Waarom schreef Johann Sebastian Bach geen opera van Ezo Chamartin

eEen paar jaar geleden zou de Zwitserse auteur Ezo Chamartin een script schrijven voor “Bach’s Opera” dat Rudolf Lutz, directeur van de Johann Sebastian Bach Stichting in St. Gallen, wilde uitvoeren. Zijn tekst zou gekoppeld zijn aan door Bach geselecteerde melodieën en koren in de goede oude parodiestijl, en wellicht aangevuld met enkele nieuw gecomponeerde voordrachten. Toen Cammartin Bach echter onder de loep nam, kwam hij tot de conclusie dat zo’n script zinloos is, aangezien Bach een bewuste keuze lijkt te hebben gemaakt om geen opera te componeren. In plaats van het script schreef Izu Camartin een boek waarin hij de feiten voor zichzelf uitlegde: Waarom schreef Johann Sebastian Bach geen opera.

Allereerst, moet je de vraag echt stellen? Vraag je je ook af waarom Monteverdi geen nuttige werken schreef of waarom Wagner er geen schreef voor fans? Maar als je een vraag stelt over Bachs opera’s, is het pragmatische antwoord snel gegeven: er waren geen operahuizen in de belangrijkste plaatsen van Bachs activiteit in Weimar, Cothen en Leipzig tijdens zijn ambtstermijn. En voor de hoftheaters van Berlijn en Dresden is het duidelijk dat Bachs invloed niet voldoende was om een ​​compositieopdracht te krijgen. Internationale operacentra als Venetië en Londen waren sowieso verre van Bachs werkterrein.

Barokke opera, parodieën en invloedstheorie

Iso Camartin is niet tevreden met dit antwoord. In zijn boek beschrijft hij de geschiktheid van Bachs muziek voor opera, wat duidelijk is in het licht van de baroktheorie van invloeden. Gevoelens als verdriet, vreugde, pijn of liefde werden in de achttiende eeuw op het toneel en in de kerk met dezelfde muzikale middelen verbeeld. Bovendien kunnen sommige wereldlijke liederen van Bach, zoals Camartin nadrukkelijk uitlegt, doorgaan voor “mini-opera”. Iso Camartin rechtvaardigt het feit dat Bach de opera niet op zijn minst probeerde door het feit dat Thomaskantor zichzelf in de eerste plaats niet als kunstenaar beschouwde, maar muziek als een wetenschap begreep. Bach kon alles uitdrukken door middel van kerkmuziek; Lutherse dienst was een voldoende “podium” voor hem.

Begeleid door commentaren op de geschiedenis van de opera in Leipzig en op Bachs schaarse connectie met het genre, rapporteert Camartin grotendeels over het onderzoek van Christoph Wolff en Michael Mull. Tijdens de Tour of the Force gaat hij ook in op de geschiedenis van de barokopera in het algemeen, de praktijk van parodieën en de theorie van invloeden. Daarentegen werden Camartins beschouwingen van Bachs individuele melodieën op een meer individualistische manier geformuleerd. Vervolgens leiden QR-codes aan het einde van de hoofdstukken de lezer naar het bijbehorende YouTube-audio- of videovoorbeeld.