Vrijwillig ontwikkelingsland – China’s dilemma voor geïndustrialiseerde landen

Vrijwillig ontwikkelingsland – China’s dilemma voor geïndustrialiseerde landen

China is ’s werelds grootste uitstoter van kooldioxide – en toch weigert het er financiële verantwoordelijkheid voor te nemen. Het verzet van de geïndustrialiseerde landen groeit.

Op het eerste gezicht is het heel simpel – en het klinkt leuk in het Engels: ‘De vervuiler betaalt’ is de pakkende formule voor klimaat- en milieubeleid. Als je vervuilt, moet je betalen.

Maar bij nader inzien blijkt keer op keer dat dit principe moeilijk te implementeren is. Dat bleek ook dit jaar weer, met name in het voorbeeld van ’s werelds grootste vervuiler: China. Ook volgend jaar zal het dilemma met de Volksrepubliek waarschijnlijk een van de belangrijkste thema’s blijven in het internationale klimaatbeleid.

Omdat het dichtstbevolkte land ter wereld bijna een derde van de wereldwijde uitstoot van koolstofdioxide veroorzaakt. Maar de regering rond president Xi Jinping wil er niet voor betalen, integendeel. Als Xi zijn zin krijgt, zal alleen het Westen moeten betalen voor de klimaatschade – het waren tenslotte de geïndustrialiseerde landen die decennia voor China de lucht vervuilden.

Het probleem: beide partijen hebben op hun eigen manier gelijk. Terwijl China aan de kant staat van ontwikkelingslanden die door het klimaat zijn beschadigd, zien met name de Verenigde Staten en de Europese Unie duidelijk dat de VRC juist bijdraagt ​​aan deze klimaatschade. Een moeilijk op te lossen dilemma maar van cruciaal belang om de doelstelling van 1,5 score te halen.

Er wordt al jaren schadevergoeding gevorderd

De kloof werd vooral duidelijk tijdens de klimaatconferentie van dit jaar in Sharm el-Sheikh, Egypte. Het belangrijkste onderwerp daar was de kwestie van zogenaamde compensatiebetalingen aan landen die bijzonder getroffen zijn door de klimaatcrisis. Aanvankelijk leek iedereen het er over eens te zijn. De Chinese klimaatfunctionaris Xie Zhenhua benadrukte dat solidariteit, samenwerking en multilateralisme, dat wil zeggen de samenwerking van vele landen, de enige uitweg is uit de klimaatcrisis.

READ  De federale regering moet een beslissing nemen over de wapenexport van Estland naar Oekraïne

Zo was China ook een van de landen die hard lobbyden voor de oprichting van het Damages and Casualties Fund. Hiermee worden alle gevolgen bedoeld van rampen zoals droogte of overstromingen die worden veroorzaakt of verergerd door de klimaatcrisis. Vooral ontwikkelingslanden worden getroffen, hoewel ze historisch gezien nauwelijks hebben bijgedragen aan het ontstaan ​​van de klimaatcrisis vanwege hun lage emissies.

De belangrijkste boosdoeners zijn de geïndustrialiseerde landen. Volgens het principe “de vervuiler betaalt” moeten zij dus meebetalen aan de pot die ontwikkelingslanden al decennia lang opeisen. Het feit dat de Verenigde Staten van Amerika en de Europese Unie nu zijn overeengekomen om zo’n fonds in Egypte op te richten, wordt als het grootste succes van de conferentie beschouwd.

Maar: ook al is China ’s werelds grootste uitstoter van koolstofdioxide, Peking wil niet betalen – het kan in de toekomst zelfs een van de ontvangers zijn, zelfs als Xi aan het einde van de conferentie beperkte dat hij had gehoopt de meest kwetsbaar. Landen krijgen als eerste geld uit het fonds.

Hoewel China zich niet tot die laatste rekent, behoort het wel tot de ontwikkelingslanden die op termijn moeten profiteren van de betalingen. Omdat hen in de jaren negentig steun werd beloofd aan geïndustrialiseerde landen, die op hun beurt lagere emissies beloofden.

Het probleem: “ontwikkelingslanden” is geen duidelijk gedefinieerde categorie. De lijst van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) van de landen die geld ontvangen uit officiële ontwikkelingssamenwerking wordt onder andere gebruikt door het Duitse Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking. In feite komt China er nog steeds in voor, zij het aan de top van de vier subcategorieën als een land in het hogere middenveld – in de volksmond als een opkomend land.

READ  Inname van Avdiivka: Poetin feliciteert soldaten met ‘belangrijke overwinning’

Over 2022 gesproken, niet over 1992.

Maar de klimaatovereenkomsten uit de jaren negentig erkennen de categorie “opkomende markten” niet – en China is na de VS de grootste economie ter wereld. Europarlementslid Michael Ploss eiste daarom het volgende: “China moet beseffen dat het geen ontwikkelingsland is zoals bijvoorbeeld Ghana en de Marshalleilanden.”

Peking ziet echter niet de noodzaak om in actie te komen in zichzelf, maar vooral in de Verenigde Staten van Amerika en de Europese Unie. Het Chinese standpunt stuitte echter op harde kritiek. Even leek het erop dat de oprichting van het fonds zou mislukken vanwege de China-kwestie – omdat de EU aanvankelijk als voorwaarde stelde dat China zou betalen. “Als we het over geld hebben, moeten we het hebben over 2022, niet over 1992”, zei EU-klimaatcommissaris Frans Timmermans. Dit is een kwestie van eerlijkheid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *