Migratie: hoe Germaanse en Slavische volkeren door het Romeinse rijk trokken

Vanaf 06:57 uur| Leestijd: 4 minuten

HAan het einde van de elfde eeuw na Christus schreef de grote Byzantijnse functionaris Michael Attaleates een geschiedenis van zijn tijd. Daarin maakte hij melding van de opstand van een generaal die in Zuid-Italië troepen aan het verzamelen was tegen de keizer in Constantinopel. Onder hen zouden zich strijders bevinden die door de Attaliyat ‘Albanezen’ (Albanezen) werden genoemd.

900 jaar geleden gebruikte de Griekse geograaf Claudius Ptolemaeus deze naam voor mensen die in de afgelegen streken van Dyrachium (Doris) woonden. Hierdoor konden de pioniers van het moderne Albanese nationale bewustzijn in de 19e eeuw hun wortels terugvoeren tot de oudheid. Verder. Omdat de Albanezen uit de Romeinse tijd tot de Illyriërs werden gerekend die al in het eerste millennium voor Christus leefden. Moderne Albanezen hebben eigendomsrechten op hun land gevonden op basis van voortdurende nederzettingen in historische tijden. Een ander argument hiervoor is de Indo-Europese taal, die, in tegenstelling tot zijn Slavische en Griekse buren, de tand des tijds heeft overleefd als enige afstammeling van de Berbertalen van de Balkan.

Als een internationaal team nu de resultaten presenteert van een genoomonderzoek van de Balkanregio in het eerste millennium na Christus, heeft dat niet alleen gevolgen voor het zelfbeeld van de Albanezen. In de bloedige oorlogen om de staat te vestigen in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw wezen Grieken en Roemenen altijd op hun ononderbroken eigendomsrechten uit de oudheid, waartegen Slaven, Bulgaren en Hongaren als latere immigranten alleen aanspraken hadden. Wetenschappers zijn hiertegen In het tijdschrift “Cel”. Hij concludeerde dat de genetische samenstelling van de Balkanbevolking in de vroege middeleeuwen “een van de grootste permanente demografische veranderingen in Europa vertegenwoordigt”.

Om dit te doen analyseerden de onderzoekers genetisch materiaal van 136 individuen uit 20 begraafplaatsen ontdekt door archeologen in Kroatië en Servië. Terwijl in het eerste millennium voor Christus. Hoewel de lokale continuïteit van de populaties uit de brons- en ijzertijd aan het begin van het eerste millennium na Christus kan worden aangetoond, lijkt er een sterke migratie vanuit het oostelijke Middellandse Zeegebied en zelfs vanuit Noord-Afrika te zijn begonnen.

Dit past bij de historische traditie. In de vroege keizerlijke periode bracht Rome de grote binnenlanden tot aan de Donau onder zijn controle, waardoor ze opengesteld werden voor onderdanen uit andere delen van het rijk. Aan de andere kant, als de genomen slechts een kleine instroom uit Italië laten zien, zou dit verklaard kunnen worden door de organisatie van de grensverdediging. Veel legioenen waren gestationeerd in de “natte lims” in plaats van in het achterland.

Na de verovering van Dacia (grofweg het huidige Transsylvanië) aan het begin van de 2e eeuw rukten de Romeinse strijdkrachten ook op ten noorden van de Donau, waar ze ook sterke culturele sporen achterlieten, maar nauwelijks genetisch begrepen sporen. De vertrekkende veteranen van de legioenen, dat wil zeggen Romeinse burgers die land kregen, waren waarschijnlijk niet genoeg om de genenpool van de Balkan te veranderen zoals dat in de derde en vierde eeuw gebeurde.

READ  De temperatuur is voor het eerst boven de 50 graden

Lees ook

Gedurende deze periode vonden wetenschappers “individuen wier voorouders uit Midden- en Noord-Europa en uit de Kazachse Puntiaanse steppe kwamen” en van wie sommigen genen uit beide lijnen droegen. Dit weerspiegelt op passende wijze de situatie van de zogenaamde migratie van volkeren. Nadat Rome alle veroveringen ten noorden van de Donau had opgegeven, stormden Germaanse en nomadische krijgersgroepen uit Azië, zoals de Goten, Hunnen, Gepiden, Avaren en Heruliërs, het keizerlijke gebied binnen.

Ook in het Balkangenoom lieten ze echter geen diepe sporen na, aangezien het volgens bronnen om groepen van enkele tienduizenden mensen ging waarvan de samenstelling in korte tijd kon veranderen. We kennen de grote migratiebewegingen van de Goten, die hen uiteindelijk naar Italië en Spanje leidden.

Het was de migratie van Slaven na de definitieve ineenstorting van de Romeinse grensverdediging aan het einde van de 6e eeuw die de genetische samenstelling van de Balkanregio permanent veranderde. “We hebben de wijdverspreide komst van individuen gedetecteerd die genetisch consistent zijn met moderne Zuid-Slavisch sprekende bevolkingsgroepen, die 30 tot 60 procent van de voorouders van de Balkanvolkeren hebben bijgedragen”, schreven de wetenschappers.

Zelfs als de gegevens volledig zouden worden gecontroleerd op basis van 136 personen die ook in stedelijke nederzettingen op de Westelijke Balkan wonen, kunnen we nog steeds concluderen dat de etnische samenstelling van de Balkanlanden het resultaat is van langdurige migraties. De taalkundige bevindingen zijn ook in tegenspraak met de veronderstelling dat een stam Illyriërs aan deze trend had kunnen ontsnappen. Dienovereenkomstig kan de ontwikkeling van de Albanese taal beter worden verklaard als we de eerste sprekers ervan in de directe nabijheid van de Romeinen lokaliseren die onder de heerschappij van Rome in het noordoosten van het schiereiland leefden.

Je kunt Wereldgeschiedenis ook vinden op Facebook. Wij kijken er naar uit om leuk te vinden.