Spontane zelfaanraking: daarom raken we onze gezichten aan

Interview met Dr. Martin Grunwald, hoofd van het Haptics Research Laboratory van het Paul Flechsig Institute fjijR hersenonderzoek aan de universiteitenz.R. Leipzig.

Meneer Grunwald, u stelt dat de tastzin het belangrijkste zintuig is jijAbsoluut. waarom?

We kunnen blind of doof geboren worden, maar we kunnen niet leven zonder aanraking. Zelfs in de baarmoeder reageren ongeboren baby’s op een pak slaag. Als sociale wezens moeten we ons verbinden met anderen voor een gezonde ontwikkeling.

Ze zijn op zoek naar een heel specifieke uitdrukkingenz.De tastzin: zelfherstellendjija. Wat kun je je hier voorstellen?

Iedereen ziet het aan de ander: je wrijft tijdens het gesprek even over je neus of voorhoofd. Al miljoenen jaren aaien mensen en apen elkaars gezicht – tot wel 800 keer per dag. Onderzoek dit heeft niet veel te bieden afgezien van de beschrijvingen. Ons team is geïnteresseerd in wat er op elektrofysiologisch niveau in de hersenen gebeurt. Ik weet zeker: als we zoiets de hele tijd doen, al is het maar voor 1,3 seconden, dan heeft die aanraking ook betekenis voor ons wezen.

Regulerende functie: aanraking stabiliseert emoties en gedachten

Wat vind je?

We begrijpen wat we spontane gezichtsaanraking noemen als een regulerend mechanisme dat een organisme heeft gebouwd om verstoringen veroorzaakt door niet-gerelateerde stimuli te compenseren. Dit kunnen cognitieve of emotionele stoornissen zijn: wanneer we ons onwel, bang of gestrest voelen, wanneer onze gedachten afdwalen of op alledaagse momenten van persoonlijke stress.

KohKunt u een eenvoudig voorbeeld uit het dagelijks leven geven?

Twee mensen hebben een diep gesprek wanneer een aantrekkelijke derde persoon langskomt. Dit leidt voor een korte tijd tot emotionele onbalans voor de gesprekspartner. Door zichzelf onbewust aan te raken, kan hij zijn innerlijke balans herstellen en zich weer concentreren op het gesprek.

Hoe heb je een vergelijkbare situatie in het lab gecreëerd?

In onze experimenten hebben we cognitieve thema’s geïdentificeerd. In de meest recente studie werd hen gevraagd om twee dieptepatronen aan te raken en deze gedurende 15 minuten te onthouden, en ze vervolgens uit het geheugen op te nemen. Tijdens de herinneringsfase ‘behandelden’ de armen ons met lawaai: huilende kinderen, fietsbellen, klopboormachines en zo meer. Het was interessant dat dit precies is wanneer de meeste zelfaanraking plaatsvindt. Tijdens de experimenten maten we elektrische stromen in de hersenen van de deelnemers.