Economie: compatibel: de klimaatcrisis en armoede bestrijden

Dit werd gemeld door een team onder leiding van Oostenrijkse economen Klaus Hobasek Benedict Bruckner van de Rijksuniversiteit Groningen (Nederland) nu In het tijdschrift Natuur Duurzaamheid.. De experts gebruikten in hun onderzoek een breed scala aan gegevens van de Wereldbank, die informatie bevatten over 200 economische categorieën in 116 landen en die volgens de Nederlandse universiteit ongeveer 90 procent van de wereldbevolking beslaan.

Een enorm verschil tussen arm en rijk

het behalen van de duurzaamheidsdoelenSDG) zou in strijd kunnen zijn met de doelstellingen van het klimaatakkoord van Parijs om de opwarming van de aarde te beperken tot niet meer dan twee graden boven het pre-industriële niveau, en is herhaaldelijk aan de orde gesteld. Een betrouwbare schatting van het effect is er volgens de onderzoekers echter nog niet. De gegevens van de Wereldbank stellen Bruckner nu echter in staat om de CO2-voetafdruk van verschillende bevolkingsgroepen in de betreffende landen zeer gedetailleerd te berekenen.

Uiteindelijk laat de analyse zien hoe emissies ongelijk verdeeld zijn over landen en sociale klassen. Om de doelstelling van Parijs te halen, wordt geschat dat 1,61 tot 2,8 ton koolstofdioxide per hoofd van de bevolking en per jaar kan worden uitgestoten. Wetenschappers schatten echter dat de voetafdruk gemiddeld 14,5 ton was voor de VS, 6,3 ton voor Europa, 5,9 ton voor Rusland en Centraal-Azië en 4,5 ton voor China.

Ter vergelijking: de waarden voor India, Zuid- en Zuidoost-Azië zijn bescheiden met 1,3 en 1,2 ton. In Zuid-Afrika is het gemiddelde slechts 0,6 ton. Volgens gegevens in Europa staat Oostenrijk op de eerste plaats met waarden van meer dan 7,5 ton CO2 per hoofd van de bevolking.

Extra uitstoot tot maximaal slechts 2 procent

Bruckner legde uit dat de kritische factor voor het berekenen van het armoedeverminderingseffect is hoe de sprong uit extreme armoede eruitziet, vooral in minder economisch ontwikkelde landen. De resultaten laten zien dat het verhogen van een miljard mensen boven de armoedegrens (inkomen van minder dan $ 1,7 per dag) de wereldwijde uitstoot met slechts 1,6 tot 2,1 procent zou verhogen. “De reden hiervoor is de ongelijke verdeling van de koolstofemissies”, zegt Bruckner.

De onderzoekers kwamen tot een gemiddelde voetafdruk van 48 ton voor de rijkste één procent van de wereldbevolking. In de volgende negen procent zakt de waarde naar 11,6 ton. 40 procent van de wereldbevolking met een gemiddeld inkomen heeft een voetafdruk van 3,5 ton en de armste 50 procent slechts 0,6 ton. Als gevolg hiervan is de top 1 procent verantwoordelijk voor 50 procent van de totale uitstoot, meer dan de armste 50 procent van de wereldbevolking samen, aldus de verklaring.

De verantwoordelijkheid ligt bij de rijke landen

Hoe hoger het inkomen van de mensen, hoe hoger de consumptie van consumptiegoederen gemiddeld. De omvang van de onbalans hier wordt ook geïllustreerd door het feit dat “de superrijken in deze wereld een voetafdruk hebben van meer dan 1.000 ton”, zei Hopasek, die het verminderen van het verbruik als de enige optie ziet om de CO2-uitstoot daadwerkelijk te verminderen.

Volgens de econoom is het idee om economische groei los te koppelen van de stijgende uitstoot van broeikasgassen slechts in zeldzame gevallen geldig. Voor Bruckner laat de studie zien dat “de verantwoordelijkheid om de uitstoot van kooldioxide te verminderen bij rijke landen ligt. We moeten arme landen de kans geven om hun mensen uit de armoede te halen.”