Nederland: Rechtse verkiezingsoverwinning betekent een tegenreactie

drDe verkiezingsuitslag in Nederland is op korte termijn een grote verrassing. Tot voor kort gaven opiniepeilingen duidelijk aan dat Geert Wilders en zijn partij drie partijen achter zich lieten. Pas de afgelopen dagen heeft hij de achterstand ingehaald en is hij, tot ieders verbazing, de grootste kracht geworden op de verkiezingsdag. Het was wellicht een ongekende recente hausse nadat er twee dingen gebeurden: enerzijds leek Wilders, volgens zijn vrienden en tegenstanders, retorisch sterk in recente televisiedebatten en profiteerde hij van zijn ervaring. Terwijl de oude garde bij veel andere partijen vertrekt, is hij het langstzittende lid van het volgende parlement.

Bovenal heeft de aftredende premier Mark Rutte deze kwestie met grote welsprekendheid aan de orde gesteld; Dat is nu verdwenen. Aan de andere kant presenteerde Wilders zich, althans tijdelijk, als gematigd en legde uit dat hij “zijn extremere standpunten in de vriezer stopte” om een ​​coalitie te kunnen vormen. Wilders zelf was verrast door de recente hausse, die tot uiting kwam in het feit dat hij in korte tijd, voor het eerst in vele jaren, een verkiezingspartij organiseerde. De redenen worden nu onderzocht. Velen beschuldigen Rutte’s opvolger, Dylan Yesilgoz, ervan Wilders niet uit te sluiten als coalitiepartner – in tegenstelling tot wat Rutte vele jaren geleden deed vanwege anti-Marokkaanse uitspraken van Wilders.

Geen behoefte aan meer “gordijnbonus”.

Op de lange termijn is het resultaat minder verrassend. De Partij voor de Vrijheid leidde in 2012 kort voor de verkiezingen – samen met de socialisten – en viel pas toen de verkiezingsdag naderde. Het blijft profiteren van het feit dat mensen een smal spectrum van meningen zien; Het onderwerp ‘immigratie’ is slechts een van de vele. Iedereen die zich objectief zorgen maakt over het hoge immigratieniveau naar het dichtstbevolkte land van de EU (behalve in het specifieke geval van Malta) blijft kwetsbaar voor morele straffen. De laatste jaren is identiteitspolitiek, die vanuit liberaal perspectief onbeschrijfelijk is, prominenter geworden in het maatschappelijk debat. Liberale denkers waarschuwen al een tijdje dat dit een radicale reactie zou uitlokken. De Vrijheidspartij heeft de ‘gordijnbonus’ niet meer zo hard nodig: mensen stemmen er gewoon in het geheim en ongezien op. Nu praten veel mensen er openlijk over voor de camera.