Cuba: ik denk dat dit het begin is van het einde van de dictatuur

sAndrew Castro barstte bijna uit van trots: ‘Leg dat vast, mama, zodat je hem op straat kunt zien eten’, roept hij zijn metgezel. Af en toe moet je gewoon de games proberen die je thuis hebt, zegt Castro lachend in de video die sinds de publicatie in Cuba emoties heeft opgeroepen.

Het probleem: Sandro Castro is de kleinzoon van wijlen Cubaanse revolutionaire leider Fidel Castro en zit achter het stuur van een luxe Mercedes. Het is niet de eerste keer dat hij wordt geprovoceerd. Sandro Castro is medeorganisator van de Miss Cuba-verkiezingen, een graag geziene gast of als eigenaar van een trendy nachtclub, die persoonlijk het rijke en mooie Havana organiseert.

Afgezien van het feit dat de 140 kilometer per uur die in de clip wordt gedocumenteerd duidelijk hoger is dan de Cubaanse snelheid (100 km / u), is de video ook om andere redenen een groot probleem voor het socialistische regime. Het behandelt mythes die cruciaal zijn voor de Cubaanse revolutie. Het principe van klassengelijkheid, de mythe van economische beperkingen opgelegd door Amerikaanse embargo’s en minachting voor symbolen van de kapitalistische situatie maken in feite deel uit van het normatieve ideologische repertoire van het eiland van 11 miljoen mensen in het Caribisch gebied.

Ondertussen ontdekte Sandro Castro de lawine die het had veroorzaakt en bood hij zijn excuses aan aan de burgers die zich beledigd voelden. Hij legde uit dat de mooie auto van een vriend was, en dat het een grap was om over het spel te praten. Hij is eigenlijk een heel simpel persoon. De video is ook zonder toestemming gepost en was eigenlijk alleen bedoeld voor een kleine kring WhatsApp-vrienden.

Maar dat maakte de zaken erger voor Cubanen. Kunstenaar en activist Luis Manuel Otero Alcantara uit Havana bekritiseerde: “In 62 jaar tijd hebben noch Castro, noch een ambtenaar zich ooit verontschuldigd voor zijn goede leven terwijl de mensen in ellende belandden.”

Decennia lang waren er veel mythes over de vermeende of feitelijke rijkdom van de Castro-clan. De waarheid is dat de release van de video de Cubaanse rebellen op een ongelegen moment treft. Terwijl de woede op straat toeneemt tegen de dictatuur, ondermijnen machtige functionarissen van alle mensen de basisprincipes van de revolutie.

Dit heeft gevolgen buiten het eiland. Voor linkse partijen over de hele wereld is Cuba een soort vaste ster in het socialistische universum. Het land is een dwergeconomie, maar ideologisch gezien een reus die de “intieme vijand van het imperialisme” de Verenigde Staten 60 jaar lang heeft weerstaan ​​als een bolwerk van links. Als de socialistische revolutie Cuba verliest, zinkt het moederschip van links.

De positie van een hele generatie van leven

Temidden van deze mengelmoes verspreidt zich in Cuba een protestlied van ongekende omvang en snelheid. “Patria y Vida” (Het land van vader en leven) is de songnaam voor zes Cubaanse muzikanten die niet alleen prominent aanwezig zijn op het eiland, waaronder Yotuel Romero en het Grammy Award-winnende duo Gente de Zona. Zelfs de titel is een aanval op heiligheid, want een van de slogans van de revolutie is altijd “vaderland, socialisme of dood” (thuisland, socialisme of dood) geweest.

In hun lied bekritiseren de muzikanten dingen die normaal gesproken taboe zijn: in de video laten ze beelden zien van protesten en onderdrukking, en ze gaan over armoede en ondervoeding – de aanhoudende en uiteindelijk groeiende uittocht van jonge Cubanen die levensbedreigende levens prefereren. Vliegen over zee naar de klassevijand naar Florida durft te functioneren als een systeem waarin ze geen vertrouwen meer hebben. “Geen leugens meer, mijn volk eist vrijheid, geen geloof meer”, zongen ze voor de artiesten en sluit vervolgens duidelijk aan bij de levenshouding van de jonge Cubaanse generatie. Bijna drie miljoen mensen hebben de clip tot nu toe online bekeken.

Al meer dan een jaar bereikt de kloof tussen een onafhankelijke kunstscène en de overheid zijn hoogtepunt. Cultuurwerkers die niet door de staat werden gereguleerd, bekritiseerden een decreet dat de staat volledige controle gaf over prestatiekansen. De partij reageerde zoals gewoonlijk: arrestaties, intimidatie en het in diskrediet brengen van regeringscritici.

Maar deze keer is het anders: honderden kunstenaars, culturele werkers en intellectuelen marcheerden weken geleden voor het Ministerie van Cultuur om te demonstreren – tot dusver een uniek proces. Toen de artiesten wilden spreken, was de Cubaanse minister van Cultuur Albedio Alonso gewelddadig, met meer dan 1.300 mensen die in een open brief zijn ontslag eisten. Met de protestclip begint de strijd om het grote geheel.

De omvang van de spanning in Havana blijkt uit de officiële media-reactie waarin Afro-Cubaanse kunstenaars worden beledigd als “ratten”, “verraders” of extern gefinancierde huurlingen. ACN noemde het nummer zelfs “Associated Vomit”. “Vroeger vreesden burgers de staat, en nu vreesde de staat zijn eigen burgers”, vertelde documentakunstenaar Tania Bruguera afgelopen december aan WELT.

Gesneden met socialistische basisprincipes

De oorzaken van een sluipende hemorragische uitbarsting zijn complex. Met de dood van Fidel Castro in 2016 stierf de charismatische figuur, en hij wordt nu geregeerd door Miguel Diaz-Canel, 60, die president is die, in tegenstelling tot Fidel en zijn broer en opvolger Raul Castro, niet persoonlijk de wrede dictatuur van Batista heeft bestreden. (1958), maar – omdat ze toen werd geboren – In plaats van revolutionaire magie heeft ze niets dan een minder opwindende carrière als werknemer.

Daarnaast veroorzaakte de Corona-pandemie een ernstige economische crisis door de afwezigheid van toeristen. En steeds meer Cubanen missen ook de overtuiging dat – zoals hierboven geïllustreerd als een gebedsmolen – het Amerikaanse embargo alleen verantwoordelijk zou moeten zijn voor de economische crisis als Castro’s nakomelingen duidelijk gemakkelijk toegang hadden tot iPhones of luxe auto’s. Of alles is beschikbaar in de toeristische bolwerken voor buitenlandse gasten, maar de lokale bevolking moet uren in de rij staan ​​voor basisvoedsel.

Lees ook

De recente verschuiving naar een meer private en markteconomie maakt de scheiding met socialistische basisprincipes duidelijk: guerrilla-icoon Ernesto Che Guevara, als minister van Industrie, deed in de prachtige beginjaren op zondag onbetaald werk om zijn idee van vrijwilligerswerk voor de mensen.

Vroege waarnemers, zoals de katholieke priester Alberto Reyes, hebben het nu over een naderende “Cubaanse lente” die niet langer kan worden gestopt. Het machtsevenwicht, schijnbaar in steen gehouwen over een periode van zes decennia, waarbij één staat is toegestaan, maar alle sferen van de samenleving controleert en controleert, wordt in toenemende mate openlijk in twijfel getrokken. Alexandre Delgado, een van de artiesten die het nummer “Patria e Vida” opnam, ging volgens The New York Times nog een stap verder: “Ik denk dat dit het begin is van het einde van de dictatuur.”