Honden ademen spanning in – wissenschaft.de

Veel van mijn baasjes zeggen dat mijn hond me kan vertellen hoe ik me voel. Volgens een recente studie zou dit iets te maken kunnen hebben met het verhoogde gevoel van menselijk welzijn van de viervoeter: experimenten tonen aan dat honden geurmonsters kunnen onderscheiden van mensen die ontspannen en licht gestrest zijn. De onderzoekers zeggen dat de bevindingen meer licht werpen op de complexe relatie tussen mens en dier en nuttig kunnen zijn voor het trainen van therapiehonden.

Voor ons staan ​​zicht en gehoor op de voorgrond, maar voor de ‘beste vriend’ van de mens speelt de reukzin een relatief belangrijke rol bij de waarneming, zoals algemeen bekend is: de gevoeligheid van de hondenneus is legendarisch. De afgelopen jaren hebben onderzoekers zelfs het medische potentieel van bloedhonden aangetoond: ze kunnen verschillende menselijke ziekten opsporen door middel van geur. Dieren zijn zich bewust van de VOS die het lichaam onder speciale omstandigheden afgeeft.

Eerdere studies hebben ook aangetoond dat dieren de emotionele toestand van mensen kunnen ruiken. Zo is aangetoond dat ze met expliciet gedrag reageren op geurmonsters uit gevreesde situaties. Onderzoekers onder leiding van Clara Wilson van Queen’s University Belfast wilden deze bevindingen en de persoonlijke ervaringen van de eigenaren nu ondersteunen met een duidelijkere experimentele aanpak. Het is gebaseerd op een concept dat ook wordt gebruikt om ziekten op te sporen door middel van de reukzin bij honden.

Experimentele stress-inademing

Voor het onderzoek verzamelden onderzoekers adem- en zweetmonsters van 36 vrijwilligers. Genomen voor en na een experiment dat vaak wordt gebruikt in onderzoek naar milde stress-inductie: proefpersonen werden gevraagd om hoofdrekenen taken uit te voeren onder tijdsdruk. Om fysiologisch bewijs te leveren van de resulterende emotionele stress, werden naast de subjectieve beoordelingen van de deelnemers aan de studie, hartslag en bloeddruk geregistreerd. Alleen steekproeven van mensen die deze waarden significant verhoogd hadden, werden in het onderzoek gebruikt.

Eerst gebruikten Wilson en haar collega’s beloningen om vier honden van verschillende rassen te trainen om stressmonsters te onderscheiden van holtes die niet ademen of zweten, en om de juiste monstercontainer te signaleren. In de tweede fase werden het stressmonster van elk dier, hetzelfde stressvrije monster en een blanco aan een reeks testvaten aangeboden. Van deze drie verschillende categorieën, ‘Treo’, ‘Fingal’, ‘Soot’ en ‘Winnie’ moet de stresstest dan weer correct worden ingeademd.

Mensen ruiken gespannen

Zoals de wetenschappers meldden, waren de proefdieren in staat om deze differentiatietaken gemakkelijk onder de knie te krijgen: in een totaal van 720 tests hadden de honden gemiddeld ongeveer 94 procent van de tijd gelijk. Het individuele infectiepercentage voor individuele dieren was 90 tot 97 procent. De onderzoekers concludeerden dat de bevindingen aantonen dat fysiologische processen die verband houden met de stressrespons veranderingen veroorzaken in VOC’s in menselijk zweet of in de lucht die we inademen die kunnen worden gedetecteerd bij honden. Blijkbaar is hiervoor een relatief laag drukniveau voldoende. “Dit geldt ook bij het omgaan met mensen die onbekend zijn voor honden, zoals in onze experimentele benadering”, zegt Wilson.

De bevindingen dragen nu bij aan het begrijpen van de relatie tussen mens en hond en kunnen ook praktische betekenis hebben, zeggen de onderzoekers: ze kunnen worden gebruikt bij de beoordeling en training van therapiehonden, die bedoeld zijn om emotionele steun te bieden aan mensen met een handicap zoals post- traumatische stressstoornis (PTSS). “Dit is de eerste studie in zijn soort die aantoont dat honden geen visuele of auditieve signalen nodig hebben om menselijke stress te voelen. Hun vermogen om de aandoening te detecteren op basis van olfactorische signalen alleen zou nuttige informatie kunnen zijn voor hun therapeutisch gebruik”, zegt Wilson.

Bron: Queen’s University Belfast, artikel: Plus One, doi: 10.1371/journal.pone.0274143

© wissenschaft.de – Martin Vieweg