De onderzoeker bewandelt het pad van de mysterieuze gloed

De mysterieuze gloed van de zee uit zeemansverhalen is er al. Een onderzoeker bewandelt het pad van het angstaanjagende fenomeen.

Fort Collins – Eeuwenlang hebben zeelieden melding gemaakt van een mysterieuze gloed van de zee, waarbij het zeeoppervlak een uniforme heldere gloed uitstraalt die wordt beschreven als “een helder surrealistisch sneeuwveld onder een donkere, maanloze hemel.” Zogenaamde “melkachtige zeeën” zijn “uitgestrekte uniforme, constant lichtgevende oceaan die ’s nachts te zien is”, legt onderzoeker Steven Miller van de Colorado State University in Fort Collins uit. “Dit fenomeen wordt vermoedelijk veroorzaakt door lichtgevende bacteriën, maar de details van de samenstelling, structuur, oorzaken en effecten van melkzeeën in de natuur blijven grotendeels onduidelijk.”

Melkzeeën kunnen duizenden vierkante kilometers beslaan, maar ze zijn moeilijk te identificeren en moeilijk te bestuderen: ze verschijnen hoogstens twee keer per jaar. Slechts één keer bevond een onderzoeksschip zich in het schittering van de zee – tot nu toe is er dus weinig onderzoek gedaan naar dit fenomeen. “In tegenstelling tot de vluchtige flitsen van bioluminescentie van fytoplankton in turbulente wateren, gloeien zeeën van melk gelijkmatig in kalm water. Men denkt dat ze worden veroorzaakt door de gloed van bacteriën die met elkaar communiceren en een gloeiende reactie veroorzaken wanneer een kritieke populatie wordt bereikt “, beschrijft Miller. Dit fenomeen.

Mysterieuze noot in de zee: het water wordt wit, de zee licht op

De onderzoeker volgt het fenomeen ‘Melkweg’ al jaren. Met behulp van satellietgegevens konden hij en het onderzoeksteam: Detectie van schittering van de zee in de zee. Tot nu toe zijn de onderzoekers echter een belangrijk stukje van de puzzel voor hun werk kwijtgeraakt: fotografische observaties van “melkachtige zeeën” vanuit de ruimte en tegelijkertijd vanaf de aarde. Maar nu is Miller er voor het eerst in geslaagd een verband te leggen tussen satellietgegevens die de zeegloed aangeven en rapporten en foto’s van mensen die op het juiste moment op de juiste plaats waren: midden in ‘melkzeeën’.

In 2019 gebruikte de onderzoeker satellieten om op grote schaal zeeschittering te detecteren: het verspreidde zich over meer dan 100.000 vierkante kilometer zeeoppervlak ten zuiden van Java. Voor het eerst is er nu een reportage van “On Site”: de bemanningsleden van het privéjacht Ganesha hebben het mysterieuze fenomeen met eigen ogen kunnen aanschouwen. In zijn nieuwe studie, de in het tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences borst Miller documenteerde de ervaring van de bemanning en vergeleek deze met satellietbeelden.

Sea Lights: de jachtbemanning kijkt naar het angstaanjagende fenomeen

Het 16 meter lange jacht Ganesha zat met zeven bemanningsleden op het vlot toen ze in augustus 2019 vast kwam te zitten op zee in de oostelijke Indische Oceaan. De scheepsbemanning keek acht uur lang naar de angstaanjagende gloed in de oceaan. De studie citeert uit het jachtlogboek:

Toen ik om 22.00 uur wakker werd, was de zee wit. Er is geen maan, de zee lijkt vol plankton, maar de boeggolf is zwart! Het voelt als zeilen op sneeuw!

Volgens de bemanning aan boord van het jacht was de hele oceaan helderder dan de nachtelijke hemel, met een gestage gloed zichtbaar aan de horizon. De bemanning van het jacht bemonsterde de zee in een emmer – en dat water gloeide ook. Maar waar het zeewater zich ook bewoog – per schip of door de emmer te verplaatsen – de gloed verdween.

‘Sailors of the Milky Way’: bacteriën gloeien en verkleuren de oceaan

Beelden van de GoPro-camera en verschillende smartphones laten duidelijk de gloeiende zee zien die zich van horizon tot horizon uitstrekt. Een bemanningslid probeerde het angstaanjagende oceaanzicht in het record te beschrijven: “De kleur en intensiteit van de gloed was vergelijkbaar met de glow-in-the-dark sterren / stickers of het lichtgevende gezicht van een horloge … een gloed.”

De kapitein van het jacht, Johan Lemmens, vertelde onderzoeker Miller dat de gloed van enige diepte kwam – ongeveer tien meter onder het wateroppervlak. Dit in tegenstelling tot de eerdere aanname dat gloeiproducerende bacteriën een dunne film vormen op het oppervlak die verstoord wordt door de beweging van water. Dankzij de informatie van de bemanning gelooft Miller nu dat het een “bron van een volumetrische en/of ondergedompelde bacteriële emissie” was.

Geleerde Miller is gelukkig en heeft een volledig onwetenschappelijke droom

“De grootste ontbrekende schakel in onze studie vorig jaar was het gebrek aan bodemgegevens”, zei Miller in een verklaring van zijn universiteit. Maar deze huidige studie biedt ze. Het was een opluchting om deze mededeling van de Ganesha-bemanning te krijgen.” De bemanning van het schip nam contact op met Miller nadat ze in 2019 hoorde van de Milk Sea-satellietwaarneming. ‘, zei Miller. Dat er meer ooggetuigen naar voren komen en meer stukjes van de wetenschappelijke puzzel in elkaar leggen.’

De onderzoeker wil zich aan dit fenomeen wijden en heeft bovendien een volstrekt onwetenschappelijke droom, zo onthulde hij in een verklaring van zijn universiteit: “Bovenal droom ik dat ik op een dag op een schip zal zijn dat vaart in een enorme zee van ​melk waarin we ons allemaal onderdompelen en koesteren in zijn pracht! Ik weet dat Niet erg wetenschappelijk, maar wat inspireert ons?” (tabblad)

De zeeën zijn nog grotendeels onontgonnen, dus onderzoekers staan ​​niet alleen versteld van de Melkweg: in februari Een mysterieus dier ontdekt voor de kust van Italië.