Hoe betaalt de Europese Unie de privéreizen van parlementariërs in haar rechtbank?

De verkiezingen voor het Europees Parlement naderen. Niemand weet precies waar het goed voor is. Zo was Markus Söder, die zich blijkbaar had teruggetrokken, vandaag in Berlijn verrast dat er geen “glinstering” was onder het Duitse publiek, aangezien de verkiezingsdatum al 33 dagen oud was. Hij vond het ook niet leuk dat sommige mensen zich simpelweg niets wilden aantrekken van deze verkiezingen. Dit leek – wees voorzichtig, Marcus – opnieuw een lichte berisping, een lichte belediging voor de kiezers. Maar het probleem is snel uitgelegd.

Omdat het eigenlijk PINO is, ‘Parlement in Naam Alleen’, of in het Duits: Parlement in Naam Alleen. Ze komen bijeen in Brussel en Straatsburg, maar het is voor hen moeilijk om iets te beslissen, en ze hebben zeker geen recht op initiatief. Het is een parlement van besluiten waar wel of niet gehoor aan wordt gegeven. Zo lezen ze: “We herinneren ons dat die en die…”, “…we herinneren ons onze belofte dat…”, en anderen moeten dit of dat doen. De Commissie neemt de uiteindelijke beslissingen over welke wet- en regelgeving nodig is voor de EU of niet.

Maar er is één ding dat gezegd kan worden: dit Parlement is geen bedelkwestie. Het begint met het maandelijkse dieet van de parlementsleden, dat momenteel € 10.000,- exclusief belastingen en heffingen bedraagt. Naast dit salaris, dat in de Europese Unie na belastingen en heffingen daalt tot 7.800 euro, zijn er bonussen voor parlementariërs die daadwerkelijk aanwezig zijn in Straatsburg of Brussel. Voor elke dag van de vergadering – bevestigd door handtekening – is er 338 euro. Dit is bedoeld om de hotel- en maaltijdkosten te dekken. € 4.778 per maand wordt als vast bedrag gebruikt voor verschillende activiteiten, zoals het onderhouden van het kiesdistrictkantoor of telefoonrekeningen. EP-leden profiteren ook van automatische gedeeltelijke terugbetaling van medische kosten (twee derde) door de EU, als dit nog niet is gebeurd.

Navigeer naar ondertekenen

Daarnaast zijn er ook reiskosten. Dit ondanks het feit dat Duitse parlementariërs in de EU een Bahncard 100 hebben en het equivalent daarvan in België. Hier worden echter ook aanvullende steunbetalingen tot € 539 aangeboden voor een vlucht van Brussel naar Berlijn of omgekeerd (in totaal € 1.078). Maar voor een reis met een huurauto zijn de kosten 1.300 euro. Een dergelijke rondreis kan gemakkelijk de moeite waard zijn, omdat de volledige dag- en maandtarieven pas bij ondertekening beschikbaar zijn.

Dit kun je allemaal te weten komen van Nico Simsrut (niet-partij), die werd verkozen tot parlementslid voor de satirische ‘Party’ en nu ontslag heeft genomen bij ‘The Party’ vanwege een grap van Martin Sonneborn. Er zit in ieder geval een gevolg aan het verlaten van een satirisch feest omdat de humor anders is.

Ze zitten gevangen in het Parlement van de Europese Unie alsof ze in een gouden kooi zitten

Samsrut klaagt dat het Europees Parlement geen initiatiefrecht heeft, daarom omschreef hij zichzelf onlangs als “een gevangene in het Europees Parlement voor vijf jaar”. Nou, sarcasme kan bijna alles verdraaien en verdraaien, inclusief de realiteit. Ook presenteerde hij bovengenoemde ideeën over de mogelijke verbetering van zijn eigen financiële situatie door lidmaatschap van het parlement.

Maar het gaat door. Omdat de reis naar Berlijn een van de woonplaatsen van Samsrut was. Maar hoe zit het met vakantiereizen? Het lijkt erop dat ook hier een terugbetaling mogelijk was. Semsrott probeerde het op basis van een gerucht. Op een privévlucht van Brussel naar Parijs betaalde Nico Samsrut € 92 voor het ticket, maar ontving € 597,20 van de parlementaire administratie, oftewel € 169 voor de retour en € 83,60 voor de retour. . (Deze vergoedingen zijn bedoeld ter dekking van tol op de snelweg, toeslagen voor overbagage of boekingskosten, Zoals het document van de Europese Unie zegt.

Simsrut kreeg zelfs zonder vervelende vragen een vakantiereisje naar Palma de Mallorca vergoed, plus een “fooi van €100 erbovenop”, ook al verklaarde hij zelf dat hij privé van Brussel naar Mallorca was gevlogen. Uiteraard zijn ook dienstreizen buiten de EU gedekt tot een maximum van € 4.886.

Er komt een nieuwe ethische commissie

Overigens zijn al deze zaken in individuele gevallen nog steeds kleine vissen als we rekening houden met de kosten van reguliere verplaatsingen van alle parlementariërs tussen de parlementszetels in Brussel en Straatsburg, die volgens verschillende berekeningen tussen de 114 en 180 miljoen euro kosten. elk jaar. Er is ook een leuke Video met oud-collega Sonneborn.

Nu hoef je niet eens te beginnen met het schandaal binnen het schandaal. Want het is natuurlijk gemakkelijk om te profiteren van genereuze regelgeving. Het Poolse Europarlementariër Ryszard Czarnecki (PiS) moest in 2021 reiskosten ter hoogte van zo’n 100.000 euro terugbetalen omdat hij zijn reizen tussen Brussel en Polen op papier met honderden kilometers verlengde. Hij zou in auto’s hebben gereden die niet van hem waren en waarvan er één al elf jaar verlaten stond, aldus de website. Volg het geld genoemd. De Ierse extreemlinkse Claire Daly gebruikte haar reisgeld om de nationale campagne van haar partij te financieren.

Maar het gaat niet alleen om deze individuele gevallen. Het is duidelijk dat het systeem zelf corrupt is en de deur openzet voor verspilling van belastinggeld. Het opzetten van een ethische commissie zoals die nu is geïntroduceerd, waarin de EU-instellingen (Parlement, Commissie, ECB, Rekenkamer) elkaar moeten controleren via Qatargate enzovoort, zal ook niet helpen. Maar als er geen algemeen licht is, heeft zelfs dat weinig nut.