Het buitenlands beleid van de kanselier: Merkel op het grote podium

IIn de herfst van 2002 verloor Angela Merkel de verkiezingen en won ze een vriend. De nederlaag bij de Bondsdagverkiezingen in september werd voorafgegaan door het gedwongen opgeven van haar kandidatuur voor de bondskanselier door haar partij aan het begin van het jaar. Maar in november reisde Merkel, hoofd van de CDU, naar Parijs. Daar wilde ze Jacques Chirac, de Franse president die net herverkozen was, helpen bij zijn pogingen om uit zijn achterban een nieuwe partij te vormen. Drie jaar later, in de herfst van 2005, won ook Angela Merkel de verkiezingen. Hij werd al snel zijn vriend, de Britse premier Tony Blair.

De nieuwgekozen kanselier verleende hen beiden onmiddellijk een gunst van vriendschap. Op de volgende EU-top, haar eerste als hoofd van de Duitse regering, ontrafelt ze de knoop die eerder door Blair, Chirac en anderen was gelegd in een ernstig geschil over de komende zevenjarige EU-begroting. Dit succes, behaald in minder dan drie maanden na haar ambtstermijn als kanselier, versterkte Angela Merkels reputatie op het gebied van buitenlands beleid – een reputatie waaraan ze bijdroeg aan haar algemene voorbereiding en persoonlijke kwaliteiten.