Alleen externe voorwaarden geven de stoplichtcoalitie stabiliteit

Een effectieve alliantie gedijt op het feit dat de partners elkaar kunnen trakteren op politiek succes. Bij de overheid is dit niet het geval. opmerking.

Je moet een alliantie kunnen vormen. Je moet een alliantie willen. Zijn beide nog steeds het geval met SPD, Groenen en FDP?

Een effectieve alliantie gedijt op het feit dat alliantiepartners elkaar kunnen trakteren op politiek succes. Het is politiek verstandig om het eens te worden over wie naam maakt met welk onderwerp – en uiteindelijk een profiel te krijgen en tegelijkertijd gezamenlijke beslissingen te nemen. Dit vergroot het vertrouwen van het publiek.

In plaats daarvan, als de ruzie over de verwarmingswet – die overigens nog niet helemaal is opgelost – in het zomerreces is gezakt, gaan de ruzies over de begroting 2024 over kernenergie – niet over tegengestelde doelen, maar over andere prioriteiten . Geen van de partners in de coalitie ontkent de noodzaak om kinderarmoede krachtig te bestrijden en de economie te stimuleren. Beide doelen kunnen zelfs gunstig worden onthaald door de bevolking als ze samen vertegenwoordigd zijn.

Onenigheid in de Verkeerslichtcoalitie: hoe met elkaar om te gaan is problematisch

Het gaat echter ook om richtinggevende beslissingen die voortdurend oplaaien in deze coalitie van zeer verschillende partijen. De Groenen strijden voor herverdeling van bovenaf, althans als het gaat om elementaire kinderveiligheid, om armoede te bestrijden. Enerzijds betekent de prioriteit van de FDP herverdeling van onderop – samen met de ondernemersverenigingen, die hier al de hele zomer op trommelen. Wat vooral opvalt is dat het niet de sociaal-democraten zijn die naam willen maken als maatschappelijke partij, maar juist de Groene Partij.

Dergelijke formaties zijn niet slecht, integendeel. Ze laten de kiezers zien waar elke partij voor staat. Zeker in tijden van rechtse dreiging is het voor democratische partijen fundamenteel goed om hun inhoudelijke verschillen duidelijk te maken.

De manier waarop we met elkaar omgaan is echter problematisch. Bij drie partijen is het moeilijker dan bij een constellatie van twee. Maar Denemarken, Noorwegen, Zweden, Nederland en Italië hebben laten zien dat ook met meerdere coalitiepartners verschillen te overbruggen zijn.

Conflict in de Stoplichtcoalitie: Samen voor oplossingen staan ​​is essentieel

Integendeel, de geschiedenis van coalities in de Bondsrepubliek bewijst dat er gewelddadige uitbarstingen kunnen zijn tussen partijen van hetzelfde kamp als tussen partners uit tegenovergestelde hoeken. Het beste bewijs hiervan is de alliantie tussen de Unie en de Vrije Democratische Partij in de periode van 2009 tot 2013, waar de sfeer zo slecht was dat ze elkaar “wilde zwijnen” en “komkommerkrachten” noemden. Het was niet zo erg als toen voor verkeerslichtfeesten. Maar het argument houdt nooit op.

Tegelijkertijd kan men in deelstaatregeringen ervaren, bijvoorbeeld met de zwarte en groene in Hessen, dat inhoudelijke verschillen door conventies naar buiten kunnen worden gecommuniceerd. Volker Bouffier, de CDU-politicus, maakte deze alliantie mogelijk met de knappe zin dat men moet beseffen dat de andere partij ook gelijk kan hebben. De kritische succesfactor is dat de alliantiepartners een oplossing vinden en deze gezamenlijk naar buiten toe vertegenwoordigen.

Je zou moeten kunnen. Maar je moet het ook willen. Eén ding is duidelijk: wie een man als FDP-politicus Wolfgang Kopecky als partner heeft, die de Groenen opgewekt bekritiseert met beschuldigingen van afpersing of onprofessioneel gedrag, hoeft niet verbaasd te zijn als de onvrede groeit met deze alliantie.

Alleen externe omstandigheden geven stabiliteit aan dit bondgenootschap. Als er nu verkiezingen worden gehouden, zullen de drie regerende partijen met slechte resultaten te kampen hebben. Dus de stoplichtregeringspartijen blijven bij elkaar – ook al willen ze dat eigenlijk niet.