Katten herkennen de woorden die op hen gericht zijn

“Ik zie je later!” of “Hoe gaat het?”: Deze zinnen klinken een beetje anders wanneer iemand ze tegen hun kat of tegen iemand anders zegt. De resultaten van een pilotstudie geven aan dat katten deze verschillen goed lijken in te zien. En wat hun eigenaren betreft, dieren kunnen taal die op hen is gericht onderscheiden van uitspraken die op mensen zijn gericht. Dit komt tot uiting in de duidelijke gedragspatronen. De onderzoekers zeggen dat het verder bewijs is van de subtiele manieren waarop katten zich aanpassen aan menselijke verzorgers.

Met hun winnende charme zijn ze de menselijke samenleving binnengedrongen: miljoenen tamme tijgers wonen tegenwoordig in families over de hele wereld – de kat is het populairste huisdier ver voor de hond. Ondanks dit grote belang is de relatie tussen mens en kat minder goed onderzocht dan die van de hond. Dit komt omdat katten, door hun spreekwoordelijke koppigheid, de neiging hebben om buiten het bereik van de wetenschap te zijn. Bovendien vertonen deze solitaire wezens, in tegenstelling tot dierenhonden, een subtieler interactiegedrag met mensen. Veel kattenbezitters vinden de relatie met hun dieren echter te complex en persoonlijk. Sommige onderzoeken kunnen deze gevoelens zelfs wetenschappelijk bewijzen.

De relatie tussen mens en kat in beeld

De huidige studie richtte zich op het belang van de vocale communicatie die mensen met hun katten tot stand brengen. In principe is het bekend dat spraak gericht op huisdieren verschilt in toon van de gebruikelijke manier van spreken – het is vergelijkbaar met de manier van spreken gericht tot kinderen. Voor honden is al aangetoond dat deze vorm, ook wel verzorgertaal genoemd, zinvol kan zijn voor een dier: viervoeters herkennen de toon van de stem en reageren er met speciale interesse op. Maar geldt dit ook voor de meer “moeilijk te beïnvloeden” katten? Wetenschappers onder leiding van Charlotte de Mozon van de Universiteit van Parijs Nanterre onderzochten deze vraag in een experimenteel onderzoek.

De proefdieren waren gemiddeld 16 binnenkatten die bij hun baasjes in één huishouden woonden. Voor het onderzoek werden de stemmen van de eigenaren van dieren opgenomen wanneer ze met hun dieren omgingen, zoals met ze spelen of ze begroeten. Met dit in gedachten hebben de onderzoekers audioclips gemaakt met individuele zinnen en zinsdelen die uit de op katten gerichte taal kwamen. Bijvoorbeeld: “Hoe gaat het met je?” “Wil je iets eten?” of “Tot ziens.” Ter vergelijking maakten de onderzoekers ook audioclips met dezelfde zinnen wanneer een katteneigenaar ze naar een mens verwees.

Ten eerste documenteerden de wetenschappers in wezen dat sommige reacties het feit weerspiegelden dat katten verzorgers herkenden op basis van hun stem. De dieren stonden onder cameratoezicht in hun vertrouwde thuisomgeving terwijl een vreemdeling hun naam riep via een luidspreker. Daarna hamsterden ze hun oren, maar toen ze de vreemde roep herhaalden, verslapte hun aandacht dramatisch. Maar toen de stem van de eigenaar plotseling uit de luidspreker kwam, werd het dier zichtbaar geactiveerd: bij de meeste katten weerspiegelde het zoekgedrag, oor-oogreacties, kwispelen met de staart en andere fysieke tekenen dat het de verzorgers had herkend.

“Over mij”

Toen ging het over spraakherkenning. Eerst speelden de onderzoekers door de mens geregisseerde audioclips van hun eigenaren af ​​aan de proefdieren en legden ze het gedrag van de dieren vast door de video-opnames te analyseren. Vervolgens werden de vocale indrukken omgezet in opnames gericht op de katten. Zoals het team meldde, traden er tijdens de overgangsperiode significante gedragsveranderingen op bij de dieren: toen ze hoorden hoe een verzorger gewoonlijk tegen mensen praat, vertoonden ze iets verhoogde activiteitspatronen. Bij het horen van ‘kattenpraat’ weerspiegelden de reacties echter een perceptie van de speciale betekenis, meldden de wetenschappers.

Zoals uit het derde deel van het experiment bleek, lijkt het erop dat deze reactie in het algemeen niet gebaseerd was op de toon van de menselijke kat die sprak: want toen de dieren de spraak van een vreemde tegen een kat hoorden, reageerden ze niet anders dan wanneer ze spraken met een kat, de mens. Het komt erop neer dat de onderzoeksresultaten suggereren dat: “Katten blijkbaar taal kunnen onderscheiden die specifiek op hen is gericht, van de vorm die op mensen is gericht wanneer hun eigenaren zinnen uitspreken”, vatten de wetenschappers samen.

Ze merken echter op dat de resultaten tot nu toe gebaseerd zijn op een kleine steekproef. Volgens hen moeten ze nu uitgebreidere onderzoeken bevestigen en uitbreiden. Het blijkt in ieder geval eens te meer dat het mogelijk is om de subtiele aspecten van de fascinerende relatie tussen een kat en een mens te belichten.

Bron: Springer, technisch artikel: Dierperceptie, doi: 10.1007/s10071-022-01674-w

© wissenschaft.de – Martin Vieweg