De Europese Unie moet het Energiehandvest hervormen

Het rulebook beschermt investeringen in fossiele brandstoffen en ondermijnt de Europese Green Deal. Gastbijdrage van Bernd Lange (Sociaaldemocratische Partij).

Het Wederopbouwfonds van de Europese Unie vertegenwoordigt een historisch moment in de geschiedenis van de Europese Unie: Duitsland heeft zijn jarenlange verzet tegen gemeenschappelijke schulden op Europees niveau opgegeven en is overeengekomen een ongekend investeringspakket van ongeveer 700 miljard euro te creëren.

De landen van de Europese Unie moeten bijdragen aan de opbouw van een groenere en digitale samenleving, in overeenstemming met de Europese Green Deal. Maar een decennium van de jaren negentig beschermt nog steeds de investeringen in fossiele brandstoffen die dit plan ondermijnen: het Energiehandvestverdrag (ECT) stelt RWE, dat vandaag zijn jaarlijkse algemene vergadering houdt, in staat de Nederlandse regering voor 1,4 miljard euro aan te klagen omdat het land zich terugtrekt. van kolenkracht.

Het Energiehandvestverdrag is een overeenkomst waarbij 53 landen plus de Europese Unie buitenlandse investeringen in de energiesector beschermen. Het trad in werking in 1998 en was bedoeld om de levering van fossiele brandstoffen aan West-Europese landen vanuit het oosten te verzekeren. Destijds was de bescherming van buitenlandse energie-investeringen in de voormalige Sovjet-Unie zeker een legitieme zorg.

De tijden zijn veranderd, maar ECT is doorgegaan. Bepalingen met betrekking tot clausules inzake duurzaamheid en investeringsbescherming zijn verouderd of ontbreken volledig. Het aantal gevallen waarin particuliere investeerders landen aanklagen om fossiele brandstoffen geleidelijk af te schaffen, stapelen zich op. Zoals gezegd is een van hen RWE.

ECT past niet bij het Klimaatakkoord van Parijs en de Europese Green Deal. Het ondermijnt ook een nieuwe Europese klimaatwet die onlangs is aangenomen. We kunnen de bescherming van investeringen in fossiele brandstoffen in die mate niet langer accepteren.

We mogen ook niet accepteren dat bedrijven die hebben geïnvesteerd in en goede winsten maken met fossiele brandstoffen, individuele regeringen voor speciale rechtbanken kunnen dagvaarden. Het risico bestaat dat regeringen twee keer nadenken over ambitieus energiebeleid uit angst voor rechtszaken. Het is ook onaanvaardbaar dat de meeste van deze geschillen tussen investeerders en staten conflicten zijn binnen de Europese Unie: de meeste geschillen, ongeveer 67 procent, vinden plaats tussen leden van de Europese Unie.

Volgens Investigate Europe wordt de infrastructuur voor fossiele brandstoffen van € 344,6 miljard in Europa beschermd door ECT. Kortom, ECT maakt het voor Duitsland en andere landen van de Europese Unie moeilijker en duurder om hun nationale en internationale klimaatdoelen te bereiken. En als ze het proberen, kunnen ze gaandeweg te maken krijgen met grote schadeclaims.

Dit is de reden waarom de onderhandelingen om het contract bij te werken in juli begonnen – en nog niet zijn geslaagd. In plaats daarvan moet het noodwetverdrag radicaal worden hervormd: fossiele brandstoffen mogen niet worden beschermd en het systeem voor geschillenbeslechting, waarin ad hoc arbiters in plaats van reguliere rechtbanken beslissen over schadevergoeding, moet worden vervangen. Dit is onwaarschijnlijk omdat de wijzigingen unaniem moeten zijn. En ik denk dat het onwaarschijnlijk is dat leden zoals Azerbeidzjan of Turkmenistan, wier economieën afhankelijk zijn van olie en gas, de noodzakelijke veranderingen zullen ondersteunen.

Net als bij de overheidsschuld, wordt het tijd dat Duitsland de progressieve landen als Spanje of Frankrijk weer steunt. Deze landen vragen om een ​​eerlijke beoordeling van de mogelijkheden voor hervorming en terugtrekking als hervorming niet haalbaar is. Als voorzitter van de Internationale Handelscommissie van het Europees Parlement steun ik hun aanpak. We moeten ernaar streven om tot overeenstemming te komen met alle landen die willen vertrekken, zodat we onderling geen klachten toelaten.

Het opbouwen van een klimaatneutrale economie tegen 2050 is een enorme uitdaging, en het is onaanvaardbaar dat het in strijd is met ons recht om ons te organiseren met een verdrag dat de uitdagingen van de eenentwintigste eeuw niet aanpakt. We hebben alle politieke speelruimte en organisatorische vrijheid nodig om het continent op het pad van klimaatneutraliteit te brengen. We hebben elke euro nodig om deze transformatie te realiseren en eerlijk te maken. Voorafgaand aan de klimaatconferentie in Glasgow moeten Duitsland en de Europese Unie aan de noodrem trekken en het Energiehandvestverdrag verlaten.