Waarom is migratie zo’n destructieve daad?

400 miljard euro – dit is het bedrag dat migranten die zich tussen 1995 en 2019 in Nederland vestigden de staat daar hebben gekost. Dit vertegenwoordigt de totale inkomsten uit het Nederlandse aardgasbedrijf sinds de jaren zestig. De angstaanjagende cijfers zijn ontleend aan de onlangs gepubliceerde studie ‘The Borderless Welfare State’, uitgevoerd door wiskundige en migratie-econoom Dr. Overgenomen van Jan van de Beek. Het bewijst wat de verschrikkelijke sociale uitgaven aan migranten in West-Europese landen al hebben laten zien: massale ongereguleerde migratie betekent geen verrijking, maar een verwoestend verlies in alle opzichten.

Twee jaar geleden publiceerde het Deense ministerie van Financiën een analyse waarin de financiële kosten van verschillende immigrantengroepen werden onderzocht. Om dit te doen, verdeelden de auteurs immigranten in drie typen: westerlingen, immigranten uit de zogenaamde landen van het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Pakistan en Turkije, en niet-westerlingen.

Studie uit Denemarken. Zelfs hun hier geboren nakomelingen blijven negatief. pic.twitter.com/T1Zltag30F

– De gelukkige man (@Bull_Bear_Luck) 12 juni 2022

Van de Beek biedt een fijnmaziger differentiatie, waarbij 42 herkomstgebieden zijn opgenomen. Dit betekent bijvoorbeeld dat de tweede generatie gezinnen van Turkse gastarbeiders niet geïntegreerd zijn met mensen uit Syrië. Ook worden de motieven van mensen om naar Nederland te emigreren in kaart gebracht. Deze zijn onderverdeeld in vier categorieën: werk, studie, gezinsredenen en asiel.

Sociale netwerken zijn ‘geërfd’

Uit de gegevens blijkt dat deze laatste categorie bijzonder grote bedragen kost. Elke asielzoeker geeft tijdens zijn verblijf gemiddeld € 475.000 uit aan de staatsbegroting. In het geval van herkomstregio’s als de Hoorn van Afrika is het verschil nog groter: een immigrant uit deze hoek van de wereld kost Nederland 600.000 euro. Anders is de situatie bij arbeidsmigratie vanuit Japan of Noord-Amerika. Het vult de schatkist met 625 duizend euro per immigrant.

Het onderzoek wijst ook op generatie-invloeden. De auteurs van het onderzoek benadrukken nadrukkelijk dat immigratie geen economische investering op de lange termijn is: “Migrantengroepen voor wie de eerste generatie een aanzienlijk nettovoordeel oplevert, laten over het algemeen niet hetzelfde resultaat zien voor de tweede generatie. Ondanks goede integratie doet deze generatie dat doorgaans niet.” genieten van een vrijwel neutrale begroting.” Immigrantengroepen waarvan de eerste generatie een negatieve (grote) nettobijdrage levert, hebben doorgaans een tweede generatie die ook een negatieve (grote) nettobijdrage levert.

Van de Beek bevestigt dat het heersende idee dat ‘dingen in de loop van de tijd beter worden’ niet waar is. Voor de meest negatieve constellatie – eerste en tweede generatie migranten uit de Hoorn van Afrika die permanent willen blijven – zijn er cumulatieve nettokosten van gemiddeld € 1.150.000.

Arbeidsmigratie is ook duur

Bij deze kostenanalyse wordt niet alleen rekening gehouden met directe kosten zoals sociale bijstand of directe gezondheidszorgkosten, maar ook met indirecte kosten zoals investeringen in infrastructuur (huisvesting, scholen, enz.). Dit betekent dat de totale maatschappelijke kosten als gevolg van migratie nauwkeuriger kunnen worden gemeten.

De auteur ontkracht een andere multiculturele mythe. Hij concludeert: “Het feit dat migranten werken betekent niet dat ze automatisch een positieve netto bijdrage leveren aan de nationale begroting (…).” Ook groepen met een relatief hoge arbeidsparticipatie en een relatief laag uitkeringsgebruik kunnen per saldo een negatieve bijdrage leveren. Dit geldt vooral voor mensen met een laag opleidingsniveau en een laag inkomen, die relatief veel inkomensafhankelijke uitkeringen ontvangen en in ruil daarvoor weinig belastingen en premies betalen.

Ervaringen van buren wijzen de weg

De kracht van het onderzoek ligt in deze harde afrekening met de verheerlijking van het links-liberale immigratie-establishment. In Parijs, Amsterdam, Berlijn, Kopenhagen en Stockholm worden dezelfde leugens gepresenteerd om de destructieve politiek te verdoezelen met feelgood-slogans.

In Kopenhagen en Stockholm vindt al geruime tijd een radicaal heroverwegingsproces plaats, dat niet alleen in woorden tot uiting komt, maar ook in een strenger immigratiebeleid. Maar in Duitsland blijven mensen hun ogen sluiten: het verraad aan de Duitse verzorgingsstaat en de erosie van de sociale cohesie baarden de CDU in de jaren negentig geen zorgen. Onder Angela Merkel werd echter de turbo geactiveerd en zette de stoplichtregering de naverbrander weer aan. Er is geen ruimte voor feiten die twijfel kunnen zaaien over het beleid van de afgelopen decennia. Ondanks oproepen van de AfD om hetzelfde te doen als de Denen en Nederland en vanuit begrotingsoogpunt uitgebreid rekening te houden met immigratie, is er op dit gebied geen actie ondernomen.

De bewijslast vanuit onze buurlanden wordt steeds zwaarder, maar dat weerhoudt Traffic Lights er niet van om het spookverhaal van het immigratiebeleid voort te zetten. We voelen met eigen ogen de gevolgen van een begroting die uit zijn voegen is gerukt, waarvan de sociale uitgaven de grootste component vormen. Indirect ontploft de ramp in onze gezichten als een economische rem, die, gecombineerd met het mislukken van de energietransitie en fouten in het buitenlands beleid, tot een echte recessie leidt. Duitsland wordt ontmanteld.

Grenzen en de verzorgingsstaat werken alleen samen

Een verzorgingsstaat zonder grenzen is onhoudbaar, zoals duidelijk blijkt uit de analyse van Van de Beek. Als het een zelfbedieningswinkel voor alle landen mag worden, zal het een disfunctioneel kostenmonster worden, dat onvermijdelijk politiek ondermijnd zal worden (ondermaatse prestaties) of verstikt zal worden door de eisen die eraan worden gesteld. Geen van beide is een politieke keuze, in tegenstelling tot het verdedigen ervan als een verwezenlijking van de sociale zekerheid voor de burgers. Hiervoor zijn echter radicale veranderingen nodig. Denemarken en Zweden zijn in dit opzicht al begonnen de weg te wijzen. In Nederland gaf het volk nog een signaal af om de immigratie te stoppen door Geert Wilders te kiezen.

Grenzen betekenen veiligheid, inclusief sociale grenzen. Deze realiteit heeft het politieke Berlijn nog niet bereikt, en tot nu toe zijn er geen aanwijzingen dat er zo snel iets kan veranderen. De dreigende electorale successen van de AfD zouden de politiek volgend jaar kunnen dwingen om van koers te veranderen, maar voorlopig lijken onze hoogtepunten in de peilingen de links-liberale politieke klasse aan te moedigen om te verdwalen in de razernij van openheid. Groeten vanuit vereenvoudigde naturalisatie en uitgebreide gezinshereniging.

Het zal een enorme schok zijn als de kaart van de kiesdistricten blauw blijft kleuren als reactie op dit vergeten beleid. We kunnen alleen maar hopen dat de stapel gebroken stukken alsnog aan elkaar gelijmd kan worden tot iets duurzaams, wat we zullen achterlaten.

__________

Renée Springer Hij is lid van de Bondsdag en woordvoerder arbeid en sociaal beleid van de AfD-fractie.