EU-migratiebeleid – deals sluiten, feiten creëren

Zaterdagavond fladderde een uitnodiging voor een demonstratie in mijn inbox: “Blijf open! Voor een samenleving gebaseerd op solidariteit! “Onder de organisatoren van deze demonstratie, die zondag in München plaatsvond, bevinden zich Pro Asyl, de Migratieadviesraad van München en zelfs monseigneur Rainer Boeck, vice-voorzitter van kardinaal Reinhard Marx, die op zijn beurt voorzitter is van de Duitse bisschoppenconferentie. En een beetje meer.

Aanleiding voor het protest was het akkoord dat de Europese Unie in februari bereikte om haar asielbeleid aan te scherpen. Natuurlijk mag de gebruikelijke roep om populisme zonder grenzen en landen niet ontbreken. “Grenzen gesloten, alles goed?” , wat de initiatiefnemers natuurlijk ontkenden, alleen maar om kritiek te leveren op het vermeende “beleid van afscherming en verblinding” van de Europese Unie, dat verbitterd en schandalig was. Daarom: “Houd een open geest!”

Het verhaal “Kasteel van Europa”

Het verhaal van “Fort Europa” is in bepaalde kringen blijven bestaan ​​en wordt nu moeilijker op de proef gesteld tegen de achtergrond van de recente ontwikkelingen. Maar de waarheid – een simpele blik op immigratiecijfers volstaat, ook die over illegale immigratie – is anders: Berlijn en Brussel kunnen hun immigratiebeleid op de tekentafel zetten zoals ze willen. Realiteiten worden elders gegenereerd: bijvoorbeeld op zondag in Tunesië.

Aansluitend bij dit thema:

Daar kwamen de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen, de regeringsleiders van Nederland (Mark Rutte) en Italië (Giorgia Meloni) en de Tunesische president Kais Saied overeen om hun intenties bekend te maken. In ruil voor financiële steun tot 900 miljoen euro zal Tunesië krachtiger optreden tegen mensensmokkelaars en illegale overtochten die illegale immigranten van Tunesië naar Italië drijven.

Alleen al vrijdag telde het ministerie van Binnenlandse Zaken in Rome meer dan 75.000 migranten per boot die sinds het begin van het jaar op de kusten van Italië zijn aangekomen. Meer dan het dubbele van het aantal in dezelfde periode vorig jaar. Ten eerste, als de Europese Unie echt een fort was, zou ze erg afbrokkelen. Ten tweede is er dringend behoefte aan een dergelijke samenwerking met landen buiten de Europese Unie om mensensmokkelaars een halt toe te roepen en, last but not least, mensen te redden van de verdrinkingsdood.

Het overleven van de sterkste

In ieder geval maakt de overeenkomst in Tunesië in de praktijk mogelijk wat de gerenommeerde migratieonderzoeker Rod Koopmans al lang beschouwt als een belangrijke hefboom om de migratie naar Europa te beheersen – en vooral om weg te komen van het immorele ‘survival of the fittest’. Het principe, dat niets te maken heeft met internationale solidariteit: wie de vlucht overleeft, komt in de asielprocedure.

Koopmans:[Eine] De oplossing zou zijn om overeenkomsten te sluiten met derde landen die ermee instemmen asielprocedures in eigen land uit te voeren. processen die veel gevolgen hebben, maar zeker niet de vrede en welvaart waarop degenen die hier kwamen hoopten – en waarvoor niemand hen de schuld kon geven.

“Foreclosure en Blackout-beleid”

die niet wil dat het asielstelsel uitholt; Wie wil er niet dat mensen in zee verdrinken. Maar als je wilt dat asielzoekers met duidelijke vooruitzichten in landen als Duitsland blijven om een ​​humane behandeling te krijgen die in perspectief zinvol is, in plaats van maandenlang in groepshuisvesting te leven met een onzekere uitkomst, dan hoef je geen obstakels weg te nemen, maar ze op te bouwen. op – en creëer de structuren die smokkelaars beschermen tegen hun wrede, corrumperende daden.

Natuurlijk, en dat geldt ook voor Tunesië, moet ervoor worden gezorgd dat de landen waarmee de EU gedetailleerde afspraken maakt, zich houden aan het internationale recht; Zoals het verbod op afwijzing. Maar afgezien daarvan is wat we zondag in Tunesië hebben gezien een uiting van broodnodige realpolitik in de aanpak van illegale immigratie. En dit – om de cirkel eerst rond te maken – is precies het tegenovergestelde van de Europese “politiek van isolatie en ambiguïteit”. Het is gewoon realistisch.