China Space Station: op weg naar de ultieme bekwaamheid

China is immers al lang bezig met commissioning. De eerste plannen voor CSS dateren van 1992, toen de Communistische Partij een concept in drie fasen introduceerde. De Volksrepubliek China voltooide de eerste fase, waarbij mensen de ruimte in werden genomen, in oktober 2003. Op dat moment was Yang Liwei, de eerste Chinese man, veertien keer rond de aarde gereisd. Niveau twee, ervaring met ruimtestation, docking- en veldoperaties, bedreven in Tiangong-1 en -2. Tussen 2011 en 2019 hebben twee laboratoria de kleine kamers rond de aarde opgelost; Ze kregen bezoek van acht astronauten.

Het ruimte-alternatief voor de “Chinese droom”

Nu de derde fase, het Chinese ruimtestation. Precies zoals verwacht, zij het een paar jaar te laat. Als China er ook in slaagt dit obstakel te overwinnen, wordt het een enorm succes in het ruimteprogramma dat niet echt is gelukt. En dat zal precies zijn wat de regering hoopt: “De opkomst van China als ruimtemacht zou de mensen moeten laten zien dat de Communistische Partij de beste organisatie is om het land te leiden en het zijn rechtmatige plaats in de wereld te geven.” Boeken van politicoloog. Kevin Bullbiter in één Analyse van het Amerikaanse congres.

Voor president Xi Jinping is het niets minder dan hoe de ruimte eruitziet voor de ‘Chinese droom’: Dit is wat Shi zijn regeringsprogramma noemt. Het zou China trots en sterk moeten maken. Bovenal. Succesvolle reizigers in de ruimte zijn de ideale ambassadeurs. Daarom investeert China daarna ongeveer een derde van zijn ruimtebudget Euroconsult rekeningen Onlangs bereikte het € 4,8 miljard in ruimtevluchten in de ruimtevaart – een hoger percentage dan enig ander land.

Maar er is meer dan alleen nationale trots. “De Chinese regering beschouwt ruimtereizen als een manier om internationaal aanzien te verwerven”, schreef het American Research Center for Strategic and International Studies in een van zijn artikelen. Analyse van het Chinese ruimteprogramma. Daarom heeft de Volksrepubliek lang geprobeerd haar toe te staan ​​deel te nemen aan het internationale ruimtestation ISS, wat de Verenigde Staten altijd hebben geweigerd. In plaats daarvan heeft het nu zijn eigen ruimtestation, en het wordt ook een internationaal station: al in 2018 nodigde China alle andere landen via de Verenigde Naties uit om zich bij de CSS aan te sluiten. Partners moeten daarheen reizen, daar onderzoek doen en mogelijk zelfs bijdragen aan hun eigen eenheden.

De uitnodiging komt niet zonder bijbedoelingen. China draait om invloed, macht en een heel eigen orbitale diplomatie: net zoals een land spoorwegen bouwt in Afrika als onderdeel van zijn Belt and Road-initiatief of coronavirusvaccins levert aan Nepal, Zimbabwe of Hongarije, zou China op een dag zijn astronauten minder kunnen uitnodigen ontwikkelde landen om samen naar CSS te reizen. Dit creëert afhankelijkheden.

En ze hoeven niet in een baan om de aarde terecht te komen: ruimtevaartervaringen in de ruimte, zoals nu het geval is met ons eigen ruimtestation, moeten ‘de basis leggen voor de verkenning en ontwikkeling van de maanruimte’, zoals vermeld in Het officiële witboek Overheid over Chinese ruimtevaartactiviteiten. Hoewel president Xi van de Chinese maanlanding nog geen officieel doel heeft gemaakt, zijn de voorbereidingen gaande. In 2020 voltooide een nieuwe ruimtecapsule met succes zijn eerste vlucht, nog steeds zonder mensen aan boord. Het zou ruimte moeten bieden aan zes tot zeven astronauten en zou ooit de maan kunnen bereiken, en misschien zelfs Mars. In februari 2021 keurden Chinese ruimtemanagers ook de bouw van een nieuwe heavy-lift-raket goed. De reus, genaamd Langer Marsch 9, zou 140 ton in de baan van de aarde moeten bereiken – net zoals de Amerikaanse maanraket Saturn V ooit deed.