Plastic: Superwormen eten piepschuim – een spectrum van wetenschap
Wat opvalt in het laboratorium van Christian Renck is het angstaanjagende luide knarsende geluid van wormachtige larven die zich een weg banen door piepschuim en zich ingraven in brokken plastic schuim. Voordat hij een kauwkussentje weggooit, legt de microbioloog het aan zijn oor om naar de radicalen te luisteren. “Als de worm daar nog steeds aan het eten is, kun je het echt horen”, zegt hij.
Rink en zijn collega’s hebben larven Zupupas Morio , de grote wintertalingkever, wordt vanwege zijn grootte “superwormen” genoemd. Ze gaven ze plastic om te zien of de microben en enzymen in hun darmen licht konden werpen op hoe ze de enorme hoeveelheid plastic afval op de planeet konden afbreken. Het resultaat: deze superwormen kunnen alleen overleven op piepschuim. Het materiaal, in de volksmond ook wel piepschuim genoemd, wordt in een groot aantal producten gebruikt. Dit vermogen van de wormen geeft aan dat ze zeer efficiënt worden afgebroken in het spijsverteringsstelsel van het dier. “Het zijn eigenlijk eetmachines”, zegt Rink, verbonden aan de University of Queensland in Australië en medeauteur van het onderzoek. Geplaatst in Microbiële genomica..
“Het zijn eigenlijk eetmachines.”(Christian Reinke, microbioloog)
Om te onderzoeken hoe het darmmicrobioom van de superwormen interageerde met een puur plastic dieet, verdeelden de onderzoekers 135 dieren in drie groepen: de ene groep kreeg alleen tarwezemelen, de andere met fijn polystyreen en de derde kreeg er geen. Alle wormen werden gecontroleerd op kannibalisme en leden van de hongerende groep werden van elkaar geïsoleerd. De met zemelen gevoede larven waren significant gezonder dan hun met plastic gevoede of uitgehongerde tegenhangers en verdubbelden hun gewicht in de drie weken.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”