Lemgo’s nieuwkomer Baijens wekt verwachtingen – Nederlanders willen eersteklas met ASV Hamm

Hoe traint hij? Natuurlijk: op de fiets. Danny Bigins is tenslotte een Nederlander. Er zijn clichés waaraan moet worden voldaan.

Belangrijk – en het appartement waar de nieuwkomer van het tweederangs handbalteam ASV Hamm-Westfalen is ingetrokken, ligt op een steenworp afstand van Westpress Arena – waar de 23-jarige zoveel tijd zal doorbrengen en veel mogelijke successen in de toekomst wil feest vieren.

Baijens is een van de zes nieuwkomers in de tweede klasse in de Hummer. De verwachtingen die de tussenpersoon gewekt heeft onder degenen die verantwoordelijk zijn voor de Hummer zijn hooggespannen. Baijens stond immers al anderhalf jaar onder contract bij SG Flensburg-Handewitt bij TBV Lemgo Lippe in de eerste Bundesliga en heeft enige ervaring. “Ik ben nog 23 en ga nog een paar jaar door”, weet de in Rotterdam geboren Mittleman dat hij nog moet leren.

Vanaf het begin een goed gevoel

Dit besef maakte het voor de ASV mogelijk om de Nederlander in de eerste plaats naar Hammer East te begeleiden. Want toen in de winter duidelijk werd dat zijn positie in het achterland van Lemgo ingevuld zou worden, besloot hij opnieuw te starten in de tweede klasse – om zoveel mogelijk oefening op te doen in een verantwoordelijke rol. “Er zijn wat vragen van clubs geweest, maar ik heb er niet zo’n goed gevoel bij gehad”, zegt Bigins. “Toen kwam Hamm. En ik dacht vanaf het begin dat hij het goed kon doen. We speelden Lemgo in voorbereiding bij Hamm, ik denk dat de zaal goed is. Na een gesprek met algemeen directeur Thomas Lammers en coach Michael Lehrcht, werd de beslissing genomen om hier te komen en niet meer zoeken. Dat was het enige echte gesprek dat ik in de winter met een club had.”

Kleine partij Vladimir Bozic

De ASVers huiverden echter meerdere keren voordat ze het contract tekenden, uit angst dat Baijens weer anders zou beslissen. Want sinds november heeft de middelste man van Lemgo aanzienlijk meer tijd gehad en heeft hij echt goede games gemaakt, zoals tegen HBW Balingen-Weilstetten, waar hij zeven doelpunten maakte. “Tijdens de wedstrijd zei Vladimir Bozic al dat je naar Hamm moest komen”, herinnert de rechtshandige zich het gesprek met de op dat moment nog voor HBW spelende ASV-doelman. “Maar toen was het voor mij duidelijk dat ik naar Hamm zou komen, ook al had ik het contract nog niet getekend. Daarom waren de zeven goals niet belangrijk.”

Want Baijens hoorde alleen maar goede dingen over ASV uit zijn omgeving. “Ik sprak met mijn Lemgo-teamgenoot Lukas Zerbe, die met de coach bij Ferndorf werkte – het werkte. En mijn beste vriend, Ivar Stavast, met wie ik sinds mijn 14e voor de nationale teams speel, is ook bij ASV geweest. Hij zei veel goede dingen over belangrijk.

Helemaal nationaal team: Al op 17-jarige leeftijd ontving de middelste man zijn eerste benoeming in het eerste nationale team – tegen Denemarken. “Ik speelde slechts drie minuten, maar ik scoorde meteen een doelpunt – met mijn linkerarm. Het was geweldig omdat alle jongens met mij speelden in Flensburg.”

Een afstammeling van de handbalfamilie

Van Danny Bigins werd verwacht dat hij een handbalspeler zou worden. Zowel ouders als grootvader waren handbalspelers. De reis naar het voetbal eindigde snel. ‘Als je iets heel goed kunt’, legt hij uit, ‘is dat leuker dan als je ergens mee bezig bent.’ Op driejarige leeftijd begon hij in Rotterdam, waar hij samen met zijn broer speelde. Mark Schmitz – een andere oud-ASVer-speler – bracht hem op 15-jarige leeftijd naar Volendam, waar hij twee jaar in de Nederlandse eerste divisie speelde. Toen was Flensburg op zoek naar een speler in het centrum van de verdediging – Bigins arriveerde plotseling sneller dan hij had gedroomd: “Natuurlijk was het moeilijk, maar ik wilde altijd in Duitsland spelen. Toen speelde ik het eerste jaar in de derde divisie en Ik mocht meetrainen met professionals.”

Dat hij relatief klein is voor een handbalspeler met een lengte van 1,82 meter ziet hij niet als handicap. “Handbal is de afgelopen jaren veranderd”, zegt hij. “Vroeger was je ongeveer 1,80 meter lang en dan kon je in de achterkamer spelen. Maar het spel werd sneller. In het midden kun je dat oplossen met een stoot of snel.” Dat is precies waar hij zijn sterke punten ziet. Snelheid, 1:1 spel, snelle beweging “en de worp wordt steeds beter”, zegt hij. “En ik kan ook verdedigen op de tweede plaats, dat is belangrijk.”

Baijens is ervan overtuigd dat hij en Sören Südmeier in de toekomst een goede middenachter zullen vormen. “Ik heb nog niet met Südi getraind”, zegt hij. “Maar het gaat goed met ons, we praten samen over wat we met Hamm willen bereiken. Hij is een slimme speler. En ik hoop van hem te leren.” Het doel dat hij zich met ASV heeft gesteld, is ambitieus. “Natuurlijk, we willen aan de top van de tafel spelen”, zegt hij. “De club heeft de goede mensen uit de eerste divisie naar buiten gebracht en dit is daar het bewijs van. Waar gaat het eindigen? Geen idee. Ik wil mijn aandelen krijgen en laten zien dat ik terug wil naar de eerste divisie Met ASV.”

77- Het rugnummer is verplicht

De speler die voor het laatst de nr. 77-trui droeg bij Hamm, heeft de prestatie al bereikt: met Chen Pomeranz als vleugelverdediger behaalde de ASV zijn enige promotie naar de Senaat in 2009. “Ik ken hem niet eens”, de 23 -jarige beweert, zeggende dat Er zijn andere redenen om het te kiezen. “Ik heb altijd een zeven gehad. In Flensburg mocht ik het niet meenemen omdat clublegende Anders Eggert het vroeger droeg en het is niet meer verkrijgbaar. En in Limjo had ze al Isaias Guardiola. Daarom besloot ik om op de twee nummers van mijn opa en vader, die ook de zeven droegen.”

Bovenal kijkt Bigins ernaar uit om weer regelmatig voor toeschouwers te spelen in Hamm. Omdat het vooral ontbrak in tijden van epidemieën. “Eerst kon het nog. Maar begin februari waren er geen toeschouwers”, zegt Bigins, die in Nederland ook een afstandsopleiding sportmarketing volgt. “Zonder fans krijg je een beetje energie, je kunt spelen zoals je wilt, maar je wordt niet naar voren geduwd. Alleen de laatste paar wedstrijden hebben we gemerkt hoe enthousiast ze is.”

Vriendin die handbal speelt in Denemarken

Naast sporten en studeren zijn de belangrijkste vrijetijdsbestedingen van de Nederlander ontspannen op de bank, series kijken, een beetje Playstation en veel tijd doorbrengen met vrienden, vriendinnen en familie. Zijn vriendin speelt natuurlijk handbal. in Denemarken.

Muziek is ook een van de emoties die een Rotterdammer heeft. “We hebben al een muziekregisseur”, de rapfan wil nog steeds niet solliciteren voor deze functie, maar helpt graag. “Als anderen het willen, doe ik het. Ik speel niet alleen rap, ik speel Nederlandse liedjes en feestmuziek.”

Hoewel hij gelooft in de standaard van handbal voor zijn teamgenoten, ziet hij ruimte voor verbetering in de occasionele pre-training voetbalwedstrijd. “Eerlijk gezegd was het niveau bij Lemgo veel beter”, zegt hij. “En ik haat jonge mensen versus oude mensen het meest – omdat we nooit winnen. Tot nu toe hebben we drie keer gespeeld en drie keer verloren.” Bij handbal zou dat in ieder geval anders moeten zijn.