Het stoplicht leeft nog, maar de adviseur moet beter gaan rijden

mening

Alliantie Verkeersborden Het stoplicht leeft nog, maar de adviseur moet beter gaan rijden

Misschien om de vraag te beantwoorden waar de positieve punten zijn na deze marathon van bijna 30 uur die de rode, groene en gele crisisonderhandelaars namens hen hebben voltooid: de echte positieve punten blijven duidelijk verborgen.

En nee, dit is geenszins een tegenstrijdigheid, integendeel, het is zelfs een grote lof – een lof voor geheimhouding. Wie zich de glitches herinnert die werden gemaakt van commissies die daadwerkelijk in het geheim bijeenkwamen – van het CDU-voorzitterschap tot de ontmoetingen van de bondskanselier met premiers tijdens de coronapiekfase – kan alleen maar versteld staan ​​van de geheimzinnigheid van deze coalitiecommissie, met 17 deelnemers. De grootste van allemaal, van zondagmiddag laat tot dinsdagavond bezig met zichzelf en tientallen onbeantwoorde vragen, werd alleen onderbroken door een soort geraffineerd bedrijfsuitje van de kanselier en een andere deelnemer aan het Duits-Nederlandse regeringsoverleg in Rotterdam.

Tijdens de reis, die werd begeleid door 20 journalisten, zou er genoeg gelegenheid zijn geweest om te vertellen hoe het ging in de feestzaal op de vijfde verdieping van de kanselarij tijdens de lange nacht van het Bekmeisser-gekibbel, vooral tussen de FDP en de Groenen . Over verkeer en klimaatbescherming, wie, hoe en aan wiens kant de adviseur koos. Maar: geen stervend woord. Er zijn geen peilrapportages over wat er al is afgesproken en wat nog ter discussie staat. Zelfs voor wie thuisbleef: stilte in het bos.

Dat bleef hij tot het einde, totdat de uitslag bekend werd gemaakt.

Stoplichtstemming is beter dan de site

Daarmee is in principe ook de allerbelangrijkste vraag beantwoord of dit bondgenootschap, dat na nog geen anderhalf jaar hopeloos verdeeld leek, nog wel toekomst heeft. Ja zij heeft. Hoera, we leven nog. Tijdelijk. Regeringscoalities falen meestal niet vanwege fundamentele vragen. Ze falen omdat de hoofdpersonages niet meer met elkaar overweg kunnen. Bij verkeerslichten is dat duidelijk niet het geval. De innerlijke stemming is nog steeds beter dan de situatie.

De beslissingen zullen “zeer, zeer, zeer goed” zijn, had Olaf Schultz kort voor het einde van de onderhandelingen krachtig beloofd. Een triple boom, zeg maar. Wat de coalitiecommissie in 16 pagina’s schreef, staat ver af van de “regeringscrisis” waarin CDU-leider Friedrich Merz de republiek ziet. Het is zoals minister van Financiën Christian Lindner het samenvatte: elke partner kan elk punt vertegenwoordigen, en iedereen heeft iets waar ze ‘bijzonder blij mee’ zijn. De SPD krijgt meer sociale rechtvaardigheid, de Groenen krijgen veel geld voor de spoorwegen, en de FDP kan ook sneller over die snelwegen worden uitgebreid. onder andere.

En dus voor de man die verantwoordelijk is voor het feit dat de Alliantie de staat is binnengegaan waarin ze zich tot vanmiddag bevond – en er binnenkort weer in kan zijn: Olaf Schultz. De premier van Baden-Württemberg, Winfried Kretschmann, heeft gelijk als hij klaagt dat verkeerslichten beter zouden kunnen besturen en dat het “een teken van slecht rijgedrag van de kanselier” was als ze dat niet deden.

Olaf “Het zal het waard zijn” Schultz verdedigt zich graag met het argument dat Duitsers nog niet gewend zijn aan het feit dat drie partners op voet van gelijkheid regeren, allemaal met hun eigen of hun eigen politieke ideeën, en die altijd compromissen sluiten. breng hem binnen. Dit is de nieuwe uitdaging. Vrijwel alles is verkeerd met dit argument, behalve het gedeelte met afwijkende ideeën.

Een misdadiger en een hooligan

Er zaten ook drie partners in de grote coalitie, en de SPD gaf destijds zelf herhaaldelijk aan voornamelijk te regeren met twee heel verschillende partijen, de CDU en de CSU. En wat gelijkheid betreft: de laatste regering van Merkel bestond uit een ogenschijnlijk sterke partner en een losbandige halfsterke. Die tweedeling bestaat ook bij het stoplicht – met als enig subtiel verschil dat in de GroKo-tijd duidelijk de rol van de oproerpolitie vervuld was, terwijl nu de FDP en de Groenen daar voortdurend over kibbelen.

Het is aan de vertrouwenspersoon om dit meningsverschil definitief bij te leggen – al was het maar uit eigenbelang.

“De vis stinkt altijd vanaf de kop.” De zin is niet bijzonder origineel. Maar soms doet hij het wel. Sigmar Gabriel zei eens over Gerhard Schröder, toen het op een gegeven moment niet meer duidelijk was of de sociaal-democraten en de groenen – en de kameraden onder hen – nog samen of zelfs tegen elkaar regeerden. Olaf Schultz moet langzaam oppassen dat deze zin niet op hem van toepassing is.

Reactie is als eerste binnen streng Rug