Verkiezingen in Nederland: Mark Rutte Een vierde termijn – politiek

Als de peilingen niet helemaal verkeerd zijn, is het belangrijkste resultaat van de Nederlandse parlementsverkiezingen van woensdag al zeker: de rechtse liberale Volkspartij leidt met een ruime marge, en haar grootste kandidaat, Mark Rutte, wordt waarschijnlijk de president. De overheid is wederom ondanks de recente forse terugval. Het wordt zijn vierde termijn sinds 2010, en als het doorloopt tot 16 oktober 2022, zal hij de christen-democraat Ruud Lubbers vervangen als de langstzittende premier in de Nederlandse geschiedenis.

Een jaar geleden, voordat de pandemie zich uitbreidde, was de herverkiezing van de 54-jarige niet zo zeker. Maar ondanks het virus is Rute erin geslaagd in zijn favoriete rol te glippen: die van de mujtahid, die boven de ledematen verschijnt bij het oplossen van problemen en de verzorger die het land door de crisis leidt. Waar men zeker zijn eigen corona-pad kan bekritiseren. Roti heeft het gevaar misschien onderschat; In zijn eerste televisietoespraak over het onderwerp vertelde hij een sprookje van binnenkort te bereiken kudde-immuniteit, bediend door zijn wetenschappelijk adviseur Jaap Van Dessel. Vervolgens gehoorzaamde Rute het verlangen naar vrijheid van zijn burgers door aanvankelijk af te zien van strikte maatregelen of zelfs de verplichting om een ​​masker te dragen. Pas toen de besmettingsaantallen hem geen keus lieten, werd de protestant zo’n strenge pleitbezorger dat hij, in tegenstelling tot zijn innerlijke overtuiging, een nachtelijke avondklok beval.

Het heeft een coalitie gevormd met de christen-democraten, sociaal-democraten en linkse liberalen

De andere balans voor een gemengde rott. Een stabiele economie gaat gepaard met een woningtekort en grote problemen met onderwijs en gezondheidszorg, die naar de mening van velen systematisch zijn gered. Hoe bleef de geschoolde historicus, die enige tijd als manager bij Unilever heeft gewerkt, zo lang aan de top? Zijn doorslaggevende kwaliteit, zoals je kunt lezen in zijn biografie, is soepelheid, en de haters spreken van zachtheid. Rutte is het tegenovergestelde van koppigheid: als hem gevaar dreigt, houdt hij zijn vinger in de wind, geeft nooit vroeg op en geeft nooit op als het nodig is. Rutte heeft een coalitie gevormd met de christen-democraten, sociaal-democraten en linkse liberalen en weet hoe hij ze allemaal moet aanpakken.

READ  Lindner stelt voor om in de Noordzee te boren - Groenen sceptisch

Alleen met de radicaal-islamistische criticus Geert Wilders, die de schok aan hem toeschrijft: de zaak van zijn eerste regering, waarvoor Wilders in 2012 abrupt zijn ‘tolerantie’ introk. Meningsverschillen tussen de twee, zowel in het parlement als op televisie, zijn een constante oplossing geworden. in de Nederlandse politiek. Gevoelens breken soms uit bij Rota, die anders de voorkeur geeft aan de retorische knuffelstrategie: de tegenstander schijnbaar goedkeuren, complimenten geven en problemen minimaliseren. Een columnist schreef onlangs dat “de man zwaait met een gelukkige Labrador”, en het is duidelijk dat zijn collega’s “het moeilijk vinden om niet met hem te flirten”.

Anderen hebben altijd moeten betalen voor schandalen en crises

Zijn veerkracht hielp Rota de schandalen en crises uit de weg te ruimen die met zijn oordeel gepaard gingen. Anderen moesten er altijd voor betalen. Dit is bijvoorbeeld terug te zien in de zaak kinderopvangtoeslag. Jarenlang eiste de staat ten onrechte geld van duizenden ouders, waardoor sommigen failliet gingen. Rutte en zijn kabinet hebben hierover in januari ontslag genomen en zitten nu pas op hun post. Maar hijzelf begon, ondanks zijn primaire verantwoordelijkheid, opnieuw.

Wat kiezers schijnen te waarderen aan de premier is zijn jeugd, zijn ietwat ondeugende charme en zijn geroemde bescheidenheid. Vrijgezel Rutte woont in een driekamerappartement in Den Haag, gaat met de fiets naar kantoor en geeft elke donderdagavond vrijwilligersles sociale studies op een school. Hij probeert zijn esthetische interesses zoveel mogelijk te verbergen. Wat een goede pianist ooit op spectaculaire wijze faalde toen hij zich in de biografie van Chopin op de EU-top verdiepte in verveling.

READ  Hoe slecht is het Duitse pensioen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *