Film ∣ Review ∣ Trailer – Filmdienst

Het is haar negende verjaardag en Babs wil heel graag een puppy – maar haar vader is allergisch voor honden, dus daar kun je niets aan doen. Haar beste vriend Teigen kan alleen haar tweede grootste wens vervullen, een skateboard dat hij zelf repareert en verfraait.

Opa stelt zich voor als de redder in nood. Die opa Tuitjes uit Amerika, die een paar dagen geleden plotseling was verschenen, cowboylaarzen aan zijn voeten, bijpassende hoed op zijn losse haar, banjo over zijn schouder geslingerd, en die de avond voor het tuinhuisje had doorgebracht waarin hij zich zo had gemaakt comfortabel, speelde en zong liedjes.

liefde op het eerste gezicht

Babs’ moeder is helemaal niet blij dat haar vader terug is en ze lijkt hem ook niet te vertrouwen – maar nu hij Babs meeneemt naar een boerderij, waar ze een pasgeboren biggetje mag uitkiezen, is het liefde op het eerste gezicht. Zo kan zelfs een grootvader die al 25 jaar afwezig is het hart van een kleindochter winnen.De enige rol van de moeder is het stellen van de stomme regels: het varken, dat Oink wordt genoemd, mag het huis niet in, niet in de moestuin en vooral: helemaal niet. De kwestie met de ontlasting wordt later weer heel belangrijk, maar in eerste instantie kan het jonge dier zijn darmproducten gewoon niet volhouden – het begint onschuldig met een beetje gas en eindigt niet met een stevige dans in de woonkamer.

Mascha Halberstads “Oink” herinnert ons er keer op keer, misschien een beetje succesvol, aan hoe weinig onzin er in de bioscoop speelt – of hoogstens op momenten van groteske humor of extreme walging. Daar speelt deze charmante kinderfilm natuurlijk op in, zeker tot groot enthousiasme van een jong publiek, maar: uiteindelijk heeft het allemaal ook een verhalende functie.

Natuurlijk is “Oink” allesbehalve fotorealistisch: het Nederlandse Halberstad stelt het verhaal voor als een stop-motion animatie met volledig vermomde karakters. Iets overwoekerde hoofden tonen expressieve gezichten, haren zwaaien in de wind en grootvaders prachtige snor trilt mee met zijn bewegingen.

Ik vergat dat je met dummy’s omgaat

Alles tegen het typisch Hollandse landschap – vlak – in kleine stadssteegjes, parken en tuinen, is zo levendig en levendig dat je snel vergeet dat je met poppetjes te maken hebt. Dat komt vooral door de slim ingekorte personages en dialogen, waarin blessures en ervaringen uit het verleden altijd wel worden genoemd, maar lang niet worden besproken.

Het is gemakkelijk te raden dat de terugkeer van de grootvader misschien niet zo willekeurig is als hij beweert – vooral Tijn blijft sceptisch, maar misschien vooral omdat hij Babs’ aandacht nog steeds met Oink wil delen, maar niet met deze vreemde grootvader. Maar het is onheilspellend dat de lokale tv voortdurend verslag doet van de grote worstenwedstrijd die binnenkort weer plaatsvindt en 25 jaar geleden zo’n enorm schandaal veroorzaakte… En wat verstopt Tuitjes in zijn grote tas? Of is hij de aardige grootvader die alleen om het geluk van zijn kleindochter geeft?

Alweer een redding

Oink durft de verwachtingen van het publiek aan het wankelen te brengen en hoopt op een happy end, voordat de film dan, na een wilde achtervolging in ietwat onhandige wagens, redding tovert, tot stront verheven, uit een vleesmolen. Dus eindelijk nadert een happy end – voor Oink en Babs en zelfs voor de kookkunsten van Mum Babs.

Maar toen zag je een animatiefilm die zowel zijn nuances als iets wilders perfectioneerde en waarvan de makers niet alleen om technologie gaven, maar ook een slim verhaal wilden vertellen, weg van stereotiepe karakterafbeeldingen. Mogen er meer van deze shit te zien zijn, alsjeblieft!