Heeft het duale systeem van plastic recycling gefaald?

Plastic balen geperst met Duitse verpakkingen in Azië of enorme plastic tapijten in de oceanen. Afbeeldingen die in strijd zijn met de Duitse recyclinginspanningen. Volgens het Federale Milieuagentschap produceerde elke Duitse burger in 2019 ongeveer 230 kilogram verpakkingsafval. Dit is meer dan het Europese gemiddelde. Hoeveel er daadwerkelijk wordt gerecycled, is niet eenvoudig te bepalen.

Voldoen aan de wettelijke recyclingvereisten van 2022

Dit jaar is het legale recyclingpercentage voor plastic gestegen naar 63 procent. Volgens informatie van de “Duales System Holding”, dat wil zeggen “Groene Punt”, is het waarschijnlijk dat dit quotum zal worden bereikt: 2020 is al geland Meer dan 60 procent van alle plastic verpakkingen die onder licentie zijn geproduceerd in recyclingfaciliteiten en daarom als gerecycled worden beschouwd. Branders zijn niet inbegrepen. Helmut Schmidt, directeur van de Environmental Academy in München zegt echter:

In feite heeft het systeem op alle gebieden gefaald en moet het worden afgeschaft.

Helmut Schmidt, voorzitter van de Milieuacademie in München

Kritisch voor het milieu: recyclingratio

Als voormalig tweede fabrieksmanager van een afvalverwerkingsbedrijf in München is het recyclingpercentage helemaal geen goede indicatie van hoe goed de recycling is. Simpelweg omdat het alleen het percentage verpakkingsafval weergeeft dat in het recyclingproces terechtkomt.

Van cruciaal belang voor het milieu is echter hoeveel er uiteindelijk wordt gebruikt voor het recyclen van nieuwe verpakkingen. Dat is tussen de 15 procent, volgens Schmidt, en 20 procent, volgens Norbert Foll, een woordvoerder van Dual System Holdings.

Pakketten moeten recyclebaar zijn

Beiden zijn het erover eens dat de wetgever actie moet ondernemen: de verpakking moet zo worden geproduceerd dat niet alleen het product wordt beschermd, maar ook eenvoudig kan worden gerecycled. Steeds meer voedselverpakkingen, zoals worst of kaas, bestaan ​​echter uit verschillende materialen die niet of nauwelijks van elkaar te scheiden en vervolgens te recyclen zijn. Zelfs een kom yoghurt wordt geen nieuwe yoghurtkom, maar eindigt in het beste geval in inferieure, food-grade plastic producten.

Er zijn geen specificaties voor het meest gebruikte plastic in verpakkingen

Norbert Faul noemt de ontwikkeling van drankflessen als positief voorbeeld. Vanaf 2025 moeten deze materialen volgens de regelgeving van de Europese Unie 25 procent gerecycled materiaal bevatten, dat wil zeggen oud plastic. Er is inderdaad veel vraag, maar recycling is erg duur. Faul vermoedt echter dat als bijvoorbeeld verfemmers of reinigingsmiddelflessen een vaste inhoud hebben voor recycling, ook de broodnodige investeringen in grootschalige systemen lonend zullen zijn.

Echt recyclen is duur, snel recyclen is goedkoop

Geld verdienen met gerecycled plastic duurt lang voordat er eindelijk waardevolle recycling is: Norbert Foll zegt dat gerecyclede flessen 50 tot 100 procent duurder zijn om te produceren. Het is veel gemakkelijker om geld te geven aan recyclers om niet-recyclebare kunststoffen te accepteren.

Dit betekent dat het al als gerecycled wordt beschouwd, zelfs als het wordt geëxporteerd. Ongeveer 20 procent van het Duitse verpakkingsafval gaat naar het buitenland. Ondertussen vooral in EU-landen zoals Nederland of Polen. Ook daar moeten de recyclers gecertificeerd zijn, maar bij overtredingen gebeurt er in de meeste gevallen niets.

Het onoplosbare plastic probleem in het duale systeem?

Voor Helmut Schmidt ligt de kern van het probleem in het feit dat de afvalhandel winstgevend moet zijn: “Ik kan niet verwachten dat bedrijven die geld verdienen aan afval, daadwerkelijk gaan werken om verspilling te voorkomen.” De prikkels van consumenten om verpakkingen te vermijden zijn dus inherent laag. Maar dat is precies wat het milieu en het klimaat het meest helpt.