PhD: wie moet en mag geen PhD hebben?

Een doctoraat is een speciaal soort kwalificatie. Bewezen “zelfstandig kunnen werken” (University Deans Conference). Met deze nog zeer algemene bepaling zijn er eigenlijk twee groepen kandidaten te onderscheiden en wordt een doctoraat niet aanbevolen.

Kandidaten en niet-kandidaten

Ten eerste is er de groep die zichzelf overschat. In mijn beroep hebben sollicitanten bijvoorbeeld met succes een sociaal project afgerond en willen ze een soort praktijkrapport met bijgevoegde documenten als scriptie indienen. Interviews met betrokkenen worden dan altijd gecombineerd. Een dergelijk project vermindert de kwaliteitseisen voor de huidige Ph.D. Wetenschappelijk werken betekent de stand van het onderzoek kennen, beschrijven en overstijgen, maar niet wat er eigenlijk ergens wordt samengevat.

Vertegenwoordigers van de andere groep verklaarden dat elk onderwerp bij hen paste en dat ze om “professionele redenen” in de titel geïnteresseerd waren. Deze kandidaten hoeven niet eens incompetent te zijn, maar ze hebben ook geen passie voor een onderwerp. Je probeert met minimale inspanning je doctoraat te behalen (“Niemand zal later om de graad geven!”). Zo lazen ze een artikel in de Frankfurter Allgemeine Zeitung over dit onderwerp, dat ze als uitgangspunt namen.

“Deze kandidaten hoeven niet eens incompetent te zijn, maar ze missen geen vak.”

Anderzijds is een andere groep vaak niet van toepassing: de groep van voorzichtig, voorzichtig, zelfkritisch. Ze schrappen elk woord dat ze zojuist hebben geschreven en kunnen geen betere bedenken. Tot deze groep behoren ook degenen die eisen aan zichzelf en hun werk stellen die niet kunnen worden waargemaakt – en omdat je eraan twijfelt, je niet eens wilt promoveren – uit zelftwijfel. Ze kiezen onderwerpen die te heftig zijn of vastzitten in secundaire literatuur en omdat ze ergens op terug willen komen. Je bewijst de vanzelfsprekendheid door middel van drie bibliografische referenties om jezelf in alle opzichten te verzekeren.

Hegels paradox

Iedereen die merkt dat lopend onderzoek (uiteraard over een onderwerp) moet worden gecorrigeerd, zou moeten besluiten om een ​​Ph.D. Die geconfronteerd wordt met een gevoelige kloof. Iedereen die denkt dat hij het beter kan. Wie tekortkomingen tegenkomt, wil ze herstellen. Hij die ervan overtuigd is dat hij iets te zeggen heeft, is nog niet gezegd. Als dit gevoel is: “Ik kan het beter. Je zult versteld staan! Dat zou de wereld moeten weten!” Niet daar, de scriptie zou ook een saai literair werk worden dat stof in de archiefkast staat te verstoffen.

Elke promovendus heeft dus zelfvertrouwen en ambitie nodig om het onderzoek bij te kunnen houden. Misschien hoort de zin “Hegel had het hier mis” niet in de tekst te staan. Maar de motivatie moet zijn om te schrijven. Zonder deze aanspraak op hetzelfde wordt alleen bedrukt papier geproduceerd en kan de achterkant worden gebruikt voor notities of boodschappenlijstjes.

Overweeg upgraden als een podium

Structureel zou het volgende moeten gelden: Het doctoraat is geen doelstelling maar een fase. Je moet weten waar je heen wilt. Het wordt immers niet afgekeurd om te promoveren om betere carrièremogelijkheden te hebben. Maar dan moet je het werk ook schrijven over een onderwerp dat deze professionele relevantie heeft. De scriptie is dan een toegangsbewijs en een visitekaartje.

Als je in de wetenschappen wilt blijven, moet je jezelf vertrouwd maken met andere kansen en carrièrepaden. (Helaas) kun je geen succesvol proefschrift meer indienen en daarmee je reputatie rechtvaardigen. Om succesvol een wetenschappelijke carrière te plannen, zijn er tegenwoordig andere aspecten: netwerken, veel contacten, werken met instellingen en instellingen, congressen bijwonen, enz.

Helaas missen veel sollicitanten het genoemde zelfvertrouwen. Je hebt alles gelezen, kennis gemaakt met alle gegevens en de zoekvraag correct afgehandeld. De presentatie is foutloos en perfect opgemaakt. Ze komen altijd op tijd voor het gesprek, zijn uitstekend voorbereid en komen dan langs. Ze hebben niet de moed om zich tegen Hegel te verzetten, om te zeggen: “Ik weet het beter!”. Misschien is het voldoen aan of voldoen aan de verwachtingen nog steeds onderdeel van de socialisatie van het gezin: “Let op de mening van de meerderheid, politieke correctheid, gehoorzaam, wees voorzichtig, waag het niet te ver …”. Dit is waar, maar frustrerend. De sociologie is zeker in staat om deze habitat te definiëren in termen van klassen- of groepentheorie. Promotiefinanciering betekent hier aanmoediging.