Nederland achter de firewall naar rechts – vrijdag

Geert Wilders ziet er ontspannen uit. Na moeizame onderhandelingen kon hij een paar dagen geleden bekendmaken dat de rechtse regering, waar al lange tijd twijfel over bestond, nu rond is. “Een droom die werkelijkheid gaat worden”, zegt hij. De toekomstige partners – de rechts-liberale Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD), het sociaal conservatieve Sociaal Contract (NSC) en BoerBurgerBeweging (BBB) ​​– danken we “uit de grond van ons hart”. Toen de hele zaak op instorten stond, besloot Wilders zijn toespraak met de woorden: “Nederland zal weer van ons zijn.”

Onlangs werd hij door sommige kranten omgedoopt tot “Melders” en werd hij geprezen om zijn bereidheid om compromissen te sluiten. Hij verliet de heerschappij van de islam van de Partij van de Vrijheid (PVV) om de coalitieleden niet bang te maken. Het ‘tsunami-asiel’, dat nog steeds bij elke gelegenheid werd geprobeerd, was van minder belang. Wilders wilde ‘de premier van alle Nederlanders’ worden voordat hij die ambitie opofferde voor zijn vermogen om te regeren. Maar misschien was het niet de reformist die instemde met het regeerakkoord ‘Hoop, Moed, Trots’, maar eerder degene die zijn carrière een hoogtepunt bezorgde. Deze overeenkomst combineert de ideeën van de NSC over ‘ontologische veiligheid’ met klimaatscepsis, bezuinigingen op het ambtenarenapparaat en de publieke omroep, evenals ‘strengere toegangsregels’ voor asielzoekers en migranten in de EU. Dit laatste omvat een bepaling voor “terugtrekking” uit het Gemeenschappelijk Europees Asielstelsel (CEAS) en de goedkeuring van noodwetten als de regering in de nabije toekomst een “asielcrisis” afkondigt.

Geert Wilders bouwt op consensus

Daarnaast moeten er weer snelheden van 130 in plaats van 100 kilometer per uur op de snelwegen worden toegestaan. Premier Geert Wilders, die verhinderd was, zei dat de zon weer op zou komen boven Nederland. Het is nog onduidelijk wanneer dit zal worden geïmplementeerd. Hetzelfde geldt voor de posities van ministers en staatssecretarissen, die – iets nieuws in Nederland – in de eerste plaats ‘buitenparlementaire deskundigen’ zouden moeten zijn. Hierbij wordt de voorkeur gegeven aan een model dat discussie waarborgt. Uiteindelijk blijft de vraag hoe de vier coalitiepartijen niet-politieke actoren zouden willen overtuigen om hun agenda te volgen. Als dit lukt zonder noemenswaardige wrijvingsverliezen, zal het duidelijk zijn dat de ideeën van partijen als de Partij voor de Vrijheid, de Vrijheidspartij van Oostenrijk in Oostenrijk of de Nationale Rally in Frankrijk meer consensus zullen krijgen. Volgens Wilders plaatst hij, nadat hij overeenstemming heeft bereikt over de regering, zijn partij ‘in het hart van de macht’. De betekenis hiervan werd duidelijk toen de twee directeuren van de coalitiegesprekken het 26 pagina’s tellende akkoord presenteerden aan Kamervoorzitter – Partij-ideoloog Martin Bosma.

Wanneer de regering in de eerste helft van juni wordt beëdigd, zal dit het officiële einde markeren van een proces dat elders – in Italië, Oostenrijk of Zweden – niet langer taboe is: het afbreken van de firewall. Het werd geëist tegen extreemrechtse of rechtse nationalistische partijen die identiteitspopulisme belichamen. Nu moet Geert Wilders beslissen of hij onder deze omstandigheden bereid is het imago van een verdediger van kringen die vervreemd zijn van de politiek en de elites te blijven promoten.

En daarin vóór Nederland, zoals het dagblad schreef Volkskrant Met andere woorden: “het grootste politieke experiment sinds de Tweede Wereldoorlog” is begonnen, en het is de moeite waard om nog eens te kijken naar hoe het gebeurde. Ondanks grote vermoedens gaven de voormalige regeringspartij VVD en de Nationale Veiligheidsraad geen krimp. Ze moesten bang zijn voor nieuwe verkiezingen, maar ook voor de publieke opinie, die – op instigatie van Wilders – aandrong op het veronderstelde recht van zijn PVV om deel te nemen aan de regering. Al het andere werd gezien als verraad aan de democratie. Dit is hoe het eruit ziet: de nieuwe realiteit achter de betaalmuur.