons zonnestelsel te verstoren. De twee onderzoekers konden aantonen dat zelfs kleine verstoringen veroorzaakt door stellaire banen de stabiliteit van planetenstelsels tijdens hun leven kunnen beïnvloeden – zelfs als het niet meteen gebeurt.
Wanneer zorgt een vreemd hemellichaam ervoor dat ons zonnestelsel schudt? Hoe lang zullen we op aarde veilig zijn voor de gevaren van de ruimte?
De destabilisatie van de baan van Neptunus zal zich geleidelijk uitbreiden naar andere planeten. U zult hier echter pas 20 miljoen jaar later op aarde iets van merken – de reden is de grote afstand tussen de planeten. De Aarde en Neptunus De gemiddelde afstand tussen hen is ongeveer 4.540 miljoen km (4,5 miljard km). De gemiddelde afstand tussen Jupiter en de aarde is ongeveer 780 miljoen km en de afstand tussen de aarde en Mars is ongeveer 230 miljoen km.
De kans dat een dergelijk scenario zich voordoet is zeer klein. Volgens wetenschappers is het waarschijnlijk dat eens in de 100 miljard jaar een enorm ruimtevoorwerp zijn baan zal breken. Neptunus kan storen. De storing zal geen ernstige impact hebben op ons zonnestelsel zolang het minder dan 0,1 procent is.
Vliegende sterren: kritiek op onderzoek naar mogelijke wiebeling van ons zonnestelsel
De onderzoekers toonden ook aan dat opeenvolgende kleine verstoringen geen significant effect hebben op het veranderen van de banen van de planeten. Deze kleine verstoringen waren onbeduidend en de focus lag op grotere interstellaire ontmoetingen. Ze hielden echter geen rekening met binaire sterrenstelsels, ook al maakt de helft van alle bekende sterren er deel van uit Van een dubbelstersysteem zijn. De onderzoekers veronderstellen echter dat de kracht van de verstoring twee tot 3,6 keer sterker zou zijn in een dubbelstersysteem dat in het verleden vliegt.
Het effect van Brown en Ren heeft ook effect op Planeet 9 verwaarloosd. Een groot deel van de internationale onderzoeksgemeenschap is ervan overtuigd dat er nog geen andere planeet buiten de banen van Neptunus en Pluto is gevonden. Volgens de onderzoekers zou een langsvliegende ster de grootste relatieve verandering in planeet 9 veroorzaken. Ze geloven echter dat planeet 9 een zwak effect zou hebben op de rest van het zonnestelsel.
Om het effect van stellaire vlucht op ons zonnestelsel te bestuderen
De Een studie getiteld “Over de stabiliteit op lange termijn van het zonnestelsel in de aanwezigheid van zwakke verstoringen van stellaire vlucht”. (Long-Term Stability of the Solar System under Weak Disturbance from Stellar Flight) werd op 30 juni 2022 gepubliceerd in het Journal of Monthly Notices van de Royal Astronomical Society. Simulaties zijn beperkt tot ons zonnestelsel, hoewel analytische schattingen algemeen zijn en bedoeld zijn voor toepassing op elk planetair systeem. Toekomstig werk zou volgens Brown en Wren rekening moeten houden met de effecten van vaag glijden van sterren exoplaneet systemen Onderzoek.
“Coffee fanatic. Gamer. Award-winning zombie aficionado. College student. Hardcore internet proponent. Twitter guru. Subtly charming bacon nerd. Thinker.”