Vroeger vermeden wetenschappers uitdrukkingen als ‘klimaatcrisis’ – maar nu niet meer

De klimaatcrisis is acuut geworden – en onderzoek verandert zijn taal. Nu wordt er om belangrijke redenen gesproken over een ‘klimaatnoodsituatie’ en een ‘klimaatcrisis’.

Bill Ripple is nooit een activist geweest. De ecoloog van de Oregon State University had zijn hele carrière door de heuvels en valleien van het Yellowstone National Park gewandeld en de gezondheid van wolven en andere grote carnivoren in de gaten gehouden. Hij was ook niet bepaald een extravert persoon: als student wilde hij zo graag debatteren dat hij overwoog ermee te stoppen en terug te keren naar de boerderij van zijn familie.

Maar toen zag Ripple in 2018 beelden van een stad genaamd Paradise, Californië, die volledig werd verwoest door bosbranden. Huizen verdwenen in vlammen. Het enige dat overbleef waren gedraaide stukken metaal en glas. Ripple is begonnen met het schrijven van een nieuw wetenschappelijk artikel. Het heette: “Wetenschappers waarschuwen de wereld voor een klimaatnoodtoestand.” Stuur het naar collega’s om te kijken of iemand mee wil doen. Als papier 2019 In het tijdschrift Biologische Wetenschappen gepubliceerd Het heeft al 11.000 handtekeningen verzameld van wetenschappers van over de hele wereld – en er zijn nu meer dan 15.000 handtekeningen.

“Mijn leven is compleet veranderd”, zegt Ripple. Hij is het onderwerp van een 30 minuten durende documentaire van de Oregon State University. Hij ontvangt voortdurend vragen van de media en oproepen tot samenwerking van wetenschappers over de hele wereld. Vorige week publiceerde hij een nieuw artikel over de toestand van het klimaatsysteem. Het heet het betreden van onbekend terrein.

“Wetenschappers zijn meer bereid zich uit te spreken”, zei Ripple. “Als groep zijn we in het verleden erg terughoudend geweest.” Maar hij voegde eraan toe: “Ik vind dat wetenschappers een morele plicht hebben om de mensheid te waarschuwen.”

Klimaatwetenschappers spreken nadrukkelijk van de ‘klimaatnoodtoestand’ en de ‘klimaatcrisis’.

Na enkele jaren van recordtemperaturen en extreme weersomstandigheden is het experiment van Ripple een teken van hoe klimaatwetenschappers – die voorheen buiten de publieke belangstelling bleven – nu harde taal gebruiken om een ​​opwarmende planeet te beschrijven. Verwijzingen naar de ‘klimaatnoodtoestand’ en ‘klimaatcrisis’, ooit voornamelijk gebruikt door activistische groepen zoals de Britse Extinction Rebellion of de Sunrise Movement in de Verenigde Staten, nemen in de academische literatuur toe. Aan de andere kant is de communicatie van wetenschappers met de media en het grote publiek steeds bozer – en wanhopiger geworden.

Ik ben van mening dat wetenschappers een morele plicht hebben om de mensheid te waarschuwen.

Maandag Wetenschappers publiceerden een artikelHet laat zien dat het mondiale ‘koolstofbudget’ – de hoeveelheid broeikasgasemissies die de wereld nog steeds kan uitstoten zonder dat de mondiale temperatuur met meer dan 1,5 graden Celsius stijgt – met een derde is teruggebracht. Bij de huidige emissieniveaus heeft de wereld slechts zes jaar de tijd om deze temperatuurlimiet te overschrijden.

“Er zijn geen technische scenario’s in de wetenschappelijke literatuur die zouden aantonen dat dit daadwerkelijk mogelijk is, of die zelfs maar zouden kunnen beschrijven hoe dit mogelijk zou zijn”, zei Guiri Rogelj, klimaatwetenschapper aan het Imperial College London, in een telefoongesprek met verslaggevers.

Temperaturen in 2023 “zeer moeilijk te rechtvaardigen”

De temperaturen in 2023 zullen zoveel hoger zijn dan normaal dat het “heel moeilijk te rechtvaardigen is”, zegt Tim Linton, een van de co-auteurs van Ripple’s nieuwste artikel en hoogleraar aardsysteemwetenschappen aan de Universiteit van Exeter. “Dit past niet in een eenvoudig statistisch model”, zei hij.

Linton zei dat hij niet bang is om termen als ‘noodsituatie’ of ‘klimaat- en milieucrisis’ te gebruiken. ‘Als je tegen een politicus ‘dringend’ zegt, is dat eigenlijk niet genoeg’, zei hij.

De taal heeft ook zijn weg gevonden naar wetenschappelijke publicaties. Vanaf 2015 bevatten slechts 32 artikelen in de onderzoeksdatabase van Web of Science de term ‘klimaatnoodsituatie’. In 2022 bevatten 862 artikelen deze term.

Het was niet altijd zo. In de jaren 2000 en het begin van de jaren 2000 bleven de meeste wetenschappers weg van het doen van uitspraken die als ‘politiek’ konden worden beschouwd. Jacqueline Gill, hoogleraar klimaatwetenschappen en paleo-ecologie aan de Universiteit van Maine, zei dat terwijl ze eind jaren 2000 promoveerde, vooraanstaande wetenschappers haar waarschuwden om niet van de wetenschap af te wijken in de omgang met de media of het publiek.

De manier waarop klimaatwetenschappers communiceren is veranderd

“Er is ons verteld dat als we over oplossingen beginnen te praten, als we beginnen te praten over de politieke implicaties van ons werk, we onze zogenaamde ‘wetenschappelijke neutraliteit’ hebben opgegeven”, zei Gill. “En dan zullen mensen dat niet meer doen. vertrouw ons als het om wetenschap gaat.

Zelfs tien jaar geleden wisten klimaatwetenschappers niet zeker welke rol ze moesten spelen bij het communiceren over de gevaren van stijgende temperaturen, zegt Susan Joy Hassol, een expert op het gebied van wetenschapscommunicatie die al jaren met klimaatwetenschappers samenwerkt. “Ik denk dat in ieder geval sommigen van hen van mening waren dat wetenschappers communiceerden via IPCC-rapporten”, zei Hassol, verwijzend naar het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering van de Verenigde Naties. “Wij doen onze wetenschap, we publiceren, we stellen deze rapporten samen, en het is aan anderen om te luisteren.”

Nu is dat veranderd. ‘We hebben dit stadium van de crisis bereikt’, voegde ze eraan toe.

De gevolgen van klimaatverandering escaleren – en wetenschappers veranderen hun taal

Het is niet alleen het feit dat de uitstoot nog niet is gedaald – of dat politici niet snel genoeg op deze uitdaging hebben gereageerd. (De CO2-uitstoot in verband met energieverbruik is blijven stijgen, zelfs na de korte daling van COVID-19.) Nu de gevolgen van de klimaatverandering escaleren, hebben wetenschappers hun taal veranderd om de situatie weer te geven.

Als het gaat om termen als ‘klimaatnoodtoestand’, zegt Gill, ‘gaat het om een ​​beetje strategie en veel eerlijkheid.’ Ze voegde eraan toe dat hoewel klimaatwetenschappers nog steeds debatteren over de vraag of de temperatuurstijging versnelt, “het duidelijk is dat de gevolgen steeds duidelijker en merkbaarder worden.”

Verandering is gemakkelijk, zei Hassol. In de jaren 2000 heeft de klimaatverandering nog niet het noodniveau bereikt, zei ze. Ze herinnert zich een rapport uit 2009, genaamd de Copenhagen Diagnosis, waarin eerdere bevindingen uit de klimaatwetenschap werden geanalyseerd en suggesties werden gedaan over hoe we een netto-nuluitstoot kunnen bereiken. Als de regeringen van de wereld snel hadden gehandeld, zou de wereld haar uitstoot met iets meer dan 3% per jaar moeten verminderen. “We noemden het het konijnenpad”, herinnert Hassol zich.

Zelfs de beste communicatie ter wereld is niet genoeg

Aan de andere kant, als regeringen pas in 2020 met de transitie beginnen, zouden de bezuinigingen veel steiler moeten zijn – tot 9% per jaar. “We noemden het de Double Black Diamond”, zei ze. Ondanks de korte onderbreking van de kooldioxide-uitstoot tijdens de pandemie, is de menselijke ontwikkeling zich blijven ontwikkelen in de richting van de dubbele zwarte diamant.

Tegelijkertijd is het voor veel wetenschappers duidelijk dat zelfs de beste communicatie ter wereld niet voldoende is om de traagheid van het op fossiele brandstoffen gebaseerde systeem – en de weerstand van verschillende olie- en gasbedrijven – te overwinnen.

“Het probleem is niet dat wetenschappers niet duidelijk genoeg hebben gecommuniceerd”, zegt Hassol. “We hebben duidelijk gecommuniceerd. Iedereen die de boodschap wilde horen, die was er.”

Chico Harlan heeft bijgedragen aan dit rapport.

We testen momenteel machinevertalingen. Dit artikel is automatisch vertaald van Engels naar Duits.

Dit artikel werd voor het eerst in het Engels gepubliceerd op 30 oktober 2023 op “washingtonpost.com” werd gepubliceerd als onderdeel van de samenwerking en is nu ook in vertaling beschikbaar voor lezers van de IPPEN.MEDIA-portals.