Iemand Mike – de focus van goed. ACHGUT.COM

Meng Groenen

Er zijn verhalen die je gewoon niet kunt verzinnen. Of misschien. Het heeft bijvoorbeeld een heel tragisch verhaal Mike Neuendorf Vilt, om zo te zeggen. Ze kwam uit een arm land in Duitsland en vluchtte plotseling naar – ga alsjeblieft zitten – Engeland. Dus: hij rende bijna weg. De blanke GOS-man vond daar een naar ik aanneem een ​​zeer genereuze baan. En om wat voor reden dan ook, hij nam het mee. Ik trok het eruit, om zo te zeggen.

Maar Mike Neuendorf had geluk. Na 10 jaar zijn er twee jongens en een MA in Illustratie Camberwell College of Art(In het Duits: “De tekencyclus is voorbij”) We gingen terug naar ons goede oude huis. Hun homepage onthult niet waar precies, maar ik vermoed dat het terug is in deze vreselijke provincie, waar de wet van de vuist nog steeds heerst. Berlijn of Wuppertal of Olsen of zoiets. Daarom kan Mike nu onder de noemer “haar vliegervaring bij FAZ vertellen”.Waarom voelden we ons als gezin in het buitenland zo vreemd?Om te melden: FAZ viel het smerige artikel lastig met de tekst: “Het was een geweldige tijd. En toch realiseerde ik me: zelfs als je de taal spreekt, kun je je raar voelen. “Oh ja! Ik voel me zo elke keer dat ik Offenbach bezoek, bijvoorbeeld. Zelfs als ik nu wat vulgaire woorden in het Russisch, Arabisch en Turks kan spreken. Welk nee. Ik gebruik het indien mogelijk. Ik ben het leven niet beu.

FAZ is duidelijker op Facebook: “Ver van huis, familie, vertrouwde taal en cultuur, werd ik me bewust van hoe het moet zijn voor vluchtelingen”.

Ik geef toe, ik heb het artikel niet helemaal gelezen, want met zo’n grap kon zelfs een FAZ-proeflidmaatschap van 30 dagen me niet overtuigen om me een tekst te geven die zo begint: “We zijn al een maand niet getrouwd. , toen mijn man me belde tijdens hun lunchpauze: “De baan in Londen is nu Vrij, en als ik wil, kan ik die krijgen!” Dat was echt een gekke verrassing. “Nou, ik denk dat voor iemand die voor een internationale bedrijf en kijkt naar “de positie in Londen”, het is echt niet zo verwonderlijk dat het wordt geadverteerd en tentoongesteld binnen het bedrijf. Het zou een “gekke verrassing” zijn geweest als hij had geweten dat de hele koninklijke familie was uitgeroeid en dat hij volgende week in St. Paul in plaats van in Westminster Abbey zou worden gekroond tot de enige overlevende van de koninklijke bastaardstam. Maar ik dwaal af. Het gaat over “Mayx ‘besef van hoe het zou moeten zijn voor vluchtelingen.”

Er is 30 minuten lang niets te eten

Ik stel me Mike voor die naast Mike’s man staat in de buurt van Duinkerken aan het Engelse Kanaal en hoe het Britse verkenningskorps wachtte op een paar opblaasbare boten die een Engels ngo-schip in het midden van het kanaal oproepen, dat vervolgens Neuendorf naar Dover verscheept. Natuurlijk is er niet genoeg voedsel op het schip voor alle geredde vluchtelingen, en er is niets te eten gedurende de lange 30 minuten totdat de krijtrotsen tevoorschijn komen en hoop beloven. Zodra “HMS George Floyd” aanmeert, staan ​​Mike en Mike’s man in de rij om op te nemen. Pech: ze verloor haar legitimatiebewijs terwijl ze de Lüneburger Heide ontvluchtte, maar Maike’s man was slim genoeg om zijn mobiele telefoon-ID aan te nemen en heeft ook een werk- en werkvergunning. ‘Nou, hij is aan het werk,’ schreeuwde de politieagent. Hij controleert even het certificaat en pakt de twee dan in de bus naar Londen.

Eenmaal daar aangekomen, ga je eerst naar de Rode Kruistent, je moet een plek vinden om te overnachten. Dit duurt echter te lang voor Maike en Maike, en na een uur lang en angstig wachten steken ze de tent in brand. Welcome to German Refugees probeert meteen een appartement te vinden in de City of London, je hoeft alleen maar je wensen te bevestigen.

De volgende dag gaat Mikes man voor het eerst naar zijn werk – en Mike? Ze is thuis en leert eerst Engels. U wilt immers inburgeren. Ze verlaat het huis het liefst ’s morgens vroeg of’ s avonds, omdat er niet veel Engelsen op straat zijn die haar plagen met haar niet-rode haar en gaan winkelen. Aldi is vlakbij gelegen. Tuurlijk, Aldi English, maar ze wil niet zonder bier – ook al is het een Engels bier. Ze ontmoet een slager die graag een varken slacht in de achtertuin en dan steaks en joint verkoopt, en ze houdt niet van “fish and chips”. De man Mike ook niet.

Oh, is er hier links verkeer?

Ze voelt zich ook wat ongemakkelijk bij de Duitse gemeenschap in en binnen Londen. Ze voelt de sociale druk om dirndl en vlechten te moeten dragen, ook al wil ze dat niet echt. Maar de gebroken onderkaak van haar buurvrouw Greding is een constante waarschuwing voor haar. ‘Ik rende naar de deur’, zei de buurman. Mike zit dus dag in dag uit thuis, terwijl Mike’s man dagenlang in een van de kantoortorens van de stad werkt. Ze mist ze, de goede berglucht, het geritsel van dennenbomen en de geur van heide Lüneburg. Het mist vooral de wedstrijden en de sfeer in het voetbalstadion FC Oldenstadt-Uelzen, het Engelse voetbal is wreed, onverschillig en saai. Ze leert Engels, baart twee zoons en volgt een schildercursus.

Maar het is niet hetzelfde. Het is en zal nooit Engels zijn. Ze begrijpt de wisselkoersen van de euro naar het pond en vice versa niet, en haar enige poging om de auto te verplaatsen eindigde bijna in een frontale botsing omdat ze vergat dat er in Engeland links verkeer was. Sindsdien gebruikt ze de verwarrende London Underground voor de paar dagen dat ze de deur uit durft te gaan en zo vaak verdwaalt. Nu draagt ​​ze altijd een dirndljasje, zodat werkloze jonge Duitsers die rondhangen in haar ranzige kleren haar niet zullen benaderen. Het lichtpuntje is haar wekelijkse telefoontje naar haar familie, die wat gezondheidsproblemen heeft en aan wie ze stiekem geld overmaakt. Anders brengt het ARD en ZDF in kaart en ziet het via satelliet. Het BBC-programma blijft haar een raadsel, ondanks haar enigszins bekwame Engels. Je bent vreemd en raar, Engelsen. ​Zo gek als de konijntjes van maartZoals haar keizer en echtgenoot zeggen.

Eindelijk, na tien lange jaren in een onbegrijpelijk vreemd land, in deze vreemde en ontoegankelijke cultuur, heeft Mikes man enig begrip en keert met haar terug naar het verwoeste Duitsland van Angela Merkel. Terugkeren naar bier, varkensvlees geroosterd en op zondag naar de kerk gaan, wat ze echt miste. Ja, Mike kan nu ook haar ontsnappingservaring melden en waarom ze haar nooit mee naar huis heeft genomen in Engeland. Een tragisch verhaal met een happy end. Ze was geraakt door de tijd die ze in Engeland doorbracht, ook al wilde ze dat niet toegeven. Want als Mike vandaag het huis verlaat, mompelt ze “Regel, Britannia!”

(Meer retroverhalen van de auteur hieronder www.politticker.de​

Van Thilo Schneider Het is net verschenen in de Ashkout-editie: De donkere kant van Mittelschicht, Uitgave van Achkout, 224 pagina’s, 22 euro