Hoe trekken smokkelaars vluchtelingen aan met royale Duitse sociale uitkeringen?

Focus Online: Meneer Janssen, van januari tot eind september zijn er in Duitsland 233.774 asielaanvragen ingediend, dat is 73,3 procent meer dan in dezelfde periode vorig jaar. Stoplichtpartijen beweren herhaaldelijk dat het Duitse sociale systeem geen ‘aantrekkingsfactor’ is voor vluchtelingen en migranten. Je geeft leiding aan een basisopvangcentrum in Eisenhüttenstadt. Hoe zie je dit?

Olaf Jansen: Helaas ziet de werkelijkheid er heel anders uit. Vooral Afghanen en Syriërs, de twee grootste groepen vluchtelingen, zijn zich vaak goed bewust van het Duitse sociale systeem en hun toekomstige eisen als ze hier aankomen. Omdat de huidige erkenningspraktijken van de federale overheid ervoor zorgen dat ze er zeker van zijn dat ze op zijn minst secundaire bescherming van vluchtelingen zullen krijgen, ook al komen ze meestal uit veilige derde landen, hebben veel mensen een aanzienlijk gevoel van recht.

advertentie

Uit gesprekken met nieuw aangekomen vluchtelingen hebben we aanwijzingen dat de smokkel wordt voorgefinancierd met leningen, die vervolgens worden terugbetaald uit de sociale uitkeringen. Voor kredietbemiddelaars is dit een relatief veilige bezigheid, omdat het ontvangen van sociale bijstand veilig is en niet aan speciale voorwaarden of eisen gebonden is. Onbeperkte toegang tot sociale stelsels, gekoppeld aan het aanzienlijk hogere beschermingspercentage van Duitsland, is daarom een ​​van de sterkste aantrekkingskrachten.

Vooral de CDU en de AfD beschuldigen het stoplicht steeds vaker van het faciliteren van de beweging en het verblijf van vluchtelingen. Hoe beoordeelt u dit als populaire expert?

Olaf Jansen: Aangepast beschermingspercentage Dit percentage ligt momenteel boven de 80% in Duitsland, wat ook te danken is aan de steeds genereuzere erkenningspraktijken van het Federale Bureau voor Migratie. (Federaal Bureau voor Migratie en Vluchtelingen, Noot van de redactie) Hij liegt. Het blijkt dat louter de bewering dat men tot een kwetsbare groep behoort, vaak voldoende is om een ​​aanspraak op bescherming af te dwingen. Dit betekent dat de meeste vluchtelingen die erin slagen naar Duitsland te komen zonder zich in een ander EU-land te registreren, uiteindelijk hier mogen blijven.

Als je hieraan toevoegt dat Oekraïners op elk moment als ontheemden worden geaccepteerd, evenals de vele vluchtelingen uit VN-programma’s die door Duitsland zijn opgenomen, de toelating van Afghaanse lokale werknemers en hun familieleden, evenals de gedwongen gezinshereniging, en dan de indruk dat komt naar voren dat immigratie gemakkelijker moet zijn. Overigens spreken de cijfers voor zich.

Vluchtelingen- en migrantenfamilies worden steeds vaker hierheen gebracht. Wat zijn de belangrijkste redenen?

Olaf Jansen: Door de afschaffing van het standaardexamen voor vluchtelingen met subsidiaire bescherming en de gelijktijdige afschaffing van de beperkingen op gezinshereniging, krijgen steeds meer mensen nu een permanent verblijfsrecht met onmiddellijke en onbeperkte toegang tot het Duitse sociale systeem, die niet individueel zijn bedreigd of vervolgd. Daarom komen er nu steeds meer kinderen bij ons, soms al twaalf of vijftien jaar oud.

Nu ouderlijke hereniging voor niet-begeleide minderjarigen gemakkelijker wordt, is het jammer dat kinderen steeds vaker van tevoren worden gestuurd. Het aantal alleenreizende minderjarigen is de laatste tijd aanzienlijk toegenomen en verdrievoudigd in vergelijking met voorgaande jaren. Onze toewijding aan de mensheid betekent uiteindelijk dat steeds meer kinderen het risico lopen te vluchten, ook al worden ze over het algemeen door niemand vervolgd.

Is er voldoende capaciteit om deze sterke toename in deze bijzonder kwetsbare leeftijdsgroep adequaat op te vangen?

De provincies en autonome steden zijn verplicht rechtstreeks zorg te dragen voor de opvang van niet-begeleide minderjarigen die op hun grondgebied zijn gearresteerd. De sterke toename van de toegang tot gemeentelijke autoriteiten brengt zeer grote uitdagingen met zich mee. Omdat noch de provincies, noch de gemeenten over voldoende capaciteit beschikken om niet-begeleide jongeren op te vangen, te huisvesten en te verzorgen, draagt ​​de Federale Politie steeds vaker minderjarigen aan ons over. Maar het ontbreekt ons ook aan passende structuren, omdat alleenreizende minderjarigen uiteraard niet met volwassenen kunnen worden ondergebracht en speciale ondersteuning nodig hebben.

Traffic Light heeft zojuist nieuwe maatregelen goedgekeurd die snellere deportaties van vluchtelingen en migranten mogelijk zullen maken. Er zijn ook plannen om de toegang tot de arbeidsmarkt te vergemakkelijken. Is dit genoeg?

Olaf Jansen: Naar mijn persoonlijke mening gaan beide initiatieven de goede kant op en zijn ze uiteindelijk van elkaar afhankelijk. We kunnen ons alleen vrijgevigheid in de opnames en meer kansen veroorloven voor de mensen die naar ons toe komen als we voortdurend en vooral degenen repatriëren die uiteindelijk niet het recht hebben om te blijven of geen gebruik maken van de kansen.

Als u de werkvergunning wilt scheiden van de beslissing over het recht om in de toekomst te blijven, moet dit gepaard gaan met de verplichting van de vluchtelingen zelf om een ​​deel van hun huisvestings- en bevoorradingskosten te dekken door middel van redelijk werk. Dit vermindert de druk op sociale systemen en bevordert de sociale vrede. Bovendien moet de reikwijdte van het toezicht op misbruik van sociale uitkeringen aanzienlijk worden uitgebreid.

Wat hier vooral van belang is, is dat ontvangers van sociale uitkeringen regelmatig heen en weer kunnen reizen tussen hun thuisland en Duitsland, zonder dat dit hun toegang tot uitkeringen beperkt. Op dit gebied moeten de socialezekerheidskantoren qua personeelsbestand aanzienlijk worden versterkt, zodat ze overtredingen beter kunnen opsporen.

Er worden steeds vaker klachten geuit over een steeds dichter wordende reeks regels met betrekking tot verantwoordelijkheden en goedkeuringen. Hoe kunnen tegenmaatregelen worden genomen?

Olaf Jansen: De wetten worden complexer, de uitzonderingen worden steeds groter en de vele regelgeving en verwijzingen maken de verwerking moeilijker en steeds verwarrender. Andere landen van de Europese Unie, zoals Nederland of De Scandinavische landen doen het veel beter met minder regelgeving. Dit betekent dat immigratieautoriteiten, die steeds complexere wetten moeten handhaven, onder toenemende druk staan.

Ook het huidige rechtssysteem moet ter discussie worden gesteld. De federale regering beslist wie wel en niet in Duitsland mag blijven, maar draagt ​​niet de gevolgen van haar beslissingen. Zij is niet verantwoordelijk voor de huisvesting van vluchtelingen vóór, tijdens of na de asielprocedure, en hoeft ook niet de dreiging van deportatie waar te maken, hoewel alleen de federale overheid het kader voor deportatie bepaalt. Dit is geen goede situatie.

De federale overheid moet zelf opvangcentra exploiteren en verantwoordelijk zijn voor de huisvesting en terugkeer van afgewezen vreemdelingen die het land moeten verlaten, en niet de staten. Zij zouden zich, samen met hun gemeenten, alleen moeten bezighouden met de integratie van erkende asielzoekers, maar wel op basis van adequate financiering die afhankelijk is van het aantal erkenningen.

Hoe zit het met de middelen van de overheden op provinciaal en gemeentelijk niveau, die steeds vaker klagen dat zij de lasten niet langer kunnen dragen?

Olaf Jansen: Er wordt ook een beroep gedaan op de federale overheid om ervoor te zorgen dat beslissingen die een directe impact hebben op de actie in gemeenschappen, op het juiste moment de juiste middelen en capaciteiten krijgen.

Kunt u een specifiek voorbeeld geven?

Olaf Jansen: Een voorbeeld zijn oorlogsvluchtelingen uit Oekraïne. Uiteraard was het te goeder trouw dat deze vluchtelingen niet eerst asiel hoefden aan te vragen. Het zou echter een vergissing zijn geweest om de ontheemden niet op te vangen, te registreren en te verspreiden via een gevestigd systeem van primaire opvangcentra. Deze taken moesten worden uitgevoerd door gemeenten die niet voorbereid waren en vooral met hoeveelheden belast waren. Ontheemden en werkgevers moesten vervolgens de daaruit voortvloeiende vertragingen, zoals bij de afgifte van werkvergunningen, accepteren.