In Harmony: The Benders nemen afscheid van het voetbalpodium
Lars en Sven Bender (32) tekenden samen de grens onder hun carrière. Niets anders zou ook bij de tweeling passen. Groeten aan Stefan von Nock.
Het is een onvergetelijk moment. Vol kippenvel. Een heel stadion verrijst. Meer dan 80.000 mensen aanbidden voor hun respect, waardering en liefde. De speler die zijn kleuren niet meer draagt. Borussia Dortmund versloeg Bayer Leverkusen met 4-0. En tegen Sven Bandar. Maar Sood viert hem met gezangen en dwingt hem om van deze golf te houden. Een eer die zo weinig kan krijgen. Tranen stromen. De minuten die bewegen zijn krachtiger dan woorden.
In april 2018 keerde Sven Bender na zijn verhuizing van BVB naar Leverkusen voor het eerst terug naar zijn oude werkplek. Na ruim drie jaar zwijgt “The Yellow Wall” aan het einde van het seizoen nog steeds. Slechts twee stiltes (“Bedankt Mane” en “Spelers komen en gaan, legendes blijven” met Sven’s grote reddingswerk in de halve finale van de beker in München 2017) brult in stilte in de bijna verlaten voetbaltempel van Dortmund. Daar vierde Sven zijn grootste overwinningen van 2009 tot 2017 (twee Duitse kampioenen, twee bekers). Zijn vertrek van het grote podium zonder applaus. Sven, die iedereen in Dortmund zojuist Mane had gebeld, zegt bij het doelpunt van april 2018. Een week geleden namen hij en Lars afscheid van Leverkusen’s laatste thuiswedstrijd dit seizoen, en natuurlijk voor de lege rangen.
Elk meer dan 400 competitieve spellen
Hoe de tweeling het betaalde voetbalpodium verliet na meer dan 400 competitieduels (Lars 417 / Sven 445) voor hun clubs zegt veel over de twee 32-jarigen. Terwijl Sven ondanks een enkelblessure een echte “afscheidswedstrijd” kon spelen in Dortmund, was Lars pas de laatste twee minuten na een meniscusoperatie in februari, waarin hij een strafschop mocht omzetten in Bayer 3-1. In ieder geval een herstellend einde.
Hij gaat naar waar ik mijn voeten wegtrek.
Meer was niet mogelijk na 15 jaar betaald voetbal. Broeders hebben altijd alles gegeven en hebben alle materiële grenzen verlegd. Het gezegde van voormalig BVB-teamgenoot Sven, Nuri Shaheen, is legendarisch en zei ooit treffend: “Hij gaat met zijn hoofd waar ik met mijn voeten trek.”
Zelfs Lars, die de afgelopen jaren tot rechtsback is omgeschoold, heeft uitgevoerd wat hij zelf ‘de volledige uitputting van zijn lichaam’ noemde uit liefde voor sport en een ambitie die zo groot is dat hij niet meer gaat. Na het winnen van de titel als Europees U-19 kampioen in 2009, belette een ongelukkige blessure hem om verdere overwinningen te behalen.
Pech met blessures en miste het WK 2014
Zijn meest opwindende ervaring was drie weken voor de Wereldbekerfinale van 2014. Het gebeurde tijdens het trainingskamp van het Duitse voetbalteam in Zuid-Tirol. Spierpeesblessure in de dij. Het WK is uit. Lars speelde in Brazilië. Toen Bastian Schweinsteiger en Sami Khedira op 6-jarige leeftijd naar Rio reisden na vraagtekens te hebben gekregen over hun fitheid. Maar zoals het geval was, beleefde Lars (19 internationals) alleen het winnen van de Duitse titel op afstand. Gladbach-speler Christoph Kramer kreeg zijn ticket inclusief finale. Bewegende hit.
Exclusief voor Klopp: “Welk bot is niet gebroken in Mane?”
‘De droom was verbrijzeld’, legt Lars uit na zijn vertrek. ‘Ik kan nog steeds niet zeggen hoe ik ermee zal omgaan.’ Sven (zeven caps) had eerder zijn WK-hoop moeten begraven vanwege een infectie van zijn schaambeen. Lars, die op het punt stond de volgende stap in zijn carrière te zetten, is nog niet echt hersteld van dit trauma en krijgt keer op keer te maken met zware tegenslagen. Soms de knie, soms de voet en soms de dij. Zware koers. Het feit dat hij dit nog vijf jaar meemaakt voordat het stopt, is verbazingwekkend en getuigt van zijn aard. Als hij de Lars Bender speelt, eindigt hij als een kicker, vaak in een cirkel of in de internationale klasse. Ongeacht of hij wordt vereist als zes-back of een full-back. Als hij niet op de ranglijst verscheen, zou zijn lichaam opnieuw kunnen toeslaan.
Ik heb gewoon geen zin om te rotzooien met afkickklinieken, games van buitenaf te bekijken en op mijn rug te worden geklopt.
Vaak in de afgelopen jaren. “Ik heb geen zin om te rotzooien met afkickklinieken, wedstrijden van buitenaf te kijken en op de rug geklopt te worden, het is voorbij. Dat heb ik niet meer nodig”, legt Lars uit, die is aangesteld als Bayer’s ere zevende aanvoerder.
Als iets niet meer werkt, dan werkt het niet meer. Noch Lars, noch Sven wilden de dingen doormidden doen. De broers staan aan het plafond, omdat ze vaak het maximum overschrijden. Sven beweert: “Met al deze pijn slaat het nergens meer op omdat we niet 100 procent konden handelen. Iedereen die ons kent, weet dat het voor ons een oplichterij is. We bestaan helemaal of helemaal niet. ”
Aflossing van de vereniging
Ze ontleenden geen claims aan hun onvoorwaardelijke toewijding. precies het tegenovergestelde. Toen coach Hannes Wolf drie weken geleden met hen sprak over hun vertrek, voorkwam Sven zichzelf uit dankbaarheid belangrijke wedstrijden in Bremen en tegen Union Berlin te starten, zolang Bayer nog niet op de zesde plaats stond. Wolf is opgewonden: “Sven is een geweldig persoon. Hij heeft het me zo gemakkelijk gemaakt. Omdat ze allebei altijd zeiden: het doel bereiken, de Europese Liga, is het belangrijkste. Het gaat niet veel om ons. Grote persoonlijkheden!”
Dit zijn de Benders. Doorzichtig. Het resultaat. Altijd nuchter. In het voetbal, dat veel mensen totaal verandert, laten ze zich nooit door de zaken bederven. “Het was niet altijd gemakkelijk, maar we zijn zo opgevoed dat je je punt begrijpt en niet tegen jezelf liegt en geloofwaardig blijft. We zeiden niets alleen omdat je het wilde horen. We zijn 15 jaar overgestoken. op die streak en zijn al jaren trouw “, legt Sven uit. Lars voegt eraan toe: “Waarom zouden we iets filmen alleen omdat het gordijn open is. We wilden altijd zijn wie we zijn.”
Dit is hoe ze zich gedroegen in persoonlijke omgang. Soms mopperend (“Wat wil je weer? Laat me gewoon met rust”) als je een depressieve Lars moet vragen of hij weer geblesseerd raakt, dan tussen het oefenterrein en Bay Arena voor 20 minuten over dingen buiten de dag naar een werkdag met elkaar chatten. Bochten. Soorten. De goeie gasten. Degene die zijn kinderen toevertrouwt.
Het team staat symbool voor hoe de samenleving eruit zou moeten zien: sta samen, laat je niet splitsen!
Twee mensen met een attitude. Lars bevestigde dit nogmaals na het laatste fluitsignaal: “Het team is een symbool van hoe de samenleving eruit zou moeten zien: sta samen, laat je niet verdelen! Het maakt niet uit wie er naast staat, hoe het eruit ziet, waar het vandaan komt. welke religie het heeft. Ik neem dat mee uit mijn carrière. Dit is de belangrijkste boodschap. ”
Eerlijk en direct: geen “nep-sociale” media
De confrontatie met hen was altijd een ervaring. De enige echte manier voor beiden om te communiceren. Ze voelden zich nooit warm met sociale media (“Het is nep sociaal”). “Ik heb geen persoonlijk contact, ik kan niet in iemands ogen kijken. We hadden altijd echt contact met mensen nodig en wilden nooit voorover buigen.” Ze zijn er allebei in geslaagd.
Daarom werden ze zo goed ontvangen. Met de fans (“Momenten van wilskracht op het veld, momenten van geklets in een interview of een prettig gesprek na de training. Maar uiteindelijk gaat het om ongelooflijke compassie en eerlijkheid”). Met mijn teamgenoten (“Ik heb veel mee kunnen nemen van de jongens”, nationale speler Jonathan Tah). Onder de managers (“Dergelijke persoonlijkheden en voetballers vind je niet vaak” is sportdirecteur Simon Rolfes). Met coaches.
Mede vanwege hun sterke persoonlijkheid nam Horst Hrubisch de Benders mee naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 als een drie-speler toegestaan vanaf de leeftijd van 23 jaar, die donderdag op het YouTube-kanaal van Bayer 04 zal verschijnen. De zilveren medaille na een 4-5 penalty shootout in de finale tegen de gastheren was een beloning voor vele ontberingen, vooral in de carrière van Lars. De Olympia Experience is het hoogtepunt van de ambitieuze tweeling. In Brazilië werkten ze voor de eerste en laatste keer na hun scheiding in 2009, toen ze in 1860 uit München vertrokken naar Dortmund of Leverkusen op 20-jarige leeftijd, samen in het dubbele hexagram. Een moment waarop een circuit voor beiden sluit.
Zoals op zaterdag 17.20 uur. Klasse gesloten als profvoetballer. Nu keren de in Rosenheim geboren broers terug naar Beieren. Het enige wat ze hoeven te doen is hun nieuwe rol professioneel te vinden. Als mensen blijven ze gewoon hetzelfde. Net als elke voetbalfan waar ik van hou.
“Analist. Schepper. Zombiefanaat. Fervente reisjunkie. Popcultuurexpert. Alcoholfan.”