(Niet) een pleidooi voor de wetenschap – het komt erop neer

De popgeschiedenis is verdeeld in twee tijdperken. Degenen die eerder kwamen – en degenen die Taylor Swift volgden. Er zijn veel geliefde popsterren. Sommigen probeerden de wereld te redden, zoals Bono van U2. Of in ieder geval de hongerigen in Ethiopië, zoals Bob Geldof tijdens zijn Live Aid-concert in juli 1985.

Maar dat is niets tegen Taylor Swift. Er zijn verkoop- en bezoekersrecords voor hun huidige tour. Er bestaat een ongebruikelijke relatie tussen de 33-jarige zangeres en haar fans. Ze is de meest clichévrije feministe aller tijden, die zichzelf zelfverzekerd verdedigt tegen aanranding, stalkers en allerlei vormen van kleinering en inbreuk op haar privéleven – het mondiale fenomeen naast de deur, de grote zus die iedereen wil hebben – en die ook schrijft grote hits.

Mensen stellen veel vertrouwen in zo iemand. Die Zeit heeft haar zojuist uitgeroepen tot de ‘goudblonde centrist’, omdat meer dan de helft van de Amerikanen en 45 procent van de Donald Trump-kiezers haar aardig vindt. De krant schreef dat Swift een verdeeld Amerika verenigde. Waarom zou je geen onpartijdige presidentskandidaat zijn? De tour eindigt wanneer hij in januari 2025 aantreedt.

Laten we eens kijken wat de toekomst biedt van Swift. Het antwoord op de klimaatverandering? Vredesplan voor Oekraïne? Voordat de hoop op hun wonderbaarlijke genezende krachten uit de hand loopt, begint de wetenschap in te grijpen. De Universiteit van Melbourne wil in februari 2024 op het ‘Swiftposium’ tot de kern van dit fenomeen doordringen. Jonge onderzoekers van alle faculteiten uit de regio Azië-Pacific worden uitgenodigd om na te denken over dit ‘culturele icoon van buitengewone invloed’ – tijdens een conferentie programma waarvan de forums worden gekenmerkt door regels uit Swift’s liedjes. Wat alle seminardeelnemers ergens aan kan herinneren: Uiteindelijk gaat Taylor Swift over één ding: muziek.