Wat er niet werd gezegd in het gesprek in Afdeling 7 – Israël: Noch de “tweestatenoplossing”, noch de “éénstaatoplossing”

Er zijn twee artikelen over de advocaat en liberale imam Seyran Atesh Tichy’s inzichtEén uit 2017 en de andere uit 2019. De ongelooflijk moedige vrouw was de enige in de groep van Michael Fleischacker die het cruciale punt over Israël ter sprake bracht. Maar ze had geen schijn van kans tegen de vele woorden van die anderen die decennialang als gebedsmolens waren gereciteerd, onaangedaan door wat er was gebeurd. Het is ook duidelijk dat ik totaal niet onder de indruk ben van het bloedbad dat wordt aangericht aan terroristen, die in de historische context van de bloedbaden op misleidende wijze ‘strijders’ worden genoemd. Dit alleen al zou een normale recensie zijn Dit gesprek vindt plaats in de toren Nutteloos.

In plaats daarvan wil ik erop wijzen wat de twee vrouwen, Seran Atesh en Evelyn Steinberger, zouden hebben gezegd als ze daartoe de ruimte hadden gekregen, in plaats van dezelfde eindeloze tirade van de drie mannen.

Voorheen waren er slechts twee ‘haviken’ – zoals de verbazingwekkende uitspraken in Oostenrijk worden genoemd – die voor zichzelf spraken.

Islamitisch onderzoeker en expert in Midden-Oostenzaken Michael Lueders vertelt over de Israëlische militaire tegenaanval: Dan voeren de Israëliërs hun bloedbad uit.

Historicus en theoloog Franz Solkner, medeoprichter van de Palestijnse Solidariteitsalliantie in Oostenrijk, roept op straat en op talloze websites op tot de vernietiging van de staat Israël en het jodendom over de hele wereld: Een ongelukkige slogan.

Kolonel (gepensioneerd) Wolfgang Richter, de militaire en veiligheidsexpert, viel de ‘Palestijnse’ advocaten aan met zijn pogingen om de bloedbaden van Hamas te omschrijven als een barbaarse daad die de ‘firewall’ van de beschaving was binnengedrongen en niet vergelijkbaar was met de militaire conflicten van Lüders en Solkner. Aan de ene kant probeerde hij de militaire vernietiging van de infrastructuur van Hamas in de Gazastrook als onvermijdelijk te omschrijven, en aan de andere kant te eisen dat de IDF zich zou houden aan het ‘internationale humanitaire recht’ – dat wil zeggen twijfel te zaaien over de militaire machthebbers. succes – was zijn poging. Een manier om Israël en Palestina in evenwicht te brengen.

Wat zouden de twee vrouwen, Seyran Atesh en Evelyn Steinberger, hebben gezegd in plaats van de eindeloze toespraken van de drie mannen? Maar wat ook wordt uitgesloten in vrijwel alle discussies over het Israëlisch-‘Palestijnse’ complex.

Eén van hen moet weg

Er kan geen sprake zijn van een ‘tweestatenoplossing’; Dit moet duidelijk zijn na het massakoor dat volgde op het bloedbad van oktober, waarin werd opgeroepen tot de oprichting van Palestina zonder Israël en de Joden.

Maar er kan ook geen ‘één-staat-oplossing’ zijn, omdat de Arabieren die bekend staan ​​als ‘Palestijnen’, met hun snel groeiende bevolking, binnenkort de meerderheid in zo’n staat zullen vormen en de aanwezigheid van Joden in hun staat niet zullen tolereren. (Er zijn al lang plannen voor een dergelijke mogelijkheid, die zou leiden tot de immigratie van Israëlische Joden naar de Verenigde Staten. Wat zou leiden tot een sterke economische opkomst daar. En tot een enorme achteruitgang in het Midden-Oosten.)

Israël heeft, niet alleen na het bloedbad van oktober, maar dringend en onvermijdelijk daarna, geen andere keuze dan zich te hervestigen – in het Migratiehandvest van de Verenigde Naties hervestiging genoemd – voor Arabieren uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever naar Jordanië, Egypte en andere Arabische landen. landen. Om deze reden probeert Israël zoveel mogelijk van deze Arabieren ervan te overtuigen om daarheen te gaan door middel van genereuze financiële hulp.

Israël zal de enige Joodse staat ter wereld blijven, anders zal er geen staat zijn waar Joden zich tot kunnen wenden als ze elders vervolgd worden en niet langer in veiligheid kunnen leven.