De ‘Voir’-serie van David Fincher op Netflix – Cultuur

Er is maar één verklaring voor sommige films waarmee streamingdiensten hun programmering overstemmen: overdreven tolerantie. van de kant van het publiek. In de afgelopen weken zijn bijvoorbeeld wat lijkt op tweehonderd kerstfilms toegevoegd aan de duizenden die er al zijn, en het lijkt erop dat hulpbronnenbesparende recycling van scripts voor het grootste deel is geïmplementeerd. Er zijn eigenlijk maar twee verhalen: of een eenzame heldin trouwt op tijd voor Kerstmis, of een volledig disfunctioneel gezin komt samen voor de vakantie – hoewel in werkelijkheid volledig functionele gezinnen waarschijnlijk gek worden tijdens de vakantie. Het heeft vooral te maken met de sfeer, en misschien ook wel met het feit dat de perfecte kerstversiering alleen in de films te vinden is, daarom worden ze vaak in kastelen geplaatst. Alleen al op Netflix heeft dit subgenre verschillende nieuwe toevoegingen, “Father Christmas Is Back” (voor John Cleese-fans), “A Castle for Christmas” (voor Brooke Shields-fans ergens speciaal) en “Princess Swap”. Elke kamer is een droom, alleen vertellen deze kamers niets over vormen, maar hooguit over de oude Britse meubels.

Hoofdregisseur David Fincher haalde een soort boetedoening uit Netflix met zijn miniserie Voir: The Art of Modern Art. Fincher (“The Social Network”, “Mank”) is de producent van de serie – de zes kleine films hebben elk een verteller, criticus en amateur. De liefde voor cinema is niet vreemd, ze voedt zich met de gevolgen van een obsessie voor detail, met nieuwe ideeën en schuwt massaproductie. Maar geen shoptalk-praat hier, afleveringen zijn soms nuttig, maar meestal emotioneel.

Blogger Sasha Stone herinnert zich de zomer waarin Jaws haar in een filmnerd veranderde. Een van de andere zes afleveringen gaat over de animatie en hoe deze is gewijzigd – bijvoorbeeld hoe een animator zeer weinig keuzes heeft gekregen voor gezichtsvormen en neuzen, terwijl er meer variatie in mannelijke gezichten is toegestaan. Omdat het een kijkgewoonte is geworden, kunnen vindingrijke Hollywood-goden er niet meer omheen, ook al beseffen ze dat deze normen niet alleen seksistisch zijn, maar ook saai. Het is hetzelfde met films als met eten: als je alleen ravioli uit blik hebt gegeten, zul je nooit merken dat er iets mis is met ingeblikte ravioli.

Fincher’s Small School of Vision legt goed uit wat het betekent dat televisie niet is geëvolueerd van film maar van radio, en daarom triomfeert dialoog tot op de dag van vandaag, wat veel te maken heeft met de eerder genoemde tolerantie in het begin. TV werd goedkoper en sneller opgenomen en je kon toch niet veel zien Op het kleine scherm, en omdat iedereen zoveel tv kijkt en ogen en hersens en streamingdiensten deze twee verschillende benaderingen blijven vermengen, kent niemand de stille zakkenroller meer de mondhoek in een lang medium shot, of het toegewijde werk van een interieurontwerper die maandenlang bezig was met het aanpassen van de meubels van een personage. Over de film wordt zo gesproken door alles in elke kamer.

Veel heeft te maken met verhalen en scenario’s – hoe Jaws het kijkgedrag van een generatie heeft beïnvloed, of waarom ons rechtvaardigheidsgevoel ons verleidt om van wraakvisies op het scherm te houden. Soms maakt “Voir” de belofte van de titel waar. Er is een heel grafisch voorbeeld dat past bij wraak, een scène uit Martin Scorsese’s “Goodfellas” in de filmversie en een snit gemaakt voor tv: er ontbreken slechts zes seconden, maar deze snit zet de hele scène op zijn kop. Plots wordt de berserker een goede man – misschien was dat niet wat Martin Scorsese bedoelde. Er is geen betere manier om uit te leggen wat een snee is. Helaas is “Voir” zelden zo concreet – maar de serie is altijd een eerste stap verwijderd van filmische ravioli in blik. (“Voir – For the Love of Cinema”, zes afleveringen op Netflix.)