Zeehonden als onderzoeksassistenten – Wissenschaft.de

Onderzoeksschepen kunnen veel mariene gebieden op het Antarctische continentale plat niet binnendringen vanwege het ijs dat aan de kust blijft plakken. Dankzij dierenhelpers hebben onderzoekers nu waardevolle gegevens kunnen verzamelen over de oceaancirculatie in deze gebieden: acht zeehonden droegen gedurende meerdere maanden sensoren bij zich om het zoutgehalte, de temperatuur en de waterdiepte te meten. De resultaten laten zien: in de Antarctische herfst stroomt het warme oppervlaktewater door de oostenwind onder de ijsplaat door. Dit tast het ecosysteem aan, maar ook het ijs.

Het continentaal plat van Antarctica is een van de biologisch meest productieve regio’s in de wereldzeeën. Interacties tussen de oceaan, het zee-ijs en de ijsplaat produceren grote hoeveelheden voedingsstoffen nabij het oppervlak die vele organismen voeden – van micro-organismen tot zoogdieren en vogels. Om de fysieke en biologische processen beter te begrijpen, hebben onderzoekers meer gegevens nodig over de betrokken oceaanstromingen. Veel van de Antarctische plankgebieden zijn echter bedekt met ijs op het vasteland, wat onderzoek met behulp van onderzoeksschepen bijna onmogelijk maakt – vooral in de Antarctische winter van maart tot september.

afdichtingen met meters

Een team onder leiding van Nobu Kokubun van het National Polar Research Institute in Tokio gebruikte een andere methode om gegevens te verzamelen: om de bijzonder ontoegankelijke regio’s van Oost-Antarctica te verkennen, rustten ze acht Weddell-zeehonden uit deze regio uit met kleine meters. De onderzoekers legden uit dat “de apparaten hydrografische gegevens en het gedrag van zeehonden bij het duiken verzamelden.” “Ze stuurden deze gegevens via de satelliet naar ons terug toen de zeehonden aan de oppervlakte kwamen.”

Zeven van de acht zenders leverden gegevens voor meer dan een maand en toonden aan dat de zeehonden eerst naar het oosten migreerden – tot 633 kilometer van hun oorspronkelijke positie – en vervolgens juni naderden toen het kustijs stilviel in winterslaap in de aangewezen gebieden. Deze ijsgebieden waren voorheen onbekend bij onderzoekers. “Eerdere studies met instrumenten die verband houden met de migratie van zuidelijke zeeolifanten en ingezeten Weddell-zeehonden hebben een aantal interessante fysieke processen op Antarctica aangetoond, maar zelfs hier is er weinig onderzoek gedaan naar kustgebieden die bedekt zijn met ijsplaten”, zegt Kokubun.

Oceaanstromingen beïnvloeden voedselbeschikbaarheid

Op basis van gegevens over zoutgehalte, temperatuur en waterdiepte konden de onderzoekers onderscheid maken tussen verschillende soorten water en hun bron bepalen – bijvoorbeeld uit rekken met smeltend ijs en uit het wateroppervlak in andere delen van het water. De zee, van grote, koude wateren die bekend staan ​​als winterwater, of van diepten waar het water relatief warmer is. Ze combineerden meetgegevens met meteorologische en oceanografische modellen.

Het resultaat: vooral in de Antarctische herfst stuwt oostenwind oppervlaktewater met een lager zoutgehalte van buiten het plankgebied naar de kustgebieden. Deze massa’s warmer water brengen meer voedingsstoffen en prooien met zich mee, en de onderzoekers gebruikten de gegevens om vast te stellen dat zeehonden intensiever jagen in deze wateren. “Eerdere studies hebben het belang benadrukt van warme, diepe wateren, die hoge concentraties voedingsstoffen met zich meebrengen”, schreven de auteurs. “Onze studie laat zien dat warme Antarctische oppervlaktewateren ook een belangrijke rol spelen en een positief effect hebben op de voedselbeschikbaarheid voor roofdieren zoals Weddell-zeehonden.”

Diergeassisteerde gegevensverzameling ook voor toekomstige projecten

Volgens de onderzoekers kan hun methode met dierassistenten ook nuttig zijn voor toekomstige studies. “Onze studie toont aan dat Weddell-zeehonden uitgerust met meters zeer geschikt zijn om oceanografische omstandigheden en hun biologische effecten op het Antarctische continentale plat te onderzoeken”, aldus de onderzoekers. In vervolgonderzoek wil het team meer licht werpen op de fysieke en ecologische processen in het gebied. Ze hopen dat dit ook inzicht geeft in hoe het Antarctische ecosysteem reageert op snelle veranderingen in zee-ijs.

Quelle: Nobuo Kokubun (National Arctic Research Institute, Tokyo, Japan) et al., Meren en oceanografie, doi: 10.1002/nummer 111914

© wissenschaft.de – Elena Bernard